Την έχουμε γνωρίσει όλοι μέσα από τη μικρή οθόνη και τις άφθονες στιγμές γέλιου και συγκίνησης που έχει χαρίσει απλόχερα. Εκείνοι ωστόσο που την έχουν γνωρίσει αληθινά είναι όσοι έχουν καταφέρει να τη δουν να οργώνει με την ενέργεια και όλο της το είναι τη θεατρική σκηνή. Η ίδια το αποδίδει σε «βλάβη εσωτερικού θερμοστάτη», εγώ το αποδίδω στο ατόφιο ταλέντο της και το απόθεμα ψυχής: «Στην ενέργειά μου, έχω παραπάνω ενέργεια από όση χρειάζεται. Συνήθως έχω στο νου μου να κρατιέμαι, όχι να δίνω παραπάνω. Η αγωνία μου είναι πώς δεν θα σπάσω το κοντέρ και τα αυτιά των θεατών» μου λέει. Η απάντησή μου είναι ότι η Ελένη Ράντου είναι από τις λίγες που μπορεί να τα σπάσει όλα, και μαγκιά της. Το χειροκρότημα θα την περιμένει πάντα, γιατί της αξίζει.
Κυνηγούσα αυτήν τη συνέντευξη καιρό αλλά έλειπε η σωστή αφορμή. Η καραντίνα από τα λίγα καλά που έφερε ήταν να μας θυμίσει τη σημασία κάποιων πραγμάτων που ίσως είχαμε λησμονήσει, κυρίως στο επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων και της επικοινωνίας. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η ανάγκη των καλλιτεχνών να χρησιμοποιήσουν τις live streaming πλατφόρμες για να μείνει ανοιχτός ο δίαυλος με το κοινό. Έτσι, η Ελένη Ράντου ανέσυρε από τα συρτάρια του Θεάτρου Διάνα ένα έργο-θρύλο που αποτέλεσε σταθμό στην πορεία της και το παρουσιάζει εκ νέου: Ο λόγος φυσικά για το «Μαγειρεύοντας με τον Έλβις», την αιχμηρή κωμωδία του Λι Χολ που επιστρέφει με τον αρχικό θίασο για τρεις παραστάσεις τη Δευτέρα 4, την Τρίτη 5 και την Τετάρτη 6 Ιανουαρίου.
Η κουβέντα μας ξεκίνησε με τον «Έλβις» και το πώς σήμερα είναι ίσως πιο επίκαιρος από το 2000 (όταν πρωτοπαρουσιάστηκε και καθόρισε το στίγμα του θεάτρου Διάνα). Στάθηκε στην υγειονομική κρίση και τον δικαιολογημένο δισταγμό για το εμβόλιο και ταξίδεψε στις σημαντικές στιγμές της, από την πρώτη θεατρική παράσταση που έκανε για… κοπάνα, το «Ουράνιο Τόξο», την Ελένη Βλαχάκη, την Μπία Μπέκου και όλες εκείνες τις Εργαζόμενες Γυναίκες που μοιράζονται τις αγωνίες της, στα στοιχήματα που κέρδισε με το σπαθί της στο θέατρο και την επιστροφή της τη νέα χρονιά στην τηλεόραση…
Τη ρώτησα αρχικά αν περίμενε ποτέ ότι θα επέστρεφε στην παράσταση αυτή και τι συναισθήματα της βγάζει σήμερα: «Όχι δεν το περίμενα. Γενικά ήμουν της λογικής να κοιτάμε πάντα μπροστά και όχι πίσω. Αλλά όλη η καραντίνα και οι εννιά μήνες τώρα απραξίας σε αναγκάζουν να κοιτάς προς τα πίσω θες δεν θες. Ανακάλυψα ότι το έργο αυτό έχει ακόμα μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Μπορεί να αφορά κάθε εποχή, δεν έχει ηλικία ή χρόνο. Υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση στο διαδίκτυο από τη στιγμή που το ανακοινώσαμε και αυτό είναι πολύ συγκινητικό.»
«Όταν το πρωτοανεβάσαμε, ήταν τόσο τολμηρό και τόσο απροσδόκητο όλο το εγχείρημα να ανέβει ένα έργο πολύ πιο μπροστά από την εποχή του στην Ιπποκράτους τότε, η οποία τόσα χρόνια πριν δεν είχε διαμορφώσει καμιά εικόνα μη mainstream παραγωγών.
Υπήρχε μια υπέρβαση, μια έλλειψη φόβου κινδύνου, μια γενναιοδωρία και μια τρέλα που με κάνει και νιώθω πολύ περήφανη που ξεκίνησα τη διαδρομή στο “Διάνα” με μια τόσο προχωρημένη δουλειά. Καθόρισε το μήκος κύματος και το στίγμα των παραστάσεων που θα δει κανείς εκεί.
Ανέβασε και πάρα πολύ τον πήχη βέβαια και δημιούργησε μεγάλες απαιτήσεις, ότι στο “Διάνα” θα ανεβαίνουν έργα πάρα πολύ σύγχρονα που συνομιλούν με τον θεατή με σκοπό να νιώθουμε παρέα -(συντελεστές και κοινό) πράγματα. Και παραστάσεις που μοιράζονται αλήθειες. Το “Διάνα” δεν είναι ένα θέατρο που γυρίζει την πλάτη του στον θεατή, απλώς η αγκαλιά του είναι αρκετά απαιτητική, δεν είναι μια αγκαλιά που “χαϊδεύει” το κοινό πολύ. Όπως το σκέφτομαι τώρα, είχα ξεκινήσει ένα στοίχημα, το οποίο είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να χαθεί παρά να κερδηθεί. Οπότε νιώθω πολύ περήφανη που κερδήθηκε και έφτιαξε μια ιστορία που συνεχίστηκε 20 χρόνια. Με έργα στα οποία κάθε φορά το κοινό βλέπει κάτι που δεν το περιμένει και που προλαβαίνουν λίγο και την εποχή, είναι λίγο προφητικά ας πούμε.»
Στο έργο πλευρό της στην παράσταση θα δούμε τους Κατιάνα Μπαλανίκα, Βασίλη Χαλαραμπόπουλο, Αντώνη Λουδάρο, ενώ η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Κακλέα. Της ζητώ να μου πει μια λέξη για τον καθένα καθώς και αν -όπως ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου που μιμείται τον Έλβις Πρίστλεϊ, η ίδια θα μιμούταν ποτέ κάποιον…
«Η Κατιάνα είναι σαν αδερφή μου, οικογένεια, μετρά 20 χρόνια τώρα η σχέση μας. Τότε ξεκίνησε, μέσα από αυτό το έργο και είναι οικογένεια. Ο Βασίλης νιώθω ότι είναι και καλλιτεχνικό μου παιδί. Ο Γιάννης Κακλέας είναι μέντορας, συνεργαστήκαμε πρώτη φορά στο “Αχ Ελένη” και μετά θεατρικά είχαμε κάνει μαζί την πρώτη μου δουλειά που ήταν η “Βότκα Μολότοφ” του Τσέχοφ. Ο Αντώνης είναι ο αιώνιος φίλος και ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον ηθοποιό να κάνει καλύτερα τον Έλβις από εκείνον. Εγώ είμαι πάρα πολύ κακή στη μίμηση. Είναι και μια δυσκολία μου στην υποκριτική γενικότερα ότι όλα τα γεννάω από μέσα μου. Δεν είμαι πολύ καλή στο να δω κάποιον και να τον παραστήσω. Γενικά αν δεν γεννηθεί κάτι από μέσα μου, νιώθω ότι σαν να πατάω σε κάτι το οποίο είναι “εύκολο” να το κάνω. Το οποίο δεν είναι φυσικά εύκολο αν το σκεφτείς, απλώς δεν είναι η δεινότητά μου αυτή.»
Ως προς το Live streaming, είναι κάτι που την αγριεύει: «Το Live streaming είναι αγριευτικό γιατί υποδύεσαι ότι απευθύνεσαι στο κοινό μέσα από την κάμερα. Απαιτείται δηλαδή μια θεατρική λειτουργία που την ετοιμάζεις, την κάνεις πρόβα και την οργανώνεις μέσα σου για να απευθυνθεί σε κοινό, και τελικά την κάνεις χωρίς θεατές με τηλεοπτική αντιμετώπιση. Στα live streaming που έχω δει μου φέρνει τρομερή θλίψη ότι υποκλίνονται, θα έπρεπε να κόψουν την υπόκλιση.»
Θέλω να μάθω την ιστορία της από την αρχή και μου κάνει το χατήρι να μου διηγηθεί αρκετές πρωτιές της: «Μικρή ήμουν λίγο απροσάρμοστη, ήμουν πάντα το παιδί που ένιωθε μία έλλειψη κύκλου ανθρώπων που μπορούσε να ενταχθεί. Δεν ξέρω αν μπορώ να το χαρακτηρίσω αντικοινωνικότητα, γιατί υπήρχε και πολύ κοινωνικότητα. Δεν μπορούσα όμως να επικοινωνήσω εύκολα και να φτιάξω τον δικό μου πυρήνα ανθρώπων λόγω ίσως διαφορετικού χιούμορ ή και συμπλεγμάτων.
Πρώτη φορά στο σανίδι ήταν σε μια θεατρική μαθητική παράσταση που έκανα τον “Κατά Φαντασίαν Ασθενή” (τον πρωταγωνιστικό αντρικό ρόλο). Το έκανα για τις κοπάνες, δεν παρακολουθούσαμε μαθήματα όσοι κάναμε πρόβες. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή, με συγγενείς από κάτω, φίλους που φώναζαν “μπράβο”, σφυρίγματα… Αλλά δεν το είχα πάρει στα σοβαρά. Το είχα δει σαν παιδική χαρά, όχι επάγγελμα. Γύρω στα 20 μου αποφάσισα ότι θα κάνω αυτή τη δουλειά. Αφού είχα τελειώσει τη σχολή του Εθνικού, και όταν πια άρχισα να δουλεύω είπα ότι ναι, εγώ εδώ μπορώ να επικοινωνήσω. Μέχρι τότε ούτε που είχε περάσει από τον νου μου.»
«Η πρώτη μου φορά στον φακό ήταν το 1983 στη σειρά “Ουράνιο Τόξο” του αείμνηστου και λατρεμένου Βασίλη Γεωργιάδη. Τότε ήταν μόνο δύο κανάλια, ΕΡΤ1 κι ΕΡΤ2, ήταν πολύ σπάνιο να είσαι στο γυαλί. Θυμάμαι όταν βγήκε με πλησίαζε ο κόσμος και ρώταγε αν μπορεί να με αγγίξει να δει αν είμαι αληθινή»
Μια άλλη καθοριστική πρωτιά ήταν το θέατρό της: «Στο “Διάνα” μπήκα πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2000. Είχα κάνει μια γύρα σε καμιά δεκαριά θέατρα, και όταν μπήκα – παρότι συνάντησα μια τρομερά υποβαθμισμένη αίθουσα με μια καταβρώμικη γκρίζα μοκέτα και καθίσματα που έτριζαν, ένιωσα τόσο οικεία τον χώρο, τόσο καλή την επαφή σκηνής και κοινού που είπα “εγώ εδώ θα είμαι”. Την πρώτη χρονιά, κάνοντας τον Έλβις, έπρεπε να διαμορφώσουμε το θέατρο, πετάξαμε μια χρυσή αυλαία. Αφήστε που το “Διάνα” έχει από κάτω ένα πηγάδι, και σε μέρες που έβρεχε έβγαιναν κουνούπια και ενοχλούσαν τους θεατές. Ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους, για αυτό δεθήκαμε και με τους ανθρώπους που κάναμε την πρώτη δουλειά, γιατί ήταν λίγο ηρωικό, ήταν αντισυστημικό (γέλια).
Παίζαμε τέσσερις εβδομάδες με 12 θεατές σε κάθε παράσταση – και οι 12 στο τέλος της, ουρλιάζανε και φωνάζανε μπράβο. Λέγαμε ότι ήρθε το πουλμανάκι των 12. Θυμάμαι μια Τετάρτη να φωνάζω τον θίασο και να τους λέω “Μετά τις γιορτές ψάξτε αλλού για δουλειά, εντάξει ωραίο ήταν το όνειρο κι είναι σπουδαίο αυτό που έχουμε κάνει, αλλά οικονομικά δεν μπορώ να βγω.” Εκείνοι επέμειναν, μου έλεγαν να κάνουμε υπομονή και ότι αρέσει πολύ το έργο. Την Πέμπτη πάω στο θέατρο και βλέπω μια μεγάλη ουρά. Ήταν για εμάς. Γεμίσαμε μια Πέμπτη την τέταρτη εβδομάδα και μετά χτίζαμε.»
«Θέλουν χρόνο τα πράγματα και ειδικά όταν προπορεύονται της εποχής τους. Το πρώτο που συναντάς σαν αντίδραση είναι μια περίεργη σιωπή που πολλές φορές μπορεί να την μπερδέψεις και να νομίσεις ότι αυτή η σιωπή είναι αδιαφορία. Το θέατρο ίσως είναι το μόνο αξιοκρατικό πράγμα σε αυτή τη χώρα. Είτε θα σε σηκώσει η σκηνή, είτε δεν θα σε σηκώσει και ας έχεις ρουσφέτι ή μέσο. Αυτό που λέει “θα φανεί στο χειροκρότημα” είναι μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Δεν μπορείς να το κοροϊδέψεις τον θεατή, όσο κατασκευασμένες δημόσιες σχέσεις και να κάνεις. Η αλήθεια στη σκηνή δεν κοροϊδεύει κανέναν.»
Παθιάζεται καθώς μιλά για τη σκηνή. Ακούω έναν άκρως δουλεμένο και συνειδητοποιημένο άνθρωπο και τη ρωτώ πώς συνδυάζει αυτή τη διάσταση με τη μέγιστη εξωστρέφεια που εκδηλώσει στο σανίδι: «Ψάχνομαι πολύ. Ρωτάω πολλά “γιατί” στη ζωή μου. Και βασανίζω πάρα πολύ τον εαυτό μου, δεν ξεκινάει καμία ημέρα αβασάνιστα. Κάθε μέρα είναι μια αφορμή για να ρωτήσω και άλλα “γιατί”. Αυτό κουβαλιέται στον τρόπο που ψάχνω τους ρόλους. Απλώς η διάθεσή μου να αγαπηθώ από τον κόσμο είναι τεράστια αλλά με έναν τρόπο που να μη λαϊκίζει, γιατί δεν το καταδέχομαι. Με έναν τρόπο που να γίνομαι και καλύτερη, να μου δίνει και άλλη αφορμή να ψάχνομαι. Και όλο αυτό έχω μεγάλη ανάγκη να το μοιραστώ. Αυτό είναι το “κοκτέιλ” μου.»
«Υπάρχει ένα περίσσευμα ενέργειας σε μένα. Είναι και ένας λόγος που με την τηλεόραση έχω μια αμηχανία γιατί αν εξωτερίκευα όλη την ενέργεια που έχω, νομίζω θα έσπαγα την κάμερα. Έχω έναν χαλασμένο θερμοστάτη στην ενέργειά μου, έχω παραπάνω από όση χρειάζεται πολλές φορές. Συνήθως έχω στο νου μου να κρατιέμαι, όχι να δίνω παραπάνω.»
«Στο θέατρο τα δίνω όλα. Θέλει δυο τρεις ώρες αποσυμφόρησης, θέλει δουλειά μετά την παράσταση. Το μετά είναι δύσκολο και για αυτό υπάρχουν προβλήματα ύπνου μερικές φορές. Και είναι μια ερώτηση που πια κοντεύει να γίνει σταθερή στον κόσμο που έρχεται στο θέατρο: “εσείς τώρα σε πόση ώρα θα συνέλθετε;”»
Τη ρωτώ αν έχει κάποιον ρόλο που θα ήθελε να παίξει και δεν της έχει δοθεί ακόμη η ευκαιρία: «Μια μεγάλη μου αγάπη είναι η Ανδρομάχη στις Τρωάδες. Δεν νομίζω όμως ότι κανένας θα τολμούσε να μου κάνει την πρόταση. Ξέρετε, υπάρχουν στεγανά και ο λόγος που έκανα δικές μου δουλειές είναι γιατί δεν μπορώ αυτά τα στεγανά. Μπαίνει η ετικέτα ότι “εσύ μπορείς να κάνεις αυτό” και δεν είναι ότι δεν θέλουν – απλά δεν πάει ο νους τους ότι μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Υπάρχει μια έλλειψη φαντασίας στους ανθρώπους που οργανώνουν τις δουλειές.
Το ίδιο και με τον κινηματογράφο: Συνήθως δέχομαι προτάσεις για πράγματα που δεν μου κάνουν κέφι. Και εκεί υπάρχει το “κουτάκι” ότι έχω κάνει πολύ τηλεόραση. Γενικά με φωνάζουν για πολύ περιφερειακά πράγματα και στην ηλικία μου αν δεν έχει κάτι πολύ ουσία δεν μπορώ να ασχοληθώ.»
Ελένη Παπανικολάου, Ελένη Βλαχάκη, Ντομινίζ Σεζάρ, Μπία Μπέκου – βάζω και τη Βερόνικα Δεσύλλα, και όλες τις Εργαζόμενες Γυναίκες της… Ποια είναι πιο κοντά της; «Η Ελένη Βλαχάκη είναι ένα κομμάτι μου, το οποίο το νοσταλγώ. Γιατί είναι ένα κομμάτι της νιότης μου. Θα ήθελα να είμαι Ελένη Βλαχάκη, να έχω τη δική της γαϊδουροσύνη. Έχει λιγότερη ευαισθησία από ότι έχω εγώ και θα μπορούσα να κοιμάμαι καλύτερα και να ευχαριστιόμουν περισσότερο τον ύπνο μου.
Κομμάτι του τι είμαι πραγματικά είναι οι “Εργαζόμενες”. Όλες οι “Εργαζόμενες” είχαν ένα κομμάτι νεύρωσης δικό μου, είναι πιο ενήλικες, πιο κοντά στην ηλικία μου.»
Όλες αυτές οι γυναίκες είναι μεν αστείες και όλες έχουν κάτι τραγικό από πίσω τους αν το σκεφτείτε. Ακόμη και η Βλαχάκη είναι ένα κορίτσι που βρίσκεται σε μισό σπίτι με μισή ταυτότητα, με μισό κουδούνι και 20 χρόνια τώρα που τη βλέπουν οι θεατές δεν έχει αποκατασταθεί η βλάβη της.
Το “Κωνσταντίνου και Ελένης” έχει γίνει αφορμή για πολλές συζητήσεις, για το τι στο καλό έγινε με αυτή τη σειρά και αγαπήθηκε τόσο πολύ. Το καλοκαίρι που πήγα στην Πάρο και μίλησα με μια παρέα νέων παιδιών, μου έδωσαν μια θεωρία που δεν την είχα σκεφτεί ποτέ, ότι η σειρά αυτή καθόρισε το χιούμορ τους. Ο τρόπος που αστειευόμαστε έχει πολύ να κάνει με την εκπαίδευση που πήραμε από 4-5 σειρές. Μία από αυτές ήταν και το “Κωνσταντίνου και Ελένης” που καθόρισε ποιο είναι το χιούμορ του νεοέλληνα. Ένα χιούμορ κανιβαλικό, που δεν χαϊδεύει και πολύ τους ήρωές του, τους εκθέτει. Τόσο χρόνια μετά γελάμε ακόμα με το χιούμορ αυτής της σειράς που σημαίνει ότι υπάρχει κάτι πολύ πυρηνικό μέσα του. Δεν ήταν άλλωστε και μια ακριβή παραγωγή, δεν είχε οικονομικό value, το χιούμορ της ήταν αυτό που άγγιξε πάρα πολύ, έγινε καθολικό.»
Τη ρωτώ γιατί πιστεύει ότι δεν υπάρχει αυτό το καθοριστικό χιούμορ στις σημερινές τηλεοπτικές σειρές: «Είναι πολύ δύσκολη η κωμωδία. Από την οικονομική κρίση και μετά, επειδή οι διαδικασίες έχουν συρρικνωθεί πάρα πολύ, τα κανάλια έχουν συρρικνώσει και την ελληνική μυθοπλασία τους και έχουν οδηγηθεί σε εύκολες λύσεις τύπου “φέρνω μια ξένη σειρά και τη μεταφράζω”. Το χιούμορ όμως δεν μεταφράζεται.
Μπορείς να κάνεις μια επιτυχία με μια καθημερινή σειρά που είναι δραματική, δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο όμως με μια κωμική. Η κωμωδία είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο είδος. Σήμερα τα κανάλια έχουν χάσει την επαφή με συγγραφείς, με ανθρώπους που γράφουν. Η τηλεόραση παλιά πόνταρε πάρα πολύ στην ανεύρεση καινούργιων συγγραφικών ταλέντων. Δεν υπάρχει πια το ψάξιμο. Νομίζω ο τελευταίος που βγήκε ήταν ο Καπουτζίδης και πώς τον αξιοποίησε η τηλεόραση; Τον έκανε παρουσιαστή. Δεν υπάρχει μια ενθάρρυνση, όλο το κλίμα είναι “πάμε στα γρήγορα, στα εύκολα”. Δεν γίνεται έτσι.
Απεδείχθη άλλη μια φορά ότι είναι τρομερά δύσκολο είδος η κωμωδία. Και στο θέατρο. Το να συγκινείς είναι εύκολο, το να κάνεις τον άλλο να γελάσει είναι απείρως δύσκολο.»
Όπως πολλοί φαν των Σαββατογεννημένων έτσι κι εγώ ήθελα να δω περισσότερη… «Πυρκαγιά». Το ίδιο και η Ελένη Ράντου: «Είχα ζητήσει από τον Καπουτζίδη να συνεχίσουμε την “Πυρκαγιά”, έστω με δεκάλεπτα επεισόδια. Αλλά δεν μπορούσε να προγραμματιστεί τηλεοπτικά, το δεκάλεπτο δεν μπορεί να πάρει διαφήμιση. Δεν υπήρχε το γέλιο που γινόταν στην “Πυρκαγιά” στα γυρίσματα, ήταν παιδική χαρά. Όποτε είχαμε γύρισμα για “Πυρκαγιά” πέταγα τη σκούφια μου. Θυμάμαι που ο Σάκης Μπουλάς γενικά κοιμόταν μέχρι να έρθει η ώρα του για λήψη και μερικές φορές ροχάλιζε τόσο δυνατά που ακουγόταν στο γύρισμα. Ήταν πανηγύρι.»
Η σχέση της με τον Καπουτζίδη δεν έμελλε να συνεχιστεί στο «Παρά Πέντε», παρότι είχε γίνει η πρόταση οι τρεις Σαββατογεννημένες να υποδυθούν τον ρόλο της Αμαλίας: «Δεν ξέρω τι του απάντησαν τα άλλα κορίτσια, εγώ του είχα πει ότι στο καινούριο σου βήμα πρέπει να προχωρήσει χωρίς δάνεια από τις προηγούμενες σειρές. Θα ήταν πολύ συμβολικό, πολύ τρυφερό εκ μέρους του να κάνουμε οι τρεις τις νεράιδες, αλλά ήταν πολύ καλά που προχώρησε.»
Τα σχέδιά σας μετά τον Έλβις; Tον Οκτώβριο ανακοινώθηκε ότι θα επιστρέψετε στην τηλεόραση. Αυτό ισχύει, τι μπορείτε να μας πείτε.
«Ναι ισχύει, θα γίνει στην ΕΡΤ. Είναι μια σειρά γραμμένη από δικούς μας ανθρώπους, δεν είναι φορμάτ. Θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα στα τέλη Γενάρη. Είναι τρεις μαμάδες Θεσσαλονικιές που κατεβαίνουν στην Αθήνα γιατί κάθε μία έχει έναν γιο. Και είναι ας πούμε η κωμωδία της ελληνίδας μάνας. Κατεβαίνουν με αφορμή ότι ένας γιος χωρίζει αλλά κάθε μία έχει τον δικό της Γολγοθά με το γιο της. Τις άλλες δύο θα υποδυθούν η Δάφνη Λαμπρόγιαννη και η Φωτεινή Μπαξεβάνη.»
Πηγαίνω την κουβέντα στον ρόλο της γυναίκας σήμερα, ποιος πιστεύει ότι είναι και ποιος θα έπρεπε να είναι: «Είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο ζήτημα αυτό. Ζούμε σε μια νεοσυντηρητική εποχή που όλα βαδίζουν προς τα πίσω. Ο ρόλος της γυναίκας δεν έχει γίνει ακόμα ουσιαστικός, είναι αρκετά “διακοσμητική”. Αυτά δηλαδή που κερδήθηκαν από τα τέλη του ’70 μέχρι το ’90, τα οποία τότε ήταν σημαντικά, δεν πήγαν πουθενά παραπέρα.»
«Υπάρχει μια αίσθηση της χρησιμότητας της γυναίκας, αλλά ως εκεί. Η κοινωνία θέλει να είναι χρήσιμη κι έχει αποδεχτεί ότι είναι χρήσιμη αλλά δεν έχει αποδεχτεί ότι η γυναίκα είναι αρχηγός, ότι σέρνει το καράβι, ότι διοικεί. Υπάρχει μεγάλο bullying στις γυναίκες που παίρνουν τη ζωή τους, το σύμπαν τους στα χέρια τους. Υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης και κατακραυγή μερικές φορές για εκείνες που τολμούν να υψώσουν ανάστημα ίσο με τους άντρες.
Τα τελευταία δέκα χρόνια νιώθω ότι μπορεί να υπάρχει και μια αντεπίθεση των αντρών. Μετά το πρώτο σοκ που υπέστησαν για το ότι νιώθουν να έχουν χάσει την ταυτότητά τους μπροστά στις γυναίκες, τώρα υπάρχει μια αντεπίθεση τύπου “κάνε στην άκρη κυρά μου γιατί αρκετά σε ανέχτηκα”.
Πιστεύω ότι στην οικονομική κρίση που περάσαμε, πολύ περισσότερες γυναίκες συντηρούσαν τα σπίτια τους παρά άντρες. Οι άντρες ένιωσαν τις απώλειες πολύ περισσότερο από ότι οι γυναίκες (βέβαια είναι και πολύ περισσότεροι στην αγορά εργασίας). Αλλά οι γυναίκες συγκράτησαν τις δουλειές τους, οι άντρες έπαθαν μεγαλύτερη νίλα.»
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια μιλά για την καραντίνα και τη ματαίωση που όλοι βιώσαμε: «Βίωσα πολύ δύσκολα την καραντίνα. Έχω περάσει από όλες τις πιθανές φάσεις. Όλη αυτή η περίοδος έφερε πάρα πολλές απώλειες σε κάθε επίπεδο: απώλειες ανθρώπων γύρω μας και γύρω μου, απώλεια ταυτότητας, απώλεια επαγγελματικής δραστηριότητας, απώλειες επικοινωνίας. Με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλο κομμάτι ματαίωσης. Αναρωτήθηκα πολλές φορές εάν θα ξανακάνω αυτή τη δουλειά ή όχι, πώς θα μπορέσω να την ξανακάνω. Δεν έχω δώσει ακόμα απαντήσεις. Έκανα πίσω, ερχόμουν μπροστά, είναι περίεργο όταν ανακόπτεσαι και αποκόβεσαι από αυτά που συνθέτουν την ταυτότητά σου, που είναι η δημιουργικότητά σου, το επάγγελμά σου. Για εμάς τους καλλιτέχνες δεν είναι ακριβώς επάγγελμα: είναι ύπαρξη, είναι πιο υπαρξιακή η σχέση με τη δουλειά μας.»
Ως προς το εμβόλιο, δεν βιάζεται ούτε το έχει πάρει αψήφιστα: «Δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβάμαι. Ακόμα και δέκα χρόνια να το ετοίμαζαν, πάλι θα το φοβόμουν. Ο,τιδήποτε σε εμβολιάζει, το φοβάσαι, είναι φυσικό. Και εμείς οι Έλληνες αποδειχθήκαμε και ιδιαίτερα υπάκουοι, και πειθαρχημένοι και “φοβητσιάρηδες”. Θα ήθελα να έχω χρόνο να το οργανώσω μέσα στο μυαλό μου πριν αποφασίσω.»
Θυμάμαι ότι στις 28 Οκτωβρίου του 1956, ο Έλβις είχε κάνει σε ζωντανή μετάδοση στο σόου του Εντ Σάλιβαν εμβόλιο για την πολιομυελίτιδα, για να πείσει τους θεατές να το κάνουν και ρωτώ αν οι καλλιτέχνες πρέπει να πάρουν βήμα σαν τους πολιτικούς: «Είναι εντελώς προσωπική επιλογή, είναι σαν να λέμε ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να δηλώνουν τι ψηφίζουν για να δώσουν ένα παράδειγμα. Δεν είναι το ίδιο. Είναι εντελώς προσωπικό και εγώ σέβομαι πάρα πολύ και αυτούς που θέλουν να το κάνουν και αυτούς που φοβούνται να το κάνουν. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να σπεύδουμε σε οποιοδήποτε κάλεσμα. Καμιά φορά βέβαια το να κοιτάς ποιοι είναι αυτοί που δεν θέλουν να το κάνουν σε οδηγεί να θες και να το κάνεις. Η πηγή του αρνητισμού νομίζω είναι ο φόβος. Εκεί πάνω σπεκουλάρει η ηλιθιότητα, η σκοπιμότητα και πολλά άλλα, τα οποία είναι πολύ αρνητικά και με ενοχλούν πάρα πολύ.»
Τι την ενοχλεί;
«Αυτήν τη στιγμή με ενοχλεί η καραντίνα.»
Τι της αρέσει;
«Η επικοινωνία.»
Τι την εμπνέει;
«Η ελευθερία.»
Το «Μαγειρεύοντας με τον Έλβις» του Λι Χολ είναι μια παράσταση-σταθμός που τάραξε τα νερά και καθιέρωσε το είδος της ανελέητης ανθρώπινης κωμωδίας που υπηρετεί η Ελένη Ράντου όλα αυτά τα χρόνια. Όπως δηλώνει η ίδια, «το έργο μέσα από το άκρως τολμηρό χιούμορ του μιλάει για τις μικρές προδωσίες που μπορεί να κάνει κανείς σε σχέσεις, σε όνειρα, σε οικογένεια, σε εραστές… Όλοι οι ήρωες καλούνται να προδώσουν κάτι.»
Κατάλληλη μόνο με γονική συναίνεση. Ένα έργο τολμηρό και σύγχρονο, μια παράδοξη κωμωδία σε ρυθμούς rock ‘n roll .
Κλείστε τη θέση σας στo viva, πάρτε τον προσωπικό σας κωδικό και ελάτε τη Δευτέρα 4, την Τρίτη 5 και την Τετάρτη 6 Ιανουαρίου στις 20:00 για δείπνο με τον Έλβις…
