Επίθεση στην Λίνα Μενδώνη για την υπόθεση Λιγνάδη εξαπέλυσε η πρώην υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, κατηγορώντας την υπουργό ότι ολιγώρησε και έπεσε σε αντιφάσεις όσον αφορά τις καταγγελίες εναντίον του σκηνοθέτη και ηθοποιού.
«Η υπουργός Πολιτισμού δεν κρίνεται για το ότι δεν ήξερε. Αυτό είναι ανθρώπινο. Κρίνεται για το ότι ολιγώρησε επί μέρες και έπεσε σε αντιφάσεις απ’ την στιγμή που έμαθε. Το λάθος δεν ήταν μόνο στο επικοινωνιακό επίπεδο. Αυτό είναι μια βολική απάντηση» δήλωσε η κ. Κονιόρδου σε συνέντευξη που έδωσε στο Sputnik και την Ιωάννα Κλεφτόγιαννη.
Αναφερόμενη στις αποκαλύψεις για την υπόθεση Λιγνάδη η πρώην υπουργός Πολιτισμού αρνήθηκε ότι γνώριζε το παραμικρό για όσα κατηγορείται από τη δικαιοσύνη.
«Φυσικά και δεν ήξερα τι έκανε, ούτε μπορούσα να φανταστώ ό,τι βγήκε στο φως με τις καταγγελίες, όπως φαντάζομαι και οι υπόλοιποι συνάδελφοι και συνεργάτες στην παράσταση των «Περσών». Με το Εθνικό Θέατρο άλλωστε έχω μια σταθερή αδιάλειπτη συνεργασία από την εμπνευσμένη θητεία του Νίκου Κούρκουλου και μετά. Υπηρέτησα το Εθνικό Θέατρο στην διάρκεια της θητείας όλων των καλλιτεχνικών διευθυντών του, σε όλες του τις σκηνές και στη δραματική σχολή. Η πρόσφατη συνεργασία ήταν απλώς μια επιστροφή στο καλλιτεχνικό μου σπίτι».
Παράλληλα, η κ. Κονιόρδου δήλωσε προσβεβλημένη από τη δήλωση της Λίνας Μενδώνη ότι εξαπατήθηκε από τον λιγνάδη, αλλά και από το γεγονός ότι κατά την ομιλία της στη Βουλή η υπουργός αναφέρθηκε στην επαγγελματική σχέση της κ. Κονιόρδου με τον υπόδικο πλέον σκηνοθέτη:
«Το γεγονός ότι προσέβαλε τους ανθρώπους του θεάτρου συγχέοντας την εξαπάτηση με την αρχαία τέχνη της υποκριτικής θα προτιμούσα να μην το χαρακτηρίσω», είπε η κ. Κονιόρδου και συνέχισε:
«Θέλω να διευκρινίσω τη θέση μου όσον αφορά στην ατυχή αναφορά στο όνομά μου από την υπουργό Πολιτισμού. Από τότε που βρέθηκα στο χώρο του θεάτρου, ήδη από τα χρόνια της δραματικής σχολής, κατάλαβα, συχνά με τραυματικό τρόπο, τον έντονο ανταγωνισμό, την επιπολαιότητα στην αναπαραγωγή ανεπιβεβαίωτων φημών, κουτσομπολιών, τα fake news της εποχής εκείνης. Ο Ευριπίδης μέσα από την Μήδεια τονίζει πως οι φήμες μπορούν να καταστρέψουν τις ζωές των ανθρώπων. Έτσι από άποψη, από στάση ζωής, έμεινα έξω από ό,τι δηλητηρίαζε την σχέση μου με το θέατρο, εφ’ όσον δεν μπορούσε να αποδειχθεί, ή δεν είχα εγώ η ίδια πληροφόρηση από το θύμα ή τον αυτόπτη μάρτυρα». 
«Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Έχει συσπειρώσει τους ηθοποιούς, έχει δείξει μια πολύ σωστή στάση, συνεργάζεται με την δικαιοσύνη και προστατεύει τα μέλη του. Θέτει πολύ σωστά το θέμα των συλλογικών συμβάσεων που είχαν αφεθεί στην τύχη τους εδώ και δεκαετίες, πριν την διάλυσή τους».
«Στη δραματική σχολή του Εθνικού υπήρξε μια εξέλιξη στην περίπτωση του κ. Στάθη Λιβαθινού. Μας λύπησε το γεγονός ότι δεν στάθηκε δυνατή η γεφύρωση της αντίθεσης με τους σπουδαστές. Με καλύπτει η απάντηση της δραματικής σχολής, του ΔΣ του Εθνικού, όπως και η απάντηση του ίδιου του καθηγητή».
«Αυτό που ξέσπασε δεν περιορίζεται στο χώρο του αθλητισμού ή του θεάτρου. Είναι ένα φαινόμενο που διατρέχει και διαβρώνει όλη την κοινωνία. Επομένως, έχουμε έναν μεγάλο αγώνα μπροστά μας, έτσι ώστε το φωτεινό παράδειγμα της Μπεκατώρου που άνοιξε επιτέλους το δρόμο να μην πάει χαμένο. Λέει ο Μπρεχτ: «αλίμονο στην κοινωνία που έχει ανάγκη από ήρωες».
Αυτό που προσωπικά μου δίνει ελπίδα και κουράγιο είναι ότι βλέπω τη νέα γενιά να δείχνει μηδενική ανοχή σε τέτοια φαινόμενα. Κάτι αλλάζει. Συμπεριφορές που οι παλιότερες γενιές ανέχονταν στο θέατρο, σήμερα οι νέοι αρνούνται να τις δεχτούν και κάνουν πολύ καλά. Ο χώρος της τέχνης είναι ένας χώρος ελευθερίας, ελεύθερης έκφρασης της ιδιαιτερότητας και πολυμορφίας, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί άλλοθι και να δίνει το δικαίωμα να βιάζονται ψυχές.
Ζούμε μια πολύ σημαντική στιγμή σήμερα που εκδηλώθηκε στον τόπο μας το κίνημα Μetoo, η μηδενική ανοχή στην κατάχρηση εξουσίας εις βάρος των αδύνατων, στην έμφυλη βία και σε κάθε ανάλογη παραβατικότητα, ιδιαίτερα σε ότι αφορά ανήλικους και παιδιά. Προσωπικά στηρίζω και στέκω αλληλέγγυα στα θύματα που σπάζουν τη σιωπή τους.
Θαυμάζω το θάρρος τους, και είμαι κάθετα αντίθετη στην όποια προσπάθεια σπίλωσής τους. Οι θύτες έχουν απέναντί τους μια κοινωνία ολόκληρη και μια δικαιοσύνη που αποδίδεται και τιμωρεί. Το θέμα της κακοποίησης έχει πολύ βαθιά αίτια. Αλλά μόνο η δικαιοσύνη μπορεί να αποφανθεί αν οι καταγγελίες είναι βάσιμες ή όχι. Αυτό δεν μπορεί να γίνεται με τηλεδίκες, δημόσια διαπόμπευση ή λιντσαρίσματα. Έχουμε πρόσφατα και το τραγικό γεγονός εις βάρος του Ζακ Κωστόπουλου».
«Είναι πια ώρα να προωθηθούν δημόσιοι διαγωνισμοί για τις θέσεις ευθύνης σε εποπτευόμενους φορείς και να γυρίσουμε σελίδα επιτέλους σε παλιότερες πρακτικές μετά από την πρόσφατη εμπειρία. Ο χώρος των καλλιτεχνών περιμένει από το υπουργείο να σκύψει στα σοβαρά προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζει, ξέρετε. Ο χώρος της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης επίσης περιμένει θεσμικές κατευθύνσεις από τους υπεύθυνους. Αντ’ αυτού αντιμετωπίζει σιωπή, έλλειψη ενδιαφέροντος και ουσιαστικού διαλόγου στην κραυγή αγωνίας σπουδαστών και σχολών σε ένα τοπίο έτσι κι αλλιώς θολό και διαταραγμένο, με τα αδιαβάθμητα πτυχία που εκκρεμούν».
