Στους παροικούντες την πνευματική Ιερουσαλήμ του νεότερου Ελληνισμού είναι γνωστή η ιστορική φενάκη επί της οποίας οικοδομήθηκε το σύγχρονο ελληνικό εθνικό κράτος, που αναδύθηκε χάρη στην Επανάσταση του 1821. Μετά και τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια, του άριστου ισορροπιστή μεταξύ των ανατολικο- και δυτικο- ευρωπαϊκών υποδείξεων και προσδοκιών για τη σύσταση τη νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας, η δυτική νεοκλασικιστική φρεναπάτη επιβλήθηκε δια ροπάλου απο την Οθωνική (“μπαμπαρέζικη” , όπως θα έλεγε κι ο Μακρυγιάννης) δεσποτεία.

Σε τι συνίστατο αυτή η “φρεναπάτη” ; Στην αδιανόητη θεωρία μιας ιστορικής “παρένθεσης” η οποία ξεκίνησε για τον Ελληνισμό με την υπαγωγή του στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, συνεχίστηκε στην (από τους Δυτικούς ιστοριογράφους χαρακτηριζόμενη ως) “Βυζαντινή Εποχή” και ολοκληρώθηκε με την υποδούλωση του Γένους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι Έλληνες έπαψαν να υπάρχουν για περίπου 19 αιώνες, συντηρούμενοι σε κάποιο είδος ιστορικής κατάψυξης, από την οποία άρχισαν βαθμηδόν να εξέρχονται αποψυχόμενοι χάρη στο πευματικό κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Έτσι, οι “κατεψυγμένοι” Περικλήδες, Λεωνίδες, Μιλτιάδηδες και λοιποί αρχαίοι συγγενείς αντικατέστησαν τα ιμάτια με φουστανέλες, απελευθέρωσαν τη σκλαβωμένη πατρίδα τους και αναγέννησαν την Αρχαία Ελλάδα κατά τας δυτικοευρωπαϊκάς, πάντα, υποδείξεις…

Γιατί αυτή η ιστορική εκδοχή βόλευε, βολεύει (και θα βολεύει στο διηνεκές, καθώς φαίνεται) τους Δυτικούς; Η ρίζα του Ιεσσαί πάει πολύ βαθιά… Κατ’ αρχάς, μετά το Σχίσμα του 1054 και την ανάπτυξη του φαινομένου του Καισαροπαπισμού στη σχισματική (και, προϊόντων των αιώνων, αμετανόητα αιρετική) Λατινική Εκκλησία, σύσσωμοι οι Δυτικοί, ενορχηστρωμένοι από τους κοσμικούς λεβέντες πάπες, προπάθησαν να αρνηθούν την ιστορική πραγματικότητα της μεταφοράς του κέντρου βάρους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Παλαιά Ρώμη στη Νέα , την Κωνσταντινούπολη, η οποία απετέλεσε εκτός της Νέας Ρώμης και τη Νέα Ιερουσαλήμ της Χριστιανοσύνης. Κάρφος ή μάλλον δοκός στον οφθαλμό των Δυτικών αυτή η αναντίρρητη ιστορική πραγματικότητα. Δεν τους έφτανε που ο αρχαίος Ελληνκός πολιτισμός άλωσε τη μιλιταριστική στόφα του populus romanus, αλλά έπρεπε οι Έλληνες (μαζί και οι εξελληνισθέντες και ελληνογενείς λαοί, π.χ. οι Καππαδόκες) να αναδειχθούν και σε περιούσιο λαό της νέας θρησκείας που σάρωσε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία! Έτσι ξεκίνησε το φαιδρό ιδεολόγημα του “Βυζαντίου”, με μοναδικό σκοπό να συγκαλυφθεί η ιστορική πραγματικότητα του πολιτιστικού εξελληνισμού της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της μετατροπής της (με ρυθμό καλπασμού μετά τον Ιουστινιανό) σε μία Χριστιανική Πολυεθνική Αυτοκρατορία της Ανατολής με ρωμαϊκούς διοικητικούς θεσμούς και ελληνικό ή, έστω, ελληνογενή πολιτισμό. Φυσικά η εχθρότητα των Δυτικών προς το “Βυζάντιο” εκφράστηκε απροκάλυπτα και με τα ανεκδιήγητα εγκλήματά τους κατά τις “Σταυροφορίες” : καταστροφές, αρπαγές, δολοφονίες κ.λπ.

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, το μαγικό ραβδί της χαλκευμένης ιστορίας εξαφάνισε τον Ελληνισμό για περίπου 16 αιώνες… Ε, ύστερα ήρθαν όχι οι “μέλισσες” , αλλά οι Οθωμανοί που τα κατάφεραν μια χαρά να μας κρατήσουν στη “σαλαμούρα” για 3-4 αιώνες ακόμα, γιατί μας “έσκιαζε η φοβέρα και” μας “πλάκωνε η σκλαβιά” -κατά τον εθνικό μας ποιητή- και μιαν ωραία πρωία της 7/5/1832 υπογράφεται η Συνθήκη του Λονδίνου, με την οποία αναγνωρίζεται ανεξάρτητο Ελληνικό Βασίλειο με Ηγεμόνα-Κυριάρχη τον Όθωνα, ένα μηδαμινό Βαυαρό πρίγκιπα…

Αυτός, λοιπόν, κατά τις οδηγίες του (νεοκλασικιστικά και ρομαντικά) φιλέλληνα πατέρα- του Λουδοβίκου (βασιλιά της Βαυαρίας) και τις συμβουλές των -επίσης Βαυαρών- σοφών που τον συνόδευσαν στο αρτιπαγές βασίλειό του, προσπάθησε να εφαρμόσει στην πράξη το νεοκλασικιστική απάτη της αναβίωσης της Αρχαίας Ελλάδας στο σύγχρονο Ελληνικό Βασίλειο. Και, κάπως έτσι, μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί “αλώνιζαν” για περισσότερο από έναν αιώνα οι καθαρευουσιάνοι στην πνευματική μας ζωή. Παντού και πάντα μόνο οι εξιδανικευμένοι, προγονοκαπηλικά διαστρεβλωμένοι, αρχαίοι Έλληνες, άφαντοι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, η Άννα Κομνηνή, ο Βιτσέντζος Κορνάρος, το Έπος του Διγενή Ακρίτα και τόσοι άλλοι.

Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την τελευταία εξέλιξη του Μακεδονικού Ζητήματος; Μεγάλη, φίλες-οι μου, πολύ μεγάλη…

Η προσεκτική μελέτη των άρθρων 1 και 7 της Συμφωνίας Ελλάδας και Σκοπίων επικυρώνει και διαιωνίζει αυτή την ιστορική απάτη, της οποίας τα ιστορικά στάδια επιχείρησα αδρομερώς να σας παρουσιάσω. Γίνεται, λοιπόν, ρητή αναφορά στην υποχρέωση των βορείων γειτόνων μας (τους οποίους κατά τα άλλα αγαπώ, όπως και όλους του Βαλκανικούς λαούς, γιατί μοιραζόμαστε τις χριστιανο-βυζαντινές μας παραδόσεις και τα φρικώδη εγκλήματα των Οθωμανών εις βάρος όλων μας) να σέβονται τα ελληνικά πολιτιστικά, ιστορικά και άλλα δικαιώματα με ρητή αναφορά αποκλειστικά και μόνο στην Αρχαία Ελλάδα. Πουθενά δε διευκρινίζεται η υποχρέωσή τους να σέβονται τα διαχρονικά ιστορικά δίκαια του Ελληνισμού στη Ρωμαϊκό-”Βυζαντινή” εποχή , κουβέντα για την εποχή της Τουρκοκρατίας και αργότερα… Βρισκόμαστε ξάνα αντιμέτωποι με τη βαρουφάκεια “δημιουργική ασάφεια” , μόνο που αυτή μέλλεται να αποδειχθεί έτι καταστροφικότερη… Καταστροφικότερη, διότι επ’ αυτής θα θεμελιωθεί ένα νέο εθνικό ιδεολόγημα των γειτόνων μας, αυτό των Σλαύων κληρονόμων συνολικά του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας από την εποχή του “Βυζαντίου” και εντεύθεν, ειδικά εφόσον γίνεται λόγος για “Μακεδονική” ιθαγένεια και γλώσσα. Σας παραθέτω τα σχετικά χωρία της Συνθήκης:

ΑΡΘΡΟ 1

β) Η ιθαγένεια του Δεύτερου Μέρους θα είναι Μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, όπως αυτή θα εγγράφεται σε όλα τα ταξιδιωτικά έγγραφα.

γ) Η επίσημη γλώσσα του Δεύτερου Μέρους θα είναι η «Μακεδονική γλώσσα», όπως αναγνωρίσθηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977, και περιγράφεται στο Άρθρο 7 (3) και (4) της παρούσας Συμφωνίας.

δ) Οι όροι «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» έχουν την έννοια που αποδίδεται στο Άρθρο 7 της παρούσας Συμφωνίας.

ΑΡΘΡΟ 7

1. Τα Μέρη αναγνωρίζουν ότι η εκατέρωθεν αντίληψή τους ως προς τους όρους «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» αναφέρεται σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και πολιτιστική κληρονομιά.
2. 2. Αναφορικά με το Πρώτο Μέρος, με αυτούς τους όρους νοούνται όχι μόνο η περιοχή και ο πληθυσμός της βόρειας περιοχής του Πρώτου Μέρους, αλλά και τα χαρακτηριστικά τους, καθώς και ο Ελληνικός πολιτισμός, η ιστορία, η κουλτούρα και η κληρονομιά αυτής της περιοχής από την αρχαιότητα έως σήμερα.
3. 3. Αναφορικά με το Δεύτερο Μέρος, με αυτούς τους όρους νοούνται η επικράτεια, η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά, διακριτώς διαφορετικά από αυτά που αναφέρονται στο Άρθρο 7(2).
4. 4. Το Δεύτερο Μέρος σημειώνει ότι η επίσημη γλώσσα του, η Μακεδονική γλώσσα, ανήκει στην ομάδα των Νότιων Σλαβικών γλωσσών. Τα Μέρη σημειώνουν ότι η επίσημη γλώσσα και τα άλλα χαρακτηριστικά του Δεύτερου Μέρους δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της βόρειας περιοχής του Πρώτου Μέρους.

Αντιλαμβάνεστε ότι οδεύουμε προς μία νέα έξαρση αλυτρωτισμών στα Βαλκάνια, τέτοια όπως την επιθυμούν οι Μεγάλες Δυνάμεις που μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την προώθηση του νέου δόγματος παγκοσμιοποίησης ονειρεύονται και πραγματώνουν στο χώρο μας τη διάλυση των εθνικών κρατών και αντικατάστασή τους από “επαρχίες” στυγνής οικονομικής εκμετάλλευσης… Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εννοηθεί και η “ρεβάνς” που επιχειρούν ξανά να πάρουν από μας, ίσως οριστικά αυτή τη φορά!