Η χολολιθίαση αναδεικνύεται σε δείκτη έγκαιρης διάγνωσης του καρκίνου του παγκρέατος. Πιο συγκεκριμένα, οι ασθενείς με αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου (PDAC) είχαν έως και έξι φορές περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με χολολιθίαση εντός του έτους πριν από τη διάγνωση του καρκίνου, σε σύγκριση με ασθενείς που δεν είχαν καρκίνο.
Η έρευνα πρόκειται να παρουσιαστεί στην Εβδομάδα Πεπτικών Παθήσεων (DDW) – τη μεγαλύτερη διεθνή συνάντηση γιατρών, ερευνητών και ακαδημαϊκών στους τομείς της γαστρεντερολογίας, της ηπατολογίας, της ενδοσκόπησης και της χειρουργικής του πεπτικού – και προσφέρει νέα δεδομένα σχετικά με έναν από τους πιο συχνούς και επικίνδυνους καρκίνος του παγκρέατος, με τις περισσότερες από το 90% των περιπτώσεων να είναι απειλητικές για τη ζωή λόγω της καθυστέρημενης διάγνωσής του.
«Ο καρκίνος του παγκρέατος είναι δύσκολο να διαγνωστεί και τότε οι πιθανότητες επιβίωσης είναι ελάχιστες. Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι η χολολιθίαση μπορεί να είναι ένας τρόπος για την καλύτερη διάγνωση αυτού του τύπου καρκίνου – που σημαίνει ότι θα μπορούσαμε να σώσουμε περισσότερες ζωές», δήλωσε η Μαριάννα Παπαγεωργίου, επικεφαλής της μελέτης και ερευνήτρια στο Ιατρικό Κέντρο της Βοστώνης.
Οι ερευνητές, βασιζόμενοι σε στοιχεία από τη βάση δεδομένων SEER-Medicare για την περίοδο 2008 με 2015, εντόπισαν 18.700 ασθενείς με αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου (PDAC) και έκαναν μια σύγκριση με έναν μέσο όρο 99.287 ασθενών ετησίως από την ίδια βάση δεδομένων. Κατά τη διάρκεια του χρόνου πριν από τη διάγνωση, το 4,7% των ασθενών με καρκίνο είχε διαγνωστεί με χολολιθίαση και το 1,6% είχε προχωρήσει σε αφαίρεση της χοληδόχου κύστης. Αντιθέτως, στα υγιή άτομα μόνο το 0,8% εμφάνισαν πέτρες στη χολή και μόνο το 0,3% είχε αφαιρέσει τη χοληδόχο κύστη.
Όπως εξηγεί η δρ. Παπαγεωργίου, «η χολολιθίαση δεν προκαλεί τον καρκίνο του παγκρέατος, αλλά η κατανόηση της συσχέτισής της με αυτόν μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση του υψηλού ποσοστού θνησιμότητας από τον καρκίνο του παγκρέατος, παρέχοντας την ευκαιρία για έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία».
Επομένως, μελλοντικές έρευνες θα μπορούσαν να εξετάσουν ενδελεχώς τα εργαστηριακά ευρήματα και τις απεικονίσεις για να διαπιστωθούν οι συγκεκριμένοι παράγοντες που σχετίζονται με τη χολολιθίαση που θα μπορούσαν να κατηγοριοποίησουν τους ασθενείς που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο: «Ο συγκεκριμένος τύπος καρκίνου είναι επικίνδυνος και η επιβίωση είναι αρκετά χαμηλή», επίσημαίνει η δρ. Παπαγεωργίου. «Οι ασθενείς σε τόσο προχωρημένα στάδια, θα μπορούσαν να ευνοηθούν από την έγκαιρη διάγνωση αλλά και την κατάλληλη θεραπεία. Αυτό ενδέχεται να είναι το κλειδί για την καλύτερη κατανόηση των επόμενων βημάτων στον προσυμπτωματικό έλεγχο, τη διαχείριση και την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου στο πάγκρεας», καταλήγει
