Ο κορπορατισμός και η ΓΣΕΕ
Το 1934 το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας, θέλοντας να καταστήσει τα συνδικάτα περισσότερο υποχείρια του και με έκδηλη την εξάρτησή τους, δημιούργησε τις λεγόμενες «σωματιακές ενώσεις» ή «ομοσπονδίες» αποβλέποντας την ενοποίηση όλων των μέχρι τότε υφισταμένων εργατικών ενώσεων προκειμένου να αποτελέσουν ιδιαίτερο κλάδο – κυβερνητικό όργανο. Έτσι ενώ τα συνδικάτα φέρονταν ως αυτόνομα, στην ουσία, η σωματειακή τους ένωση τα καθιστούσε αυτόματα, de jure, κρατικά. Συνέπεια αυτού ήταν η σωματειακή ένωση να καταστεί το ύπατο όργανο της φασιστικής οικονομικής οργάνωσης και ελέγχου, φθάνοντας στο σημείο να μη διαφέρει διοικητικά από την αστυνομία, το δικαστικό σώμα και άλλα μεθοδευμένα όργανα του καθεστώτος.
Στις 14 Νοεμβρίου του 1933 ο Μουσολίνι απεφάνθη ότι «τα θεμέλια του σωματειακού κράτους ήταν: ένα μοναδικό κόμμα, μία κυβέρνηση (ολοκληρωτική) και μία ατμόσφαιρα ισχυρής ιδεολογικής έντασης». Τα δύο πρώτα στοιχεία επιβλήθηκαν με το καθεστώς, το τρίτο το δημιούργησε η ακατάπαυστη φασιστική προπαγάνδα.
Επίκαιροι Αμίλητοι
Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες
περί δημοκρατικής τάξης,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.
Ετούτων των αμίλητων το πετσί,
περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο
κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυσμένο.
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,
και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.
Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,
άλλο δε μας μένει.
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
Οι δυτικές εταιρείες στήριζαν τους Ναζί εδώ και πολλά χρόνια. Και το έκαναν κυρίως λόγω του φόβου της εξάπλωσης της σοσιαλιστικής επανάστασης. Σήμερα, η Δύση είναι επίσης ανεκτική στους φασίστες στις χώρες της Ευρώπης, επειδή τους θεωρεί χρήσιμους για την καταπολέμηση του εχθρού. Οι φασίστες διατηρούνται και, όταν χρειάζονται, χρησιμοποιούνται χωρίς δισταγμό.
Ο Μπενίτο Μουσολίνι έγινε πρωθυπουργός όταν, το 1922, εισήλθε στην πορεία προς τη Ρώμη με τα 30 χιλιάδες μαύρα πουκάμισά του. Ήδη το 1925, διακήρυξε τον εαυτό του τον διά βίου ηγέτη της Ιταλίας. Αυτή ήταν η αρχή της φασιστικής τρομοκρατίας, η οποία σύντομα επηρέασε τη Γερμανία, όπου ήρθε στην εξουσία μια παραλλαγή, ο ναζισμός και όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Σήμερα, ο φασισμός και ο ναζισμός καταδικάζονται συστηματικά, αν και αυτό δεν συνέβαινε πάντοτε. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ειδικά στις ΗΠΑ, συχνά μίλησαν πολύ θετικά για τον Μουσολίνι. Το Saturday Evening Post δημοσίευσε τη βιογραφία του σε μέρη, ενώ άλλοι ονόμαζαν τον φασισμό «κάπως αγενή», αλλά γενικά χρήσιμο κίνημα στην Ευρώπη. Πολλοί έγραψαν ότι οι Ναζί «έσωσαν την Ιταλία από την αριστερά». Η εφημερίδα New York Tribune σημείωσε: «Ο φασισμός είναι ένα αντίδοτο του σοσιαλιστικού διεθνισμού».«Αν και ο φασισμός είναι ένα νέο πείραμα, το αξίωμα του Μουσολίνι είναι ότι επιστρέφει την ασταθή Ιταλία στην κανονική ζωή», έγραψε ο The New York Times. Σε έκδοση της η Chicago Tribune σημείωσε: «Ο φασισμός είναι η φωτεινότερη και πιο επιτυχημένη προσπάθεια της μεσαίας τάξης να περιορίσει τη ροή του επαναστατικού σοσιαλισμού». Το 1925, ο Times υποστήριξε άμεσα το «εταιρικό κράτος» του Μουσολίνι (η κρατική εξάρτηση με την εταιρική εξουσία) όταν έγραψε: «Αυτή η έννοια έχει πολλά κοινά με τη θέση εκείνων που έθεσαν τα θεμέλια για το Αμερικανικό Σύνταγμά μας. Αυτοί είναι άνθρωποι όπως ο John Adams, ο Χάμιλτον, ο Ουάσινγκτον … Η βούληση του λαού εξισορροπείται από έμπειρους και σοφούς ανθρώπους ».
Ποιος είναι ο λόγος για όλα αυτά;
Η απλή άγνοια;
Όχι, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης υποστήριζαν τους Ναζί για πολλά χρόνια, πιο συγκεκριμένα, μέχρι που αυτοί προσπάθησαν να καταλάβουν τη Δύση με στρατιωτική δύναμη.
Ίσως, το πρακτορείο ειδήσεων, το οποίο θεωρείται σήμερα ένα από τα πιο έγκυρα και προχωρημένα – το Associated Press (AP), έχει το πάει μακρύτερα από όλα.
Σύμφωνα με τον Guardian, αποδείχθηκε ότι τη δεκαετία του ’30, το Associated Press είχε καθιερώσει την άμεση συνεργασία με το καθεστώς του Χίτλερ. Ο οργανισμός αυτός ανέλαβε την υποχρέωση να μεταφέρει στις αμερικανικές εφημερίδες τα υλικά που προετοιμάστηκαν και επελέγησαν απευθείας από το ναζιστικό Υπουργείο Προπαγάνδας, δηλαδή από τον ίδιο τον Joseph Goebbels.
Διάσημοι συγγραφείς όπως ο Ernest Hemingway και ο Mark Twain προέβλεπαν την άφιξη του φασισμού και τη συνεργασία των δυτικών «δημοκρατικών δομών» με αυτόν.
Ωστόσο, εκείνη την εποχή κανείς δεν τους άκουγε ιδιαίτερα. «Ξύστε έναν Δημοκρατικό και θα βρείτε έναν Ναζί», έγραψε ο Χέμινγουεϊ.
Έγραψε επίσης: «Υπάρχουν λίγοι φασίστες στη χώρα σας; Είναι γεμάτη από ανθρώπους, μόνο που δεν το γνωρίζουν, αλλά θα ξέρουν όταν έρθει η ώρα.»
Η αστική τάξη θαύμαζε τον φασισμό και τον ναζισμό.
Ήταν μια ιδεολογία κατάλληλη για τους καπιταλιστές, ένα κίνημα που την υπερασπίστηκε από τις επερχόμενες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, ήταν η άμυνά της από τους εργαζόμενους, την προλεταριακή τάξη.
«Έντιμοι» τραπεζίτες των Ηνωμένων Πολιτειών εμπνεύστηκαν από τον φασισμό έτσι ώστε να εξετάσουν ακόμη και τη δυνατότητα ενός φασιστικού πραξικοπήματος εναντίον του Προέδρου Franklin D. Roosevelt, διότι έκριναν τη «νέα πορεία» του. Εκείνες τις μέρες όχι μόνο φλερτάρουν με το ναζιστικό φασισμό, αλλά τον υποστηρίζουν ανοιχτά, κυρίως λόγω του φόβου της εξάπλωσης της σοσιαλιστικής επανάστασης που έλαβε χώρα στη Ρωσία το 1917.
Η ιστορία τελείωσε με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Ναζί και οι φασίστες νικήθηκαν και τώρα οι άνθρωποι αντλούν εικόνα κυρίως από τις ταινίες του Χόλιγουντ, γνωρίζοντας σχεδόν τίποτα για την περίοδο κατά την οποία οι Δυτικές κυβερνητικές δομές τους εξέφραζαν συμπάθεια σ’ αυτά τα απάνθρωπα καθεστώτα. Μπορούμε να πούμε ότι έμαθαν το μάθημα και σήμερα η ανεκτικότητα στον φασισμό είναι μηδέν; Ναι, κανείς δεν θα ανεχτεί ναζί-φασίστες, οι οποίοι θα περπατούν και πάλι στο Παρίσι και θα δημιουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Όμως, για τους φασίστες που εξακολουθούν να είναι, όπως στη δεκαετία του ’20 και του ’30, που θεωρούνται χρήσιμοι στην καταπολέμηση του εχθρού, η Δύση είναι ανεκτική.
Παρεμπιπτόντως, ο κομουνισμός είναι και πάλι ο εχθρός, αν και τώρα είναι εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες είναι στην πιο πιστή συμμαχία με τις Δυτικές δυνάμεις, είναι επίσης οι πιο πιστές στον φασισμό. Αυτές είναι χώρες όπως η Εσθονία, η Ουκρανία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Πολωνία η Ουγγαρία και το Νταγκεστάν.
Σε καμία περίπτωση.
Όλα είναι και πάλι «στη θέση τους»: πορεύονται με φανούς, αναγγέλλουν φασιστικές ιδέες, ενισχύουν τα σύμβολα, προάγουν το μίσος κατά των κομουνιστών… Και όλα αυτά παραμένοντας χωρίς καμία καταδίκη και πιο συχνά χωρίς την προσοχή μας.
.
Οι ίδιες εφημερίδες, οι οποίες κατά τη δεκαετία του 1920 επαινούν τον Μουσολίνι, σήμερα δεν χαίρονται ανοιχτά για την άνοδο των φασιστών σε αυτές τις χώρες, αφού αυτό δεν γίνεται αποδεκτό, αλλά κάνουν ό, τι μπορούν, δηλαδή παίρνουν μια ουδέτερη θέση.
Ευτυχώς, οι φασίστες στις χώρες αυτές δεν βρίσκονται στην εξουσία, αλλά το επίπεδο ανοχής προς αυτούς, μας λέει κάτι: κρατούνται μέχρι να χρειαστούν.
Κατά μία έννοια, ο φασισμός στην Ευρώπη είναι η ίδια ζοφερή δύναμη με την ισλαμική τρομοκρατία στη Μέση Ανατολή.
Αυτή είναι μια θανατηφόρα δύναμη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να αποσταλεί προς τη «σωστή» κατεύθυνση, εάν είναι απαραίτητο.
Το έχουμε ήδη δει στη Συρία, όπου η «τελευταία επίθεση» στο «ισλαμικό κράτος» επέφερε την ήττα του. Διεξάχθηκαν αμφίβολες επιχειρήσεις, κατά τις οποίες ορισμένοι τρομοκράτες διασώθηκαν και θηλάζονται από τους ιμπεριαλιστές και μόνο σε περίπτωση που στο μέλλον χρειαστούν θα τους βγάλουν από το κλουβί τους.
