Ο κραταιός Κύριος Γιώργος Κωνσταντίνου σχολιάζει με μοναδικό τρόπο το κλείσιμο των θεάτρων σε ανάρτησή του στο FB…

“Ξαφνικά έσβησαν τα φώτα της ράμπας. Οι φωνές σίγησαν και το πνεύμα, έτρεξε κάπου να κρυφτεί, κυνηγημένο. Απίστευτο. Ο πνευματικός κόσμος που ζέσταινε τις καρδιές των ανθρώπων, μπήκε στην κατάψυξη. Κι όμως κάτι τέτοιο θυμάμαι, δεν έγινε ούτε στη κατοχή. Ο κόσμος χανότανε, αλλά το ζωντανό κύτταρο του θεάτρου συνέχιζε να δίνει την πνευματική τροφή του, σε ένα λαό που υπέφερε. Στην επταετία της δικτατορίας, το θέατρο ήταν μια στιγμή ελευθερίας, σε ένα σκλαβωμένο κόσμο, με τα υπονοούμενα κατά της τυραννίας και πολλές φορές με την διακωμώδηση της. Κι όμως, η χούντα δεν τόλμησε να τα κλείσει, κάνοντας μόνο κάποιες γελοίες λογοκρισίες στα έργα.

Η δύναμη του θεάτρου ξεπερνούσε τους βαρβάρους.

Τώρα, προς τι; Δεν είναι κανείς τυφλός να δει, ότι ίσως το μόνο θέαμα που παρείχε απόλυτη ασφάλεια στη πανδημία, ήταν το θέατρο. Η συμμόρφωση προς τις οδηγίες, η συνέπεια και η ευθύνη διατηρήθηκαν στο ακέραιο, με δείγμα τα λίγα θέατρα που άνοιξαν και απέδειξαν ότι ήταν ασφαλή, χωρίς κανένα σύμπτωμα χωρίς καμιά συνέπεια. Γιατί θα πρέπει ένα χλωρό και ανθισμένο κλαρί, να καεί ανάμεσα στα ξερά. Μήπως ήταν μια βιαστική απόφαση, μια απερίσκεπτη;

Ίσως κάποτε ο κόσμος αλλάξει, ίσως χαθούν αξίες, πεθάνουν, εξαφανιστούν. Πρέπει όμως να ξέρουμε όλοι ότι το θέατρο, έζησε μέσα στις τρικυμίες των αιώνων και θα ζει για πάντα, γιατί είναι η αγάπη του λαού, πολλές φορές η ελπίδα του και ο εφησυχασμός και η ανακούφιση της ψυχής του. ( αφιερωμένο και σε όλους τους ΄΄ελεύθερους πολιορκημένους΄΄ κλάδους της χώρας μας. Όπως είναι και ο κλάδος εστίας… ήταν και είναι μια συνέχεια του θεάτρου. Καταφεύγαμε εκεί για να ”κεράσουμε΄΄ τους ρόλους που ξεκουμπώναμε από πάνω μας μετά την παράσταση και γινόμασταν οι εαυτοί μας. Καλή αντάμωση σε αίθουσες και τραπεζάκια “.