Γράφει ο Γιώργος Γκοτζιάς*
Το να αγνοείς το παρελθόν σου, ισοδυναμεί με το να απορρίπτεις οικειοθελώς το μέλλον σου. Αυτή είναι μια σύντομη και συνάμα ρεαλιστική άποψη που αν γίνει πράξη, μας αποκόπτει από το δικό μας πολιτιστικό ομφάλιο λώρο. Και όταν μιλάμε για πολιτισμό, δε εννοούμε μόνον τα απτά επιτεύγματα, τη γλώσσα και τα έθιμα, αλλά κυρίως τα ήθη.
Στην έννοια του ήθους περικλείονται όλα εκείνα τα ψυχικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που δημιουργούν την ιδιοσυγκρασία του. Έτσι μια κοινωνία μπορεί να συγκροτηθεί ορθά παρέχοντας στα μέλη της, τη δική της ιδιαίτερη ταυτότητα, μέσα από μια σειρά ευγενών ηθών. Οι Νεοέλληνες βρισκόμαστε μέσα σ’ ένα δυσνόητο παρόν, καθώς είναι πασιφανές πως έχουμε πρόβλημα συνειδήσεως. Από τη μια κατηγορούμε τους ιθύνοντες και τους κρατούντες της εκάστοτε εποχής και από την άλλη οι ίδιοι ευελπιστούμε να βρεθούμε άμεσα στη θέση τους.
Να γίνουμε κομμάτι του συστήματος, να βολευτούμε, να τακτοποιήσουμε συγγενείς πρώτου ή και δευτέρου βαθμού και στο τέλος να κυλιόμαστε όλοι μαζί στη δική μας τεχνητή παρακμή. Η εξαθλίωση των μαζών τρέφεται από την πονηριά, το θράσος, τις έριδες και πολλά άλλα τέτοια στοιχεία που καλλιεργούν όλοι όσοι θέλουν να χειραγωγούν και να ορίζουν την τύχη των <<αδυνάτων>>. Οι <<αδύνατοι>> λοιπόν είναι εκείνοι που (αγνοώντας το ένδοξο παρελθόν των προγόνων τους, τις μύριες θυσίες τους για μια όντως δημοκρατική κοινωνία, υποτάσσονται στις οποιεσδήποτε <<παχύσαρκες>> και πολλά υποσχόμενες ωφελιμιστικές επιταγές) οδηγούνται στην ηθική κατάπτωση.
Το να ενισχύουμε τον εθνισμό μας, το να παλεύουμε για το κοινό καλό, δε σημαίνει πως είμαστε προγονόπληκτοι ή πως έχουμε αναχρονιστικές ή και κατακτητικές αντιλήψεις. Αντιθέτως, ενισχύουμε τη μνήμη και μεταλαμπαδεύουμε στη νέα γενιά, τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη. Μην ξεχνάμε πως η μνήμη ήταν εκείνη που ενίσχυε συστηματικά των υπόδουλο Ρωμιό, όταν εκείνος πάλευε να υψώσει και πάλι το ανάστημά του στον κατακτητή.
Και ο κατακτητής στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι κανένας άλλος παρά η άγνοια. Να στέκεσαι απαθής, να επιβιώνεις αντί να ζεις και στο βωμό του κέρδους να θυσιάζεις το παρελθόν σου. Τροχοπέδη του εαυτού μας, εμείς, που δηλώνουμε μοντέρνοι χωρίς ίχνος εκσυγχρονισμού. Ενώ για να προοδεύσουμε και να εδραιώσουμε μια όντως φιλελεύθερη κοινωνία, απαιτείται να έχουμε αφετηρία. Τίποτε δεν ξεκινά από τη μέση.
Κι αν πάλι ξεκινήσει, γίνεται σαθρό. Ο θεμέλιος λίθος του αύριο είναι το σήμερα και το σήμερα στηρίζεται στο χθες. Ο τόπος εκτείνεται στο χρόνο και στο χώρο. <<Κάποιοι δημιουργούν κάτι, κάπου, κάποτε.>> Με γνώμονα το φιλότιμο και την υγιή παρρησία που μας διακρίνει ως έθνος, ας δημιουργήσουμε από την αρχή τη νέα κοινωνία του μέλλοντος. Μια κοινωνία όπου θα σέβεται και θα τιμά την ηθική και εθνική μας ακεραιότητα.
Ήπειρος, Ιούλιος 2018
* Γιώργος Γκοτζιάς: Κατάγεται από τη Δερβιτσάνη της Β. Ηπείρου. Είναι απόφοιτος της Σχολής Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ιδίου πανεπιστημίου, στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας.
