Πανζουρλισμός για τον Καφετζή. Εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν για να τον υποδεχθούν, φωνάζοντάς τον «πρίγκιπα της καρδιάς μας και νικητή».
Αναψαν καπνογόνα, έριξαν πυροτεχνήματα, προκάλεσαν χαμό και ο Καφετζής συγκινημένος, σχεδόν έβαλε τα κλάματα, τους ευχαρίστησε για την εκπληκτική αυτή υποδοχή.
Όλα αυτά στη Ρόδο, στο νησί των Ιπποτών που φέρθηκε… ιπποτικά στον διαπρεπή Ρόδιο που έκανε περήφανο τον τόπο του.
Ποιος είναι ο Τζέιμς Καφετζής ρε παιδιά; Γιατί έγινε η υποδοχή του; Γιατί βγήκε ο κόσμος στους δρόμους;
Μην είναι κανένας Ολυμπιονίκης που έριξαν τα τείχη για πάρτη του; Γιατί τίμησε την πατρίδα του;
Μην είναι κανένας διαπρεπής επιστήμονας που ανακάλυψε το φάρμακο για τον κοροναϊό;
Μήπως είναι κάποιος πολίτης της Ρόδου που πήρε Οσκαρ, Νόμπελ ή κάποιο λογοτεχνικό βραβείο;
Αραγε βγήκαν να διαμαρτυρηθούν γιατί δεν είχαμε εμβόλια μέχρι πρότινος ή για το εργασιακό που μπορεί να προκαλέσει τεράστιες ανατροπές στη ζωή μας; Μήπως για τους Παλαιστίνιους που ακόμη μια φορά είναι θύματα μιας βαρβαρότητας που διαρκεί δεκαετίες.
Ή μήπως είναι κάποιος πολιτικός που τάζει στους Ρόδιους ότι θα τους φέρει… βουνά και χιονοδρομικά κέντρα, μιας και θάλασσα έχουν, και παραλίες πανέμορφες διαθέτουν;
Όχι, τίποτε απ’ όλα αυτά. Παίκτης ριάλιτι είναι ο Καφετζής από ένα χωριό της Ρόδου. Αποχώρησε από το Survivor κι επέστρεψε στην πατρίδα του για να τύχει αυτής της αποθέωσης. Τον τίμησαν, λέει, για το ήθος του, για την μαγκιά του, γιατί ήταν πρώτος στα παιχνίδια… επιβίωσης, γιατί ήταν περήφανος και δεν μπήκε σε κλίκες.
Ηταν Ρόδιος, βρε παιδί μου, με μπέσα και φιλότιμο και γι’ αυτό έπρεπε να τιμηθεί. Δικό μας παιδί, να μην το τιμήσουμε γιατί κι αυτός… τίμησε τα ιερά χώματα του νησιού;
Ναι, δυστυχώς συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες για να τιμήσουν έναν παίκτη του Surviror. Μια χώρα που βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στην κόψη του ξυραφιού γίνεται τέτοιος χαμός για ένα, δύο ή περισσότερα ριάλιτι.
Και τι φταίει ο Καφετζής; Τι φταίει παλιότερα ο Τσάκας και ο Πρόδρομος ή ο «Ντάνος» από τη Σκιάθο; Τι φταίνε όλοι αυτοί που ψάχνουν την τύχη τους, λεφτά ή λίγα λεπτά δημοσιότητας μήπως και την εξαργυρώσουν με κάποιο τρόπο;
Γιατί να μην κάνει δουλειές στην τηλεόραση και ο Τζέιμς; Γιατί να μη βγει καμιά 50αριά φορές στα πανελάδικα να μιλήσει για το μείζον θέμα του ριάλιτι του πανέξυπνου τούρκου παραγωγού;
Γιατί να μην ανοίξει και δύο – τρία μαγαζιά, να τα κονομήσει στην υγεία των κορόιδων;
Το πρόβλημα είναι τι είναι αυτό που βλέπουν οι εκατοντάδες και σπεύδουν να προϋπαντήσουν τον… παίκτη ριάλιτι. Τι είναι αυτό που μας εθίζει στο να βλέπουμε ένα μάτσο παιδαρέλια να αγωνίζονται σε ό,τι πιο βλακώδη παιχνίδια, να τσακώνονται για ό,τι πιο ευτελές, να εξευτελίζονται μπροστά στις κάμερες, χάνοντας όποια στίγματα προσωπικής αξιοπρέπειας έχουν.
Νέα παιδιά που δεν έχουν διεξόδους και καταφεύγουν στα ριάλιτι; Ή απλά έξυπνα παιδιά της εποχής των social media που πιστεύουν ότι θα πετύχουν στη ζωή τους μέσω ενός ριάλιτι;
Και όλοι αυτοί που τους αποθεώνουν και τους αντιμετωπίζουν περίπου ως σύγχρονους ήρωες της Ελλάδας; Ως πρότυπα που πρέπει να ακολουθήσουν για να πετύχουν;
Να πετύχουν χωρίς να στρώσουν τον κ@@ο τους στο διάβασμα, χωρίς να χύσουν ποτάμια ιδρώτα στα γυμναστήρια και τα γήπεδα για να γίνουν άξιοι αθλητές, χωρίς να βγάλουν τα μάτια τους στο διάβασμα και χωρίς να διαπρέψουν στον τομέα τους, να αλλάξουν τον κόσμο βάζοντας το δικό τους λιθαράκι.
Τίποτε απ’ όλα αυτά. Το επάγγελμα του παρόντος και του μέλλοντος είναι «παίκτης ριάλιτι». Είναι… influencer στα social media. Είναι… μοντέλο στο Instagram ή… πολιτικός στον άμβωνα του facebook.
Είναι η κάθε ανθυποσελέμπριτι που έχει κάνει επάγγελμα τις selfie γιατί ενδεχομένως έτσι πιστεύει ότι θα διαμορφώσει απόψεις για την προσωπικότητά της, θα βρει δουλειά ή θα γίνει απλά αποδεκτή σε μια σοσιαλμιντιακή fake «κοινωνία» που αποθεώνει το τίποτε και απογειώνει το μηδέν.
Και δυστυχώς αυτή η τάση κυριαρχεί. Τα τηλεσκουπίδια με τα «νούμερα» κάνουν νούμερα, χτυπήματα, φέρνουν διαφήμιση, μπαίνουν από την prime time ζώνη στα σπίτια μας, στους υπολογιστές μας.
Οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι επιστήμονες ή ακόμη και οι γιατροί και οι νοσηλευτές που μας σώζουν τις ζωές περνούν απλά απαρατήρητοι. Ένα «ευχαριστούμε» από το μπαλκόνι, κι αφού πρώτα αποθεώσουμε τα τηλεσκουπίδια.
Όμως, έτσι παίζεται το παιχνίδι. Ετσι είναι… το εμπόριο. Και πάντα το ευτελές θα κυριαρχεί.
Αλλά μην έχετε απαιτήσεις, ούτε να διαμαρτύρεστε αν η χώρα βουλιάζει στην φτήνια και στο απόλυτο μηδέν. Όπως στρώνουμε κοιμόμαστε…
