Ο Μάρκος Λεζές μένει μόνιμα στο Κιάτο και ανεβαίνει στην Αθήνα για δύο τρεις ημέρες την εβδομάδα για να κάνει τις δουλειές του. Στην πρωτεύουσα μένει στο πατρικό του.
Της: Έπη Τρίμη
Κάνει ποδήλατο, προπόνηση, και συναντιέται με καλούς φίλους ενώ όταν δεν βγαίνει έξω, διαβάζει βιβλία.Έχει αφήσει το στίγμα του στην υποκριτική όντας κωμικός ηθοποιός, ενώ πιστεύει πολύ στο Θεό και επισκέπτεται συχνά το Άγιον Όρος.
Ο Μάρκος Λεζές έχει πει σχετικά: Ο πατέρας μου ήταν αρτοποιός, με το μεγαλύτερο αρτοποιείο στην Κορινθία. Πενήντα χρόνια φούρναρης! Από μικρός δούλευα στο μαγαζί κι έτσι την ξέρω τη δουλειά. Ωστόσο, πέρασα στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα Φιλολογίας, αλλά δεν προχώρησα. Ξεκίνησα στη Δραματική Σχολή του Γρηγόρη Βαθιά, από όπου πήρα υποτροφία για να πάω στο εξωτερικό, αλλά λόγω χούντας έμεινα στην Ελλάδα. Όταν πήγα στο Κιάτο ο πατέρας μου με ρώτησε: «Άφησες το πανεπιστήμιο;» Του είπα «ναι» κι εκείνος δεν απάντησε. Όταν μπήκα στο θέατρο και ξεκίνησα από την επιθεώρηση, κατάλαβα ότι είχα να κάνω με μια πολύ δύσκολη δουλειά. Έτσι, πήγα πίσω και του είπα «πατέρα, θα γίνω αρτοποιός» και τότε μου είπε αυστηρά: «Άλλο είναι το επάγγελμά σου, πήγαινε να αγωνιστείς γι’ αυτό που σπούδασες, το θέατρο. Ο φούρνος, τέλος».
Ο ένας αδελφός μου έφυγε γρήγορα από τη ζωή από καρκίνο από το τσιγάρο. Το θυμίαμα του σατανά. Ο άλλος μένει μόνιμα στην Αμερική και ο άλλος είναι ιερέας. Γι’ αυτό και εκκλησιάζομαι κάθε Κυριακή. Εγώ, όμως, είμαι υιοθετημένος. Με υιοθέτησε ο αδερφός της βιολογικής μητέρας μου από τεσσάρων ετών. Ο θείος μου, δηλαδή. Για μένα γονείς είναι αυτοί που με μεγάλωσαν. Γι’ αυτούς έκλαψα. Την υιοθεσία μου την πληροφορήθηκα μεγάλος. Μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι, μετά έμαθα ότι τα ξαδέρφια μου είναι τα αδέρφια μου. Αφού, να σκεφτείτε, ο βιολογικός πατέρας μου δούλευε στο αρτοποιείο μας και εγώ τον έλεγα θείο.
Μαζί του κάθισα τρεις σεζόν και με έκανε συμπρωταγωνιστή του το 1978. Στον Κώστα χρωστάω πολλά. Τηλεοπτικός μου δάσκαλος ήταν ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Ο Γιώργος με πίστεψε πολύ και με έβαλε στο σίριαλ «Η αλεπού και ο μπούφος». Ύστερα από αυτό έγραψε πάνω μου το έργο «Πολίτης Γ’ κατηγορίας», όπου έγινε ο μεγάλος χαλασμός. Στο θέατρο, το μεγάλο «μπαμ» το έκανα ως θιασάρχης με το «Θα ντυθώ γαμπρός» και η μεγάλη επιτυχία ήρθε στο θέατρο Μινώα με το «Ντόρα είναι θα περάσει», όπου ο κόσμος ήταν ουρά. Χαμός έγινε και με το «Πέτα τη μαμά από το παράθυρο» στο θέατρο Ακάδημος.
Ο Μάρκος Λέζες περιγράφει το πώς αποφάσισε να το εκδώσει το βιβλίο του, καθώς το είχε χρόνια στο συρτάρι του γραφείου του, όπως και πολλά άλλα, ενώ μας αποκαλύπτει την πραγματική ιστορία που καταγράφει. Ιστορία μιας προσωπικής φίλης του, η οποία είναι πλέον ο φύλακας-άγγελός του, αφού ενώ είχε φύγει από τη ζωή, τον «προειδοποίησε» για το πρόβλημα υγείας που είχε και εκείνος δεν το γνώριζε. Η Μαρία ήθελε να γίνει μοναχή, αλλά δεν πρόλαβε, θα την ονόμαζαν Νεκταρία, από την αγάπη της για τον άγιο Νεκτάριο, είχε ταχθεί, θέλησα να γράψω το βιβλίο αυτό, γιατί έχει χαθεί ο Νεκτάριος και κάπου μπορεί να βρεθεί να το διαβάσει και να επικοινωνήσει μαζί μου. Το σπίτι που είχαν αγοράσει μαζί εκείνος δεν το αποδέχθηκε ως κληρονομιά, για να το πάρει ο αδελφός της με τη μάνα της. Δεν το αποδέχτηκε κανένας τελικά και υπάρχει ακόμα. Ο Νεκτάριος έδωσε όλα τα έπιπλα και τα σκεύη σε μοναστήρια και σε φτωχούς». Παρότι είχε φύγει από τη ζωή, με «προειδοποίησε» για την περιπέτεια υγείας που πέρασα και με βοήθησε να την ξεπεράσω, ως φύλακας άγγελός μου. Την προστασία που της παρείχα τότε μου την «επέστρεψε» απλόχερα, όταν ανέβηκε στα ουράνια. Πριν «φύγει» πήγα να βρω τη μάνα και τον αδελφό της για να τους ενώσω, αλλά δεν ήθελαν να τη δουν, ακόμα και τότε που ήταν άρρωστη. Μόνο στην κηδεία της ήρθαν, πουθενά αλλού, ποτέ. Δεν εμφανίστηκαν ποτέ σε μνημόσυνο, ούτε ένα λουλούδι της άφησαν. Η κοπέλα «έφυγε» 39 ετών, πριν από περίπου 6 χρόνια.
