<<Τη φλόγα άρπαξαν οι άνομοι

τη σβήσανε στα βαλτονέρια.>>

Όταν ο Κωστής Παλαμάς άρθρωνε αυτή τη φράση, η Ελλάδα διερχόταν από ποικίλες Συμπληγάδες, πάλευε να ορθώσει το ανάστημά της και περιορισμένη στα σημερινά της όρια, να αποκτήσει ξανά την αίγλη του λαμπρού παρελθόντος της.

Αυτή η φλόγα που πριν λίγες ημέρες αποτέλεσε την αρχή του τέλους για δεκάδες συνανθρώπους μας και αυτή η «φλόγα» που θέρμανε τη συνείδηση μύριων συν – Ελλήνων και όχι μόνο.

Τι σχήμα οξύμωρο, μέσα από τη φωτιά να ξεπηδά ταυτοχρόνως η ζωή και ο θάνατος…

Όσο για τους άνομους, καθείς εξ ημών μπορεί με μια ματιά να τους ορίσει. Και δεν είναι μόνον οι πολιτικοί, οι ιθύνοντες ή οι εκτός τόπου και χρόνου ειδήμονες. Είναι οι φλύαροι, οι πλιατσικολόγοι των ειδικών περιστάσεων, οι ωχαδερφιστές και οι αδιαμφισβήτητα εκμεταλλευτές αυτού του αποκαλυπτικού γεγονότος.

Αδέρφια αγκαλιασμένα, γονείς τρομαγμένοι, και τέκνα που ψάχνουν να βρούνε τη μητέρα τους.

Ως Έλληνας νιώθω βαθύ πόνο για την αγαπημένη μου πατρίδα, η οποία ασταμάτητα θρηνεί και αδημονεί για λίγη δροσιά προόδου και τάξεως. Ως άνθρωπος σκέφτομαι τι μπορεί σε αυτόν τον κόσμο να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή και τη συνέχειά μας σ’ αυτόν το πλανήτη.

Οι εποχές διέρχονται η μία την άλλη και οι ευθύνες μας πολλές, διότι με αυτή μας τη στάση απέναντι στο περιβάλλον, παραδιδόμαστε μαζικά ως άλλη θυσιαζόμενη Ιφιγένεια στο βωμό της απληστίας.

Η κρίση των αξιών έχει δημιουργήσει μια εσωτερική σήψη και ένα βάραθρο όπου γκρεμίζεται το μέλλον μας. Μέσα σ΄ αυτά τα περιθώρια πασχίζουμε να καλοπερνάμε χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες. Και αναλογιζόμενοι τα τωρινά θλιβερά δεδομένα, αναστενάζουμε σαν θεατές μιας μάζας η οποία κακώς νομίζουμε πως βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας από τη δική μας ζωή.

Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω, συναντάμε μια νέα γενιά παιδιών, εκείνη την «φραπεδονεολαία» των καθωσπρεπιστών επικριτών της, να μην αναθεματίζει, ή να απολαμβάνει τις διακοπές της, αλλά με αίσθημα ευθύνης και ανθρωπιάς, πότε να τρέχει για τη συλλογή τροφίμων, πότε να κατακλύζει τα νοσοκομεία για να δωρίσει το αίμα της και πότε να κλαίει βουβά σε μια γωνιά της καμένης Αττικής.

Αυτή την Ελλάδα ονειρευόμαστε, αυτή την Ελλάδα επιθυμούμε. Τη χώρα του φωτός και της ανθρωπιάς για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Δυστυχώς αυτός ο χείμαρρος αγάπης και αλληλοστήριξης, ήρθε ως απόρροια μιας απερίγραπτής τραγωδίας.

Ο πόνος μέσα μας ποτέ δε θα πάψει να υπάρχει. Έχει φωλιάσει βαθιά στην ψυχή και απλά θα τον απαλαίνουν οι κινήσεις αγάπης και θάρρους των μετέπειτα γενεών.

Και οι θυσιαζόμενοι , έχουν γίνει πια οι μάρτυρες της πορείας και της μεταστροφής μας προς ένα καλύτερο αύριο.

Αιωνία τους η μνήμη!

Γκοτζιάς Γιώργος

Εκπαιδευτικός – φοιτητής