Δύσκολοι καιροί ακόμα και για τους φύσει αισιόδοξους.
Μέσα στην έρημο της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, της βίας, του φόβου, και όλων των δεινών του 21ου αιώνα, εκείνοι είχαν καταφέρει να διασώσουν στις «καμπούρες» τους ένα μικρό απόθεμα αισιοδοξίας.
Ύστερα όμως από σχεδόν έναν χρόνο πανδημίας Covid-19, έχει αρχίσει κι αυτό να λιγοστεύει.
Όσο η παγκόσμια κοινότητα μάχεται μέσα στα χαρακώματα των κρουσμάτων, των διασωληνώσεων, των θανάτων και της ανάγκης για περισσότερους και ταχύτερους εμβολιασμούς, η πανδημία χτυπάει και στις πίσω «γραμμές».
Στους «αμάχους», που αν και δεν έχουν προσβληθεί από τον ίδιο τον ιό, έχουν βαρύτατα πληγεί ψυχολογικά.
Όπως ανέφερε στα «ΝΕΑ» ο καθηγητής Ψυχιατρικής, Βασίλειος-Παντελεήμονας Μποζίκας, διευθυντής της Β’ Ψυχιατρικής Κλινικής του ΑΠΘ και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, σύμφωνα με παγκόσμια μελέτη, το 70% των Ελλήνων παρουσιάζει σημαντική αύξηση μοναξιάς και θυμού.
Και πώς να μη θυμώνουμε, πώς να μη νιώθουμε μόνοι;
Kουρασμένοι από μια πανδημία, που δεν μας επιτρέπει να βρεθούμε κοντά σε όσους θέλουμε, για όσο χρόνο θέλουμε.
Που δεν μας επιτρέπει να εργαστούμε και, κρατώντας μας καθηλωμένους σ’ ένα επαναλαμβανόμενο παρόν, δεν μας επιτρέπει να ονειρευτούμε το μέλλον μας.
Εδώ και έναν χρόνο, η ζωή μας κυλά μέσα σε «επόμενα κρίσιμα δεκαπενθήμερα» που όταν ολοκληρώνονται, ακολουθούνται από νέα «επόμενα κρίσιμα δεκαπενθήμερα».
Κάποτε βλέπαμε ταινίες και σειρές επιστημονικής φαντασίας για να «αποδράσουμε» από τις συνηθισμένες μας ζωές.
Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ψάχνουμε με αγωνία παλιό «συνηθισμένο» υλικό για να αποδράσουμε από τις επιστημονικής φαντασίας συνθήκες που ζούμε.
Συγκινούμαστε όταν βλέπουμε στο Youtube, κατάμεστες συναυλίες και πλατείες θεάτρων.
Βλέπουμε παλιά γκολ της ομάδας μας, όχι για τα ίδια τα γκολ, αλλά για τους χιλιάδες θεατές που χοροπηδάνε και αγκαλιάζονται ανενόχλητοι.
Ποστάρουμε στα social media παλιές διακοπές, παλιά γενέθλια, παλιές ταβέρνες ακόμα και παλιούς καφέδες.
Κινδυνεύουμε ν’ αρχίσουν να μας λείπουν ακόμα και οι γάμοι.
Ίσως με αυτά, να προσπαθούμε υποσυνείδητα να επανατροφοδοτήσουμε την ελπίδα και την αισιοδοξία μας. Με αυτά, και με τις μικρές υπερβολές που (θα ‘πρεπε να) συγχωρούμε στους εαυτούς μας και τους άλλους.
Άλλος τρέχει για ώρες, σαν να κυνηγά το χρυσό στον Μαραθώνιο. Άλλος «λιώνει» με Netflix και delivery και άλλος με ριάλιτι. Άλλος βυθίστηκε στα άπαντα του Παπαδιαμάντη κι άλλος ξεχνιέται μ’ ένα Άρλεκιν.
Το μόνο που δεν χρειαζόμαστε τώρα είναι να κριτικάρουμε τις διεξόδους που «φτιάχνει» ο καθένας μας, για να ξεφεύγει από την τόσο δύσκολη παρούσα κατάσταση.
Μια τέτοιου είδους κριτική, ειδικά τώρα, το μόνο που πετυχαίνει είναι να μας κάνει να νιώθουμε ακόμα πιο θυμωμένοι και ακόμα πιο μόνοι.
Ας προσπαθήσουμε να προστατεύσουμε το δικαιώμα αυτό στην «υπερβολή» γιατί μόνο έτσι, είτε φύσει αισίοδοξοι είτε όχι, θα μπορέσουμε ίσως να ξαναγεμίσουμε τις «καμπούρες» μας, με την απαραίτητη ελπίδα και αντοχή.
