Η αγωνιώδης προσπάθεια της Καρολάιν να φύγει, να βρει ένα δωμάτιο μέσω του booking όπως απεδείχθη, ήταν αυτό που με συγκίνησε, δίπλα σε όσα με σόκαραν και μου γύρισαν το στομάχι.
Στην Ελλάδα, ένα από τα χαρακτηριστικά των οικογενειών είναι πως συνήθως δεν απομακρυνόμαστε από τους γονείς μας ακόμη και αφότου αποκτήσουμε δικιά μας οικογένεια, έτσι παραμένουμε υπερπροστατευμένοι, έχουμε πάντα κάποιον να προσέχει τα παιδιά, ένα δίχτυ ασφαλείας, κάποιον πρόθυμο να φτιάξει ένα ταψί φαγητό, να μπει στη μέση όταν προκύπτουν καυγάδες.
Το μόνο κακό είναι πως έτσι παραμένουμε ανώριμοι, η κοινωνία μας παράγει λιγότερο ώριμους ενηλίκους και έχουμε μια συγκεκριμένη εικόνα, του πως είναι η ζωή στην οικογένεια.
Δεν είναι λοιπόν συνηθισμένο ένα ζευγάρι να ζει σχετικά απομονωμένο. Υπάρχουν ωστόσο πολλές Καρολάιν- απλώς περισσότερο τυχερές και μάλιστα μπορεί κάποιες να ζουν μεσοτοιχία με τους γονείς τους, κάποιες άλλες μακριά.
Το να μην έχεις κανέναν δεν είναι πάντα θέμα μόνο αποστάσεων, μας είναι ωστόσο αδιανόητο, μας διαφεύγει αυτό που τώρα φαίνεται πολύ έντονα: «Κανείς δεν ήξερε;», η απάντηση είναι: Οχι! Συνήθως κανείς δεν ξέρει.
Μπορούμε αυτό να το καταλάβουμε σε μια κοινωνία που έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε πως είμαστε δεμένοι;
Να πηγαίνουμε σε οικογενειακά τραπέζια ,να έχουμε καλές σχέσεις με τους γείτονες, τους συναδέλφους;
Τρέχουμε σε γάμους , βαφτίσια, κηδείες, να συλλυπηθούμε, να πούμε: «Κρίμα..»
Είμαστε και πρώτοι στο να καταδικάσουμε. Πολλά κορίτσια παντρεύονται νέα ,για λόγους που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ή να καταλάβουμε όσα φουσκωμένα αστυνομικά ρεπορτάζ κι αν διαβάσουμε .
Δεν μπορούμε ούτε να αφορίζουμε, ούτε να πούμε πως η Καρολάιν έφταιγε που παντρεύτηκε μικρή, γιατί πάλι απομακρυνόμαστε από το πρόβλημα, πάλι την αφήνουμε μόνη…
Η Καρολάιν ήταν ένα κορίτσι όπου ένα βράδυ, που τα πράγματα ήταν άγρια δεν είχε που να πάει. Δεν είχε που να απευθυνθεί, ίσως δεν είχε χρήματα ή μεταφορικό μέσον να εξαφανιστεί στη μέση της νύχτας και να φτάσει κάπου όπου θα ήταν ασφαλής. Να ζήσει.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε όσες συζητήσεις και να κάνουμε πίνοντας καφέ, τι συνέβαινε μέσα σε ένα σπίτι από το οποίο έχουμε δει, από διαφορετικές γωνίες μόνο πλάνα μιας αξιοπρεπέστατης εξώπορτας .
Εξάλλου η Καρολάιν, ζούσε μια φαινομενικά ονειρεμένη ζωή, όπως «ζούμε» όλοι στο Facebook.
Πολύ σωστά έχουμε πρόσφατα, ανοίξει τη κουβέντα σχετικά με το κίνημα metoo. Η ενδοοικογενειακή βία είναι όμως ίσως ένα ακόμη πιο οδυνηρό ζήτημα και η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων είναι γυναίκες και κατ’ επέκταση ανήλικα παιδιά και οι δράστες ,προστάτες οικογένειας καθώς μια οικονομικά ανεξάρτητη σύζυγός είναι σαφώς πιο δύσκολο να εγκλωβιστεί.
Γι’ αυτό και η πολιτεία πρέπει να παρέχει τρόπους διαφυγής, μη ξεχνιόμαστε επειδή τυχαίνει να μας είναι αδιανόητο πόσο τρομαχτικό και επικίνδυνο είναι το να μην έχεις, ένα βράδυ που να πας για να γλιτώσεις.
Μπορεί να μην είμαστε «ψυχροί Σκανδιναβοί» που κόβουν σχέσεις με τα παιδιά τους, όμως και στην Ελλάδα πολλές σύζυγοι κινδυνεύουν καθημερινά.
Χρειαζόμαστε, στήριξη προσβάσιμη και νομοθεσία που να προστατεύει τις γυναίκες και τα παιδιά που έχουν την ατυχία να βρεθούν στον δρόμο ενός βίαιου συζύγου που φαίνεται συμπαθής και δύσκολα θα βρεθεί κατηγορούμενος επειδή σήκωσε χέρι ή άσκησε ψυχολογική βία. Για αυτό και υπήρξε δικαιολογημένη αντίδραση κατά την άποψή μου, στο «προοδευτικό» νέο νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια των παιδιών των διαζευγμένων. Υπάρχουν κρυμμένα σοβαρά ενδοοικογενειακά προβλήματα στις στενά δεμένες ελληνικές οικογένειες που έχουν πλέον γίνει, πολύ πιο πολύπλοκες.
Σε μια συζήτηση όπου κυριαρχούν οι υποθέσεις και οι σάλτσες , πρέπει να σκεφτούμε τα κορίτσια ,τις γυναίκες ,τις μαμάδες που σε αντίθεση με εμένα, με εσάς, με τις φίλες μας, δεν έχουν που να πάνε, σε ποιον να μιλήσουν γιατί ακόμη και η πρόσβαση τους σε σοβαρή συμβουλευτική υποστήριξη είναι περιορισμένη .
Στην προσπάθεια της να σωθεί η Καρολάιν έπεσε σε μια σύμβουλο που όπως απεδείχθη δεν διέθετε καν το υπόβαθρο για να την καταλάβει, δεν μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε αν κάτι θα άλλαζε αν έπεφτε σε ψυχολόγο με σπουδές, εκπαίδευση και ευαισθησία στην ενδοοικογενειακή βία. Θα αντιλαμβανόταν κανείς πως δεν ήταν η επιλόχειος κατάθλιψη το πρόβλημα αλλά η μανία του συζύγου;
Δεν είναι και τόσο σπάνιες οι γυναικοκτονίες, ούτε οι σύζυγοι που φαίνονται ωραίοι, καλά παιδιά αλλά δεν είναι… αυτά τα ελάχιστα αισθάνομαι πως πρέπει να μην ξεχάσουμε, όταν το σοκ περάσει.
