Αληθινή ιστορία: Πρόκειται για μία πέρα για πέρα αληθινή ιστορία. Αυτή έχει να κάνει με μία γυναίκα. Ο πόνος στην πλάτη της ήταν αφόρητος. Η ίδια επισκέφθηκε πάρα πολλούς ιατρούς.
Άλλοι της έλεγαν ότι φταίει η βαριά της τσάντα, άλλοι η λάθος στάση του σώματός της, γιατί πολύ απλά δεν έκαναν το αυτονόητο: να κοιτάξουν τη μαγνητική της. Τελικά, κατάφερε να διαπιστώσει από τι πονούσε και να καταφέρει να αλλάξει ακόμη και τρόπο ζωής. Αναλυτικότερα, η ιστορία της:
«Δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί οι άνθρωποι δίνουν τόσο έμφαση στους πόνους της πλάτης, μέχρι να αντιμετωπίσω η ίδια παρόμοιο πρόβλημα και να περάσουν χρόνια έως ότου διαπιστώσω τι πραγματικά μού συνέβαινε.
Οι πόνοι στην πλάτη μου ξεκίνησαν το 2016, λίγους μήνες αφότου γέννησα το δεύτερο παιδί μου. Όλα έγιναν ξαφνικά: ξύπνησα ένα πρωί, προσπάθησα να γυρίσω πλευρό στο κρεβάτι και δεν μπορούσα. Η πλάτη μου ήταν τόσο πολύ σφιγμένη και δεν μπορούσα να κάνω βασικά πράγματα, όπως το να πλύνω τα δόντια μου στον νιπτήρα ή να σκύψω για να ξυρίσω τα πόδια μου. Το να κρατήσω, επίσης, το μωρό μου στην αγκαλιά μου ήταν το πιο δύσκολο πράγμα και δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε.
Παρατήρησα κάτι σημαντικό: δεν μπορούσα να πάω από μία καθιστή θέση σε μία όρθια. Αν καθόμουν στο αυτοκίνητο για μία διαδρομή δέκα λεπτών, χρειαζόμουν πέντε ή περισσότερα για να σταθώ κανονικά στα πόδια μου. Φρόντιζα το μωρό μου στις καθημερινές του ανάγκες και το σήκωνα όπως η γιαγιάδες. Επίσης, δεν μπορούσα να σηκώσω το παραμικρό βάρος. Ξαφνικά, μία απλή πράξη, όπως να μεταφέρω ένα μπουκάλι νερό, μου ήταν βασανιστήριο.
Αρχικά, θεώρησα ότι η πλάτη μου πονούσε, επειδή κουβαλούσα άγαρμπα το καθισματάκι του μικρού για το αυτοκίνητο ή ότι η στάση του σώματός μου ήταν λάθος ή ότι έτρεχα πάρα πολύ. Ήμουν δρομέας μεγάλων αποστάσεων, όταν ήμουν στο γυμνάσιο, κάτι που συνέχισα στο λύκειο και το πανεπιστήμιο. Το τρέξιμο πέντε ή περισσότερων χιλιομέτρων ήταν πάντα κομμάτι της ζωής μου.
Έτσι, αποφάσισα να ψάξω στο διαδίκτυο τρόπους και σκευάσματα για να ανακουφιστώ από τους πόνους. Τίποτα δεν φάνηκε να είναι αποτελεσματικό, μέχρι που πήγα σε έναν γιατρό που βρισκόταν στην περιοχή μου. Στα τρία πρώτα λεπτά με ρώτησε αν ήθελα να πάρω παυσίπονα, κάτι που αρνήθηκα γιατί θήλαζα, ενώ μου είπε να κάνουμε φυσικοθεραπείες. Δεν με εξέτασε ποτέ.
Πήγα στον φυσικοθεραπευτή, ο οποίος μου είπε, ότι πιθανότατα οι πόνοι μου οφείλονταν στους ιγνυακούς μου τένοντες, λόγω του τρεξίματος. Μου έδειξε κάποιες διατάσεις και με έστειλε σπίτι μου. Δύο εβδομάδες μετά, ο πόνος φάνηκε να υποχωρεί κάπως και συνέχισα τη ζωή μου κανονικά. Έξι μήνες αργότερα, ο πόνος επέστρεψε. Τώρα, διαπίστωσα ότι ήταν σφιγμένοι και οι μύες των γλουτών μου, ακόμη και στις πιο απλές καθημερινές δουλειές. Με ενοχλούσε που πονούσα τόσο πολύ.
Πήγα σε έναν ορθοπεδικό, ο οποίος μου σύστησε να κάνω μία μαγνητική. Στη συνέχεια, με ενημέρωσε ότι είχα δύο κήλες μεσοσπονδήλιου δίσκου και αυτό μου προκαλούσε τους πόνους. Μου έδωσε δύο εκδοχές θεραπείας: είτε να κάνω ενέσεις κορτιζόνης ή να χειρουργηθώ. Ήμουν 34 ετών τότε και μού φαινόταν υπερβολικό για κάποιον στην ηλικία μου να χρειάζεται τόσο δραστικά μέτρα. Παράλληλα, προσπαθούσα να μείνω έγκυος ξανά. Έτσι, με έστειλε πίσω στις φυσικοθεραπείες. Όμως, οι ασκήσεις δεν βοήθησαν.
Έξι μήνες μετά, πονούσα και ξαναπονούσα. Κάθε φορά ο πόνος ερχόταν από το πουθενά και διαρκούσε από μία έως τρεις εβδομάδες. Έκανα φυσικοθεραπείες, αλλά δεν απέδιδαν και πολύ. Άρχισα να κάνω τη δική μου έρευνα και ανακάλυψα ότι συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους που πάσχουν από κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου και δεν έχουν συμπτώματα. Άρχισα να αναρωτιέμαι, αν αυτή ήταν η αιτία του δικού μου προβλήματος ή ήταν απλά συμπτωματικό.
Τελικά, αποφάσισα να επισκεφθώ έναν ειδικό στους πόνους της πλάτης. Μου είπε, μέσα σε 30 δευτερόλεπτα από τη στιγμή που με είδα, ότι η τσάντα μου ήταν τόσο βαριά και ότι θα χρειαζόμουν χειρουργική επέμβαση. “Εάν όχι, τότε θα ζεις μία ζωή με τον πόνο”, μού τόνισε. Έφυγα από το ιατρείο του κλαίγοντας. Για άλλη μία φορά ξεκίνησα φυσικοθεραπείες, ενώ πήγα σε δεκάδες θεραπευτές που προσπαθούσαν να βγάλουν διάγνωση. Άλλοι μου έλεγαν ότι η στάση του σώματός μου ήταν κακή, άλλοι ότι έχω πολλαπλή σκλήρυνση,
Κανείς, όμως, δεν κοίταξε ποτέ τα αποτελέσματα της μαγνητικής μου. Άρχισα να επικοινωνώ με εξειδικευμένες κλινικές ακόμη και εκτός της πόλης μου. Κανείς δεν απαντούσε στα επανειλημμένα τηλεφωνήματά μου. Κάθε έξι μήνες ο πόνος επέστρεφε. Είχα ήδη αποκτήσει τρία παιδιά και δεν είχα χρόνο να ανησυχώ για τα δικά μου. Όμως ο πόνος επέμενε.
Τελικά, τέσσερα χρόνια μετά, τον Φεβρουάριο του 2020 επιτέλους κατάλαβατι συνέβαινε. Ήταν το σαββατοκύριακο των γενεθλίων του μεγαλύτερου γιου μου και είχαμε πάει μία εκδρομή. Το πλάνο μας ήταν να περάσουμε τις δύο αυτές μέρες με παιχνίδια, χόκεϊ και αξιοθέατα, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Ο πόνος ήρθε ξανά και πέρασα όλη τη διαδρομή με το να κάθομαι μία από τη μία πλευρά, μία από την άλλη μήπως τυχόν και περάσει.
Ήταν η χειρότερη φορά από όλες. Μετά βίας μπορούσα να βγω από το ξενοδοχείο. Πέρασα τις μέρες μου ξαπλωμένη μπρούμυτα με μία παγοκύστη στην πλάτη μου. Προσπαθούσα να δειπνήσω με την οικογένειά μου στο εστιατόριο του ξενοδοχείου ένα βράδυ, αλλά αναγκάστηκα να φύγω γιατί δεν μπορούσα καν να καθίσω. Ο άντρας μου πήγε στο μουσείο μετα δύο αγόρια μου και εγώ έμεινα πίσω με το μωρό, ελπίζοντας να περάσει ο πόνος. Τηλεφώνησα σε μία φίλη χειρουργό ορθοπεδικό και έκλεισα αμέσως ραντεβού για να την επισκεφθώ λίγες ημέρες μετά.
Η εμπειρία ήταν πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες φορές. Εξέτασε για δέκα λεπτά τη μαγνητική μέχρι να έρθει να με εξετάσει. Αφότου τελείωσε, κάθισε και μου μίλησε για τα όλα όσα έχουν συνέβη, μου εξήγησε τα συμπτώματα, τα οποία δεν είχαν να κάνουν με τον μεσοσπονδύλιο δίσκο, ενώ τόνισε ότι μία χειρουργική επέμβαση στην πλάτη δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα.
Αυτό που έδειξαν οι εξετάσεις μου ήταν ότι ανέπτυσσα εκφυλιστική νόσο των δίσκων, μία κλινική κατάσταση, κατά την οποία ο δίσκος αφυδατώνεται και μειώνεται σε ύψος –μια διαδικασία γνωστή ως ξήρανση– η απόσταση μεταξύ των σπονδύλων μειώνεται και συνεπώς στενεύει το κανάλι διαμέσου του οποίου περνά η ρίζα του νεύρου.
Ο αφυδατωμένος, άκαμπτος δίσκος απορροφά λιγότερους κραδασμούς κι έτσι μπορεί ευκολότερα να διαρραγεί, αυξάνοντας τις πιθανότητες κήλης ή κυκλοτερής προβολής και πιέζοντας ή ερεθίζοντας περαιτέρω τα νεύρα. Καθώς εντείνεται η πίεση στην άρθρωση και ξεκινά η οστεοαρθρίτιδα, σχηματίζονται οστεόφυτα και οι σύνδεσμοι γίνονται υπερτροφικοί (διογκώνονται), στενεύοντας ακόμη περισσότερο τη νευρική δίοδο.
Κανείς δεν το είχε επισημάνει αυτό ποτέ. Αυτό που μου συνέστησε ήταν να σταματήσω το τρέξιμο. Έτρεχα σε καθημερινή βάση ακόμη και από τη στιγμή που άρχισαν οι πόνοι και αυτή η εντατική προπόνηση ήταν καταστροφική για την πλάτη. ‘Επρεπε να σταματήσω, αν δεν ήθελα να καταλήξω σε αναπηρικό καροτσάκι.
Μέτρησα τα οστά μου, όπως μού είχε συστήσει η γιατρός, και διαπιστώθηκε, ότι το ένα μου πόδι ήταν ένα εκατοστό πιο κοντό από το άλλο. Φαινόταν αμελητέο, όμως, ο ειδικός μού είπε ότι αυτή η δυσαναλογία μπορεί να προκαλέσει πόνους.
Σήμερα αντιλαμβάνομαι διαφορετικά την υγεία της πλάτης μου. Πρέπει να φορώ ένα μικρό μαξιλαράκι στο ένα παπούτσι, ώστε να επιτυγχάνεται η ισορροπία του σώματος μου και φυσικά πλέον δεν περπατώ ξυπόλητη στο σπίτι. Κάνω ποδήλατο για να ασκούμαι και έχω αφήσει εντελώς το τρέξιμο.
Μην κάνετε τα ίδια λάθη με μένα για να αποφύγετε χρόνιους πόνους. Αν βρεθείτε σε ίδια κατάσταση με μένα, ψάξτε για τις σωστές απαντήσεις. Είμαι ευγνώμων που κατάφερα να έχω μία διάγνωση, αλλά θα προτιμούσα να είχε γίνει πιο σύντομα».
