Μάχη με το άγνωστο, απομόνωση, κοινωνικό στίγμα, περιπέτεια για όλη την οικογένεια, παραπληροφόρηση, αρνητές. Το να νοσήσει κάποιος με κορονοϊό δεν είναι κάτι απλό… Είναι μία αλυσίδα γεγονότων και αντιδράσεων που επιβαρύνουν τον ασθενή καθώς δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον ιό.
Δέσποινα – 46 ετών
“Τρίτη πρωί. Τα παιδιά στο σχολείο. Τηλε-εργασία από τις 9.00. Είδα το ρολόι και χαμογέλασα. Ο καιρός ιδανικός για μια ακόμα προπόνηση. Ετοιμάστηκα και ξεκίνησα την καθιερωμένη διαδρομή μου. Εδώ και έναν μήνα σχεδόν τρέχω με μάσκα. Σε πείσμα των αρνητών της, εγώ τη βρήκα εξαιρετικά βολική γιατί εμποδίζει τον αέρα απ’ το να ξεραίνει τον λαιμό μου. Επέστρεψα μετά από μια ώρα, μπήκα στο μπάνιο και μετά κάθισα να δουλέψω…μπροστά στην μπαλκονόπορτα… Το βράδυ ένας πονοκέφαλος και λίγος βήχας έκαναν την εμφάνισή τους. “Την πάτησες, χαζή. Ήθελες να το παίξεις γενναία, φάτην τώρα.” σκέφτηκα αναλογιζόμενη την πρωινή μου απερισκεψία.
Έτσι ήταν μέχρι την Πέμπτη το μεσημέρι οπότε διαπίστωσα ότι ο καφές μου δεν μύριζε, όπως και το αποσμητικό του γιου μου, όπως και ο κάδος των σκουπιδιών, όπως και το άρωμά μου… Εκεί άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Την επομένη, μετά από καθοδήγηση του ΕΟΔΥ, έκανα το τεστ… Το βράδυ βγήκαν τα αποτελέσματα… θετικό.
Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να μιλήσω για συμπτώματα, γιατί δεν έχω κανένα εκτός από την απώλεια της όσφρησης. Δεν είναι λίγο, αλλά δεν ταλαιπωρεί όπως άλλα. Τα βράδια πονάνε λίγο τα κόκαλά μου και κρυώνω λόγω της υποθερμίας, αλλά αυτό είναι όλο. Δεν τολμώ να μιλήσω για συμπτώματα έχοντας ακούσει τόσα και τόσα.
Δεν έχω ιδέα που ή πως κόλλησα γιατί πρόσεχα. Πιθανόν τα παιδιά από το σχολείο. Πιθανόν κάποιος στη δουλειά. Κάπου να ακούμπησα και να το μετέφερα. Δεν ξέρω και εν τέλει δεν είμαι σίγουρη αν έχει και νόημα να το ψάχνω.
Σήμερα είμαι στη μέση της καραντίνας των 14 ημερών. Δεν ξέρω αν φοβάμαι πια. Στην αρχή και ναι και πολύ. Όταν μπαίνεις σε όλο αυτό είναι περίεργα τα πράγματα, ειδικά όταν δεν βασανίζεσαι σωματικά. Αισθάνομαι απολύτως υγιής, είμαι σε θέση να αυτοεξυπηρετούμαι αλλά δεν μπορώ να το δω σαν διακοπές. Δεν είναι διακοπές. Προσπαθώ να βρω ασχολίες και για μένα και για τα παιδιά, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Η συναισθηματική φόρτιση είναι μεγάλη, όσο κι αν προσπαθούμε να τη βάλουμε κάτω από το χαλί. Ναι, όλα θα πάνε καλά… το λέω συνέχεια, κυρίως για να μη φοβούνται οι άλλοι.
Αυτή η ιστορία σε κάνει να σκεφτείς. Ο covid-19 μπήκε τόσο αναπάντεχα στη ζωή μου και αυτό που αποτελεί σοκ είναι ο απότομος εγκλεισμός. Ναι, είμαι στο σπίτι, αλλά δεν πρόλαβα να πω και να κάνω πράγματα που ήθελα, που έπρεπε. Αρχίζει και βλέπεις τη ζωή αλλιώς. Όλα είναι μια στιγμή και θα έπρεπε να κάνω τις στιγμές να αξίζουν εγκαίρως. Όλο αυτό είναι ένα χαστούκι δυνατό και ηχηρό. Επρεπε να γίνει για να θυμηθώ πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και ό,τι έχουμε να κάνουμε είναι για το τώρα. Το μετά δεν το ξέρουμε.
Έχασα (προσωρινά ελπίζω) την όσφρησή μου και μαζί έχασα την ευκαιρία να κρατήσω μυρωδιές στη μνήμη μου…Δεν θυμάμαι πώς μυρίζουν τα μαλλιά των παιδιών μου μετά το μπάνιο, δεν θυμάμαι το τελευταίο άρωμα στο λαιμό του αγαπημένου μου… Μπορεί να ακούγονται πολύ μελό όλα αυτά και πολύ ρομαντικά, αλλά αυτά είναι.
Δεν είναι μια ακόμα περιπέτεια που περνάει πάντα. Είναι μια περιπέτεια που κανείς δεν πρέπει να μπαίνει για κανένα λόγο. Το μόνο που έχω να προτείνω, αν μου επιτρέπεται, είναι να μην εφησυχάζετε. Παρατηρείτε το σώμα σας…Παρατηρείτε τα συμπτώματα και αν έχετε αμφιβολίες τηλεφωνήστε στον ΕΟΔΥ. Αμέσως. Αργούν να απαντήσουν αλλά απαντούν και απαντούν επαρκέστατα. Ενημερώστε τους οικείους σας και όσους έχετε συναναστραφεί αμέσως. Σώζει. Όταν κοινοποίησα το αποτέλεσμα του τεστ εκτός από υπέροχες ευχές για γρήγορη ανάρρωση, υπέροχα μηνύματα αγάπης, δέχθηκα και πολεμική… Μη το διαδίδεις… Γιατί το κοινοποίησες;… Δεν σκέφτεσαι πώς θα μας βλέπει ο κόσμος; Ειλικρινά, όχι. Δεν σκέφτηκα πως θα με δει ο κόσμος αν έχω καταφέρει έστω και μία συναναστροφή μου που έχει συμπτώματα να προβληματιστεί και να τρέξει εγκαίρως. Σας είπα ότι όλο αυτό σε κάνει να σκεφτείς. Η κοινωνική ευθύνη είναι μεγάλη υπόθεση. Η θέση μου, η θέση σου απέναντι στους άλλους είναι μεγάλη υπόθεση. Να μιλάτε. Να το λέτε γιατί είναι σωτήριο.
Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι ο covid-19 υπάρχει. Και το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να μην πέσετε πάνω του.
Καλή συνέχεια με υγεία και σύνεση”.
Στεφανία – 38 ετών
“Είμαι μια εκ των εργαζομένων του παιδικού σταθμού στην Κίσσαμο Χανίων Κρήτης που δημιουργήθηκε σάλος και νοσώ από κορονοϊό. Αλλά να το πάρουμε από την αρχή. Ξεκίνησα την εργασία μου ως βοηθός βρεφονηπιοκόμου στον κρατικό παιδικό σταθμό Γραμβούσας Κισσάμου με όρεξη και αγάπη προς τα παιδιά. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι υπάρχει τόσο μεγάλη ανευθυνότητα όσον αφορά στην πρόληψη για να μην εξαπλωθεί ο κορονοϊός. Πριν από 20 περίπου μέρες άρχισαν να φτάνουν στον παιδικό σταθμό παιδιά τα οποία εμφάνιζαν συμπτώματα κοινού κρυολογήματος. Ήταν όμως κρυολόγημα; Όπως όλα δείχνουν μάλλον όχι… Αφού κάποια από αυτά επέστρεψαν έχοντας ακόμα συμπτώματα, μέσα σε λίγες μέρες νόσησε η δασκάλα,η καθαρίστρια και η μαγειρισσα. Κυριακή βράδυ λοιπόν ενημερώνονται από την προϊσταμένη μου, ότι έχει κρυώσει και ότι επειδή δεν υπάρχει αντικαταστάτρια της, ο παιδικός θα μείνει κλειστός δύο μέρες. Ενημέρωσα τους γονείς κατ’ εντολή της προϊσταμένης μου και όλα καλα.Οι δύο μέρες όμως έγιναν 5 μέσα στην αργία της Τετάρτης, ενώ κλήθηκα να ενημερώσω εκ νέου τους γονείς ότι τα παιδιά θα επιστρέψουν Δευτέρα στο σχολείο. Την Τετάρτη εκδήλωσα το πρώτο σύμπτωμα το οποίο ήταν πυρετός. Την Πέμπτη θορηβημένες οι εργαζόμενες έκαναν τεστ κορονοϊού, το οποίο την Παρασκευή βγήκε θετικό και για τις τρεις. Ωστόσο εγώ είχα εκδηλώσει ακόμη δύο συμπτώματα. Μπούκωμα χωρίς καταρροή και απώλεια γεύσης και όσφρησης. Όπως είναι φυσικό τα συμπτώματα σε συνδυασμό με τα θετικά τεστ των συναδέλφων μου, σήμαναν συναγερμό μέσα μου όπου με ενεργοποίησαν να ενημερώσω το κέντρο υγείας της περιοχής μου όπου και απευθύνθηκα για το ανάλογο τεστ, το οποίο το έκανα Κυριακή 1/11/2020. Όμως από την Παρασκευή που έμαθα για τα τεστ των συναδέλφων μου και πολύ πριν κάνω εγώ το τεστ, μπήκα από μόνη μου σε καραντίνα με την οικογένειά μου. Ενημερώσαμε στο σχολείο των παιδιών μου και το φροντιστήριο και φυσικά τους ελάχιστους ανθρώπους που ήρθαν σε επαφή μαζί μας υπό τον φόβο ότι και εγώ μπορεί να έχω τον ιό. Οι μέρες από τότε είναι εφιαλτικές. Λόγω του ότι έχω ένα μικρό πρόβλημα υγείας ζω με την αγωνία μην υποτροπιάσω, παρ’ όλο που περνάω ήπια την ασθένεια. Είμαι με μάσκα όλη μέρα, με απολυμαντικά, χλωρίνες και αντισηπτικά στα χέρια να απολυμαινω ό,τι ακουμπάω. Τα παιδιά μου έρχονται έξω από την πόρτα του δωματίου μου όπου περνάω το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, για να με ρωτήσουν αν είμαι καλά. Δεν μπορώ να τα αγκαλιάσω και να τα καθησυχάσω. Ο άντρας μου κοιμάται στον καναπέ και φροντίζει στη διάρκεια της μέρας το σπίτι να αερίζεται διαρκώς. Με το να έχω κολλήσει τον ιό, έχω βάλει την οικογένειά μου στην αγωνία μήπως υποτροπιασω. Όπως έχω μπει κι εγώ στην αγωνία να μην κολλήσουν εκείνοι, μιας και φαίνεται ότι δεν έχουν τον ιό. Η ψυχολογική πίεση είναι μεγάλη και συν τοις άλλοις έχουμε να αντιμετωπίσουμε και εγώ και οι συνάδελφοί μου που νοσούν, την ανθρωποφαγία αυτών που ενημερώνονται απο τα ΜΜΕ και ειδικά στο facebook. Κατηγορίες, λασπολογία, βρισιές,ειρωνικά σχόλια, κατάρες, μέχρι και αναθέματα. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας,τον κρατικό μηχανισμό, την ασθένειά μας και τους αρνητές αυτής της δύσκολης και επικίνδυνης κατάστασης που βιώνουμε. Και αυτό είναι ψυχοφθόρο”.
Α.Ε – 51 ετών
“Ο σύζυγος στο νοσοκομείο για τρεις εβδομάδες κι εγώ στο σπίτι με τα παιδιά. Όλοι απομονωμένοι σε διαφορετικές τοποθεσίες αλλά και υπό διαφορετικές συνθήκες.
Ο κοινός μας παρονομαστής, το άγνωστο…Σίγουρα δεν μπορώ να μεταφέρω ακριβώς τι και πώς βίωσε ο σύζυγός μου αυτήν την περιπετεια. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι ήταν πάρα πολύ δυσάρεστη, από όλες τις πλευρές. Με πυρετό και βήχα για 18 μέρες, διασωληνωμένος, απόλυτα εξαντλημένος, απομονωμένος σε ένα δωμάτιο, οι γιατροί να μην γνωρίζουν με τι έχουν να παλέψουν και να μην έχουν σαφείς απαντήσεις να του δώσουν για την κατάστασή του.
Κι εκείνος να μου λέει: μην φοβάσαι, θα τα καταφέρω.
Δεν ξέρω αν λύγισε, και αν ναι, δεν μου το έδειξε ποτέ.
Αυτό που ξέρω είναι ότι στο τέλος όντως τα κατάφερε και γύρισε στο σπίτι μας, είναι απόλυτα υγιής, και την εμπειρία αυτή δεν θέλει κανείς μας να την ξαναβιώσει”.
enikos.gr
