Δεν θα περιγράψω με λέξεις όταν με σκοτώνεις πως νιώθω. Είμαι μικρός και δεν έχω λαλιά να φωνάξω να μην μου δώσεις τίποτα, να μην μου δώσεις ούτε την αγάπη σου ούτε το χάδι σου. Να μην μου δώσεις τη χαρά να μεγαλώσω να σε πω μπαμπά να σε πω μαμά.

Είμαι μικρός και δεν έχω λαλιά να σου πω την ώρα εκείνη που στραγγίζεις το αίμα σου πως δεν θέλω να μου δώσεις τίποτα.Θέλω μόνο να μην μου πάρεις τη ζωή, να μην μου στερήσεις τη χαρά να γνωρίσω τον κόσμο δαύτον.

Δεν καταλαβαίνω γιατί το σώμα μου γίνεται αποδέκτης της οργής σου με τόσο μένος με τόσο μίσος για κάτι που εσύ δημιούργησες, σαν να σμιλεύεις το διαμαντάκι του παραμυθιού σου και έπειτα να το θάβεις στη λάσπη. Μα εγώ και στο σκοτάδι θα λάμπω πάλι.

Είμαι μικρός και ανυπεράσπιστος για τα θεριά αυτού του κόσμου και είχα εσένα για ασπίδα για φυλαχτό της αγνότητας και της αθωότητας μου, μα εσύ έγινες ταφόπλακα και χάραξες πάνω μου τον δικό σου σάπιο εαυτό. Φοβάμαι πως θα σε συγχωρήσω όμως ξανά.

Είμαι μικρός και δεν έχω λαλιά να σου μιλήσω μα στο νου σου τα λόγια μου πυρακτωμένη βροχή από καρφιά θα πέφτουν όταν εγώ θα λείπω, όταν εγώ θα στοιχειώνω τη μνήμη.

Τώρα το κορμί μου είναι κρύο και δεν θυμίζει σε τίποτα τη θαυματουργό πνοή της ζήσης. Δεν θυμίζει σε τίποτα τον λόγο ύπαρξης του είδους. Μια σκέτη γη με χώμα και ύδωρ κυλάει μέσα μου και εσύ πουθενά.

Ο παράδεισος φτιάχτηκε για μας….!

** Αδυνατώ να πιστέψω καθημερινά και μια καινούρια είδηση για μωρά που σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους γονείς τους. Εδώ η μίλια κόβεται και σε εμάς. Για να εκδικηθεί την σύζυγό λέει σκοτώνει το παιδί με τον χείριστο τρόπο. Η αποτυχία των ανθρώπων είναι αυτή.

Toυ Τάσου Βακφάρη