Μου αρέσει να μην λέω αερολογίες και να τεκμηριώνω αυτά που γράφω.

Τι σημαίνει «βάζω μέτρο στην αγάπη»;

Το θέμα της αγάπης πάει ως εξής:

1. Πρώτα απ’ όλα, η αγάπη είναι αξία.

2. Οι αξίες περιέχουν τα στοιχεία της πληρότητας, της διαχρονικότητας και της ωφελιμότητας. Δηλαδή αντέχουν στο χρόνο, δεν ξεφτίζουν και δεν μεταλλάσσονται· είναι ατόφιες, δεν ζυγιάζονται και δεν μετριούνται.

3. Αν μια αξία γίνει μετρήσιμη, τότε εκφυλίζεται, χάνει την πληρότητά της, δηλαδή χάνει την αξία της.

Για παράδειγμα, το φιλότιμο ανήκει στις αξίες. Το βλέπουμε να αντέχει και να παραμένει ατόφιο πάνω από 2500 χρόνια, διότι περιέχει πληρότητα και διαχρονικότητα.

Το «έχω πολύ φιλότιμο» ή το «έχω λίγο φιλότιμο», είναι μετρήσιμο μέγεθος, είναι εκφυλισμός της αξίας.

Είναι απλό: ή «έχω φιλότιμο» ή «δεν έχω φιλότιμο».

Άρα, το πολύ ή το λίγο, έχει να κάνει με την συμπλήρωση ή την έλλειψη, όχι με το ακέραιο, όχι με την πληρότητα.

Συνεπώς, όταν λες «σ’ αγαπώ πολύ» -ηθελημένα ή μη- εννοείς ότι σε αγαπάω μετρήσιμα· στην καλύτερη περίπτωση εννοείς «είμαι ερωτευμένος/η μαζί σου», διότι στον έρωτα και μετράμε και υπολογίζουμε, ενώ στην αγάπη ούτε μετράμε ούτε υπολογίζουμε. Μην ξεχνάς πως το «σε αγαπώ πολύ» είναι λιγότερο από το πάρα πολύ, άρα δεν έχει πληρότητα, δεν είναι ατόφιο, δεν είναι αξιακό.

Όταν αγαπάμε πραγματικά χωρίς μέτρο, τότε μας επιστρέφεται η αγάπη μας χωρίς να το επιδιώκουμε.

-Χωρίς μέτρο αγαπάμε τον Θεό, ο οποίος μέσα από την Τελειότητά Του, μετασχηματίζει, πολλαπλασιάζει και μας επιστρέφει την Αγάπη Του.

-Χωρίς μέτρο αγαπάμε τα βιολογικά μας παιδιά, γιατί συνεχίζουμε να υπάρχουμε γονιδιακά μέσα απ’ αυτά.

-Χωρίς μέτρο αγαπάμε τα υιοθετημένα παιδιά, γιατί μας ενώνει η προσπάθειά μας να τα μεγαλώσουμε.

Με τους συντρόφους μας, όμως, τι γίνεται;

Τους αγαπάμε όπως στις παραπάνω περιπτώσεις;

Όταν λέμε πως αγαπάμε πραγματικά τον σύντροφό μας, στην πραγματικότητα αγαπάμε τις πράξεις και το έργο του, διότι το ευλογημένο και ωφέλιμο έργο μένει αναλλοίωτο στον χρόνο και αποκτά αξία. Όλα τα άλλα -φτιασιδώματα, φιγούρες, μπιχλιμπίδια, στολίδια και τα σχετικά- με τον καιρό φθείρονται. Εισπράττουμε την αξία του έργου και μας γεμίζει· δεν μας γεμίζει η φθορά, μας γεμίζει η αφθαρσία του έργου. Άλλο «σ’ αγαπάω πραγματικά γι’ αυτό που είσαι», άλλο «γι’ αυτό που κάνεις» και άλλο «σε θέλω γι’ αυτό που έχεις».

Κάποιοι βέβαια στις συντροφικές μας σχέσεις δεν αντέχουμε την «ατόφια» αγάπη, διότι λειτουργούμε μετρήσιμα, γιατί έτσι μπορούμε και διαχειριζόμαστε την πραγματικότητά μας· “μού δωκες, σού δωκα”. Δεν γίνεται όμως ρε αδερφέ, να λειτουργείς μετρήσιμα, να λες ότι αγαπάς πραγματικά, κι από την άλλη να παίρνεις ζύγι και μέτρο. Ε, αυτό δεν στέκει.

Και πώς μπορούμε να διακρίνουμε την ατόφια αξιακή αγάπη, με ποιον τρόπο;

Ο τρόπος είναι ο Ανήφορος· αν η αγάπη είναι ατόφια αντέχει στον Ανήφορο. Ο Ανήφορος είναι αυτός που την καρδιώνει· κι αν είναι πραγματική αγάπη θα συνεχίσει να ζει· μέσα απ’ τα δύσκολα θα αντιληφθεί κάποιος, από τα πολύ δύσκολα όμως, αν η αγάπη του ενός είναι αυθεντική προς τον άλλο. Διότι όταν αγαπάς αληθινά, τραβάς τον Ανήφορο, θυσιάζεσαι και συγχωρείς, μας το ‘δειξε και μας το δείχνει ο Χριστός μας χρόνια τώρα.

Επομένως,

– Ο Θεός μας συγχωρεί, γιατί η Αγάπη Του Είναι Τέλεια.

– Η μάνα συγχωρεί το παιδί της όσο σκάρτα και αν της συμπεριφερθεί, γιατί το αγάπα πραγματικά. Ενώ ο σύντροφος δεν συγχωρεί εύκολα το άλλο του μισό, διότι συνήθως αγάπα μετρήσιμα, ανταποδοτικά κι ισορροπημένα. Η πραγματική αγάπη δεν έχει ισορροπία, δεν δέχεται μέτρο και ζύγι.

Το «ως εδώ, πλέον δεν σε αγαπώ» δεν είναι πραγματική αγάπη, ίσως να μην ήταν ποτέ. Άλλο, λοιπόν, η προσωρινή «αγάπη», άλλο η καψούρα, άλλο ο έρωτας, άλλο ο ενθουσιασμός, άλλο το «νιώθω πράγματα για σένα…», κι άλλο πραγματική αξιακή αγάπη.

Άλλωστε, τα πιο μεγάλα «σ’ αγαπώ» τα λένε οι ψεύτες…

Και κάτι τελευταίο. Αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που στην πορεία της ζωής μου, είχα την ευλογία να δεχτώ για κάποιο διάστημα πραγματική αγάπη! Την ατόφια αγάπη της συντρόφου μου τότε, που ήταν σχεδόν ισάξια με την αγάπη προς τα παιδιά! Τυχεροί όσοι είχαν, έχουν ή θα τους δοθεί παρόμοια ευλογία κι ευκαιρία στην ζωή τους!

*Ευχαριστώ, τον Δάσκαλο Νίκο Λυγερό, κάποιους απ’ τους πατέρες της Πίστης μας και το έργο του Ν Καζαντζάκη, που με βοήθησαν να δω τα πράγματα διαφορετικά.

** Οι παραπάνω σκέψεις είναι αφιερωμένες σ’ αυτούς που ξέρουν ότι δεν ξέρουν και απλά ψάχνουν την Αλήθεια…

Νίκος Μαρκογιάννης