Η Σοφία Μπεκατώρου που και η ίδια έχει πέσει θύμα σεξουαλικής βίας και ήταν η πρώτη που μίλησε και άνοιξαν μετά και άλλα στόματα, ήταν εκείνη που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και ξεκίνησε το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα.
Στην πλατφόρμα #MeNow_MeToo, έχουν υποβληθεί περισσότερες από 200 μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν πέσει θύματα βίας (όχι απαραίτητα σεξουαλικής) και οι οποίοι βρήκαν το σθένος να καταθέσουν τον εφιάλτη που βιώνουν.
Σήμερα κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου η Ολυμπιονίκης διάβασε τη συγκλονιστική μαρτυρία Έλληνα γυμναστή που εξιστορούσε τα βασανιστήρια που έζησε στα χέρια του προπονητή του:
«Έχω γεννηθεί στην Αθήνα το 1986. Ξεκίνησα τη γυμναστική το 1990 σε ηλικία 4,5 ετών. Στην Εθνική Ομάδα ανέβηκα εκβιαστικά από την ομοσπονδία με τηλεφωνήματα προς τους γονείς και το σύλλογο: αν δεν ανέβουμε στην Εθνική ομάδα δεν θα μας επιτρέψουν να κατεβαίνουν στα πανελλήνια πρωταθλήματα, ενώ θα κοβόντουσαν και οι επιχορηγήσεις της ομοσπονδίας προς το σύλλογο. Ο σύλλογός μου χωρίς τις επιχορηγήσεις θα έκλεινε συνεπώς και ανεβήκαμε. Όταν εντάχθηκα στο κλιμάκιο της Εθνικής Ομάδας πίστευα ότι όλα αυτά άνηκαν στο παρελθόν. 
Ήμουν γελασμένος. Οι συνθήκες ήταν πολύ πιο δύσκολες. Ο προπονητής που με ανέλαβε εκεί ήταν ο Χ. Από την πρώτη ημέρα μέχρι και σχεδόν την ημέρα που έφυγα από το κλιμάκιο η λέξη «ρουμανάκι» με ακολουθούσε καθημερινά στην προπόνηση. Ήταν ένας προπονητής που ήθελε πολύ να με έχει στα χέρια του.
Ωστόσο, έκανε τα πάντα για να αλλάξει όποια τεχνική ήξερα έως τότε. Πολλές φορές έφερνε τα προβλήματα του σπιτιού του στην προπόνηση με αποτέλεσμα να έχει νεύρα και να ξεσπάει πάνω μου, αλλά και σε άλλους αθλητές που άνηκαν σε αυτόν. Υπήρχαν φορές που από το ξύλο δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Οι πόρτες ήταν πάντα κλειστές και οι γονείς είχαν πλήρη άγνοια. Φυσικά, δεν ήταν ο μόνος προπονητής.
Μας αντιμετώπιζαν όλοι σαν σάκους του μποξ. Θυμάμαι έχω περάσει 45 λεπτά γαντζωμένος πάνω σε ένα σχοινί 10 μέτρων και αθλήτριες της ρυθμικής μου έδιναν κουράγιο από το διπλανό γήπεδο. Μας χώριζε ένας χαμηλός τοίχος κι εγώ φαινόμουν από παντού. Συναθλητές μου περνούσαν από κάτω και μου έδιναν κουράγιο.
Έπειτα από 45 λεπτά γλίστρησα μην αντέχοντας άλλο και βρέθηκα οριακά μέσα στο σκάμμα. Ακολούθησαν βρισιές από τον Χ για τη μητέρα μου, το σπίτι μου και άλλα πολλά και απαιτούσε να ανέβω πάνω στο σχοινί, κάτι που δεν έκανα αλλά έκλαιγα. Τότε, ήρθε μπροστά μου. Με χτυπούσε σε όλο μου το σώμα με κλωτσιές και σφαλιάρες με αποτέλεσμα την επόμενη ημέρα να μην μπορώ να πάω ούτε στο σχολείο. Είχα μελανιές παντού και δεν μπορούσα να φορέσω ρούχα.
Μια άλλη μέρα και ενώ προσπαθούσα να βγάλω μια καινούργια άσκηση στο δίζυγο -χειμώνας με το γήπεδο να έχει μηδέν βαθμούς Κελσίου- ο Χ φορούσε το μπουφάν του, έπινε μπίρες και έτρωγε πίτσα κάνοντας χαβαλέ με τους άλλους προπονητές από τις πολλές επαναλήψεις που έκανα για να βγει η άσκηση έφυγε το μισό δέρμα από την παλάμη μου. 
Όταν ζήτησα να πάω στο φυσικοθεραπευτήριο για να το δέσω εκείνος έφερε έναν κουβά με καθαριστικό για να καθαρίσω -είπε- από τα αίματα τα στρώματα. Μου άρπαξε το χέρι και το βούτηξε μέσα. Δεν είμαι ο μόνος που περνούσε όλα αυτά. Αλλά, αυτά είναι ορισμένα από τα δικά μου παραδείγματα.
Όπως όλη η ομάδα της ρυθμικής και της ενόργανης γυμναστικής με είδε πάνω στο σχοινί να κρέμομαι, είδε τον προπονητή μου να μου φέρεται με ανάρμοστη βία έτσι είδα κι εγώ τους προπονητές των υπολοίπων να συμπεριφέρονται με άθλιο, ανάρμοστο, βίαιο και προσβλητικό για τη γενετήσια αξιοπρέπεια τρόπο. Αυτό αφορά εν ενεργεία αθλητές και Ολυμπιονίκες, αλλά και εν ενεργεία προπονητές και προέδρους φορέων. Ανατρέχοντας στις ημερομηνίες 1999-2000 είναι αυταπόδεικτο σε ποιους αναφέρομαι.
Μια εβδομάδα πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Γερμανία έσπασα τα πόδια μου στο μονόζυγο με απόλυτη ευθύνη του προπονητή μου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ζητούσα την αλλαγή των γαντιών μου που αποτελούσαν βασικό εξοπλισμό του οργάνου.
Ο προπονητής μου δεν ασχολήθηκε και δεν φρόντισε για αυτό, παρά το γεγονός ότι είχα εκφράσει την ανησυχία μου και τη δυσκολία στην τέλεση των ασκήσεων για το φθαρμένο εξοπλισμό. Γι’ αυτό το ατύχημα υπήρξαν τότε και αρκετά δημοσιεύματα, χωρίς να αναφέρονται στους πραγματικούς λόγους. Εκείνη τη μέρα είχε ανακοινωθεί ότι είμαι αυτός που θα κάνει το σύνθετο ατομικό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πάτρας. 
Η προπόνηση είχε τελειώσει και με ανέβασε ξανά στο μονόζυγο παρουσία άλλου προπονητή, ο οποίος μάλιστα του είχε εκφράσει την αντίρρησή του γι’ αυτό. Δυστυχώς, είναι ένα άθλημα στο οποίο καθημερινά παίζουμε με τη ζωή μας λόγω της επικινδυνότητάς του. Σε μένα το κακό δεν άργησε να γίνει με πλήρη ευθύνη του προπονητή.
Αυτός ο άνθρωπος πριν από μένα και έπειτα από μένα έχει φερθεί βίαια σε πολλά παιδιά του πρωταθλητισμού και της Εθνικής ομάδας. Έβγαζε τα στρώματα κάτω από τα όργανα με αποτέλεσμα να προκαλούνται ανεπανόρθωτοι τραυματισμοί στους αθλητές. Αυτή τη στιγμή, ενώ δεν είναι στην Εθνική Ομάδα και έφυγε αφού σταμάτησαν οι γιοι του ασχολείται με τον κοινό αθλητισμό και διδάσκει σε σχολεία».
Στη συγκεκριμένη πλατφόρμα οι μαρτυρίες δεν έχουν τελειωμό. Κάθε μέρα τουλάχιστον 4 είναι αυτές που θα υποβληθούν και οι οποίες αφορούν περιστατικά βίας. Τα στοιχεία από την πλατφόρμα που αναλύθηκαν είναι ανατριχιαστικά.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαρτυριών (96,7%) προέρχεται από γυναίκες. Το 70,7% αφορά σε σεξουαλική κακοποίηση [34,7% με σωματική επαφή (με ανήλικο ή σεξ. πράξεις χωρίς συναίνεση, 18%, βιασμός, 16% σεξουαλική επίθεση, 2% μέσω εικόνας], το 18% αφορά σε σεξουαλική παρενόχληση, το 5,3 σε άλλες μορφές συντροφικής βίας πλην σεξουαλικής και 6% άλλες μορφές. 
Το 22% των μαρτυριών αφορά σε περιστατικά που έχουν συμβεί στην οικογένεια, το 20% σε εκπαιδευτικά πλαίσια, το 15% σε περιπτώσεις συντροφικής βίας, το 14% σχετίζεται με χώρους διασκέδασης, το 9% σε εργασιακά πλαίσια, το 7% σε χώρους υγείας, στο 6% τα περιστατικά έχουν συμβεί στη γειτονιά, ένα 3% χώρους άθλησης, και 4% σε περιπτώσεις κάλυψης αναγκών (π.χ. αγορά προϊόντων και/ή λήψη υπηρεσιών είτε κατ’ οίκον είτε σε επαγγελματικό χώρο.
Δράστης σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού (έως 14 ετών) είναι κοντινός συγγενής (ξάδελφος, πατέρας, θείος, αδελφός) στο 25,4% των μαρτυριών, ή άτομο σε θέση ευθύνης (εκπαιδευτικός, ιατρός, προπονητής, ομαδάρχης) στο 19,5%.
Στις έφηβες 14+μέχρι18 ετών, σχεδόν το 27,5% αναφέρει σεξουαλική κακοποίηση/παρενόχληση από άτομο σε θέση ευθύνης ενώ σχεδόν το 36,4%, από άτομο με το οποίο βγήκαν ραντεβού ή που το θεωρούσαν σύντροφό τους (ενδεχόμενη αποπλάνηση). Παρόμοιο είναι το ποσοστό στις ενήλικες γυναίκες, όπου το 32,8% αναφέρει κακοποίηση από σύντροφο (ραντεβού-ερωτική/σεξουαλική σχέση).
