Ο Αντίνοος Αλμπάνης γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 22 Μαΐου του 1983 και έχει μία αδερφή που υπεραγαπά.Έκανε το τηλεοπτικό ντεμπούτο του ως ηθοποιός μέσα από την σειρά “Μου λείπεις” στον Alpha TV.Τελευταία του τηλεοπτική δουλειά “Ο Πρίγκιπας της φωτιάς” στο Open. Αυτή τη σεζόν πρωταγωνιστεί στη νέα σειρά του ΑΝΤ1 “Ήλιος”
Της: Έπη Τρίμη
Ο Αντίνοος Αλμπάνης, έχει χαρίσει την φωνή του σε πολλές διαφημίσεις στην τηλεόραση και σε πολλές μεταγλωττίσεις στον κινηματογράφο.Όπως αποκάλυψε για πρώτη φορά δημοσίως ο γνωστός ηθοποιός Αντίνοος Αλμπάνης, πέρασε μια πολύ σοβαρή περιπέτεια υγείας προσφάτως.Έχει αδυναμία στην σκυλίτσα του την Blue και την έχει συνεχώς μαζί του
«Έκανα προσπάθεια να κατεβάσω τον φόβο, την αγωνία και να γίνω πιο πραγματιστής» δήλωσε ο ηθοποιός Αντίνοος Αλμπάνης αναφερόμενος στην περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του.
Πήγα έκανα κάποιες εξετάσεις, οι οποίες οδήγησαν σε κάποιες άλλες εξετάσεις και εκείνες σε κάποιες άλλες εξετάσεις από τις οποίες διαγνώστηκα με λέμφωμα» » ανέφερε χαρακτηριστικά ο Αντίνοος Αλμπάνης
«Πάντα με το μυαλό μου βάζω το κακό, οπότε το ένιωθα. Κάτι θα ακούσω πoυ δεν θα ‘ναι πολύ βολικό. Όταν πήρα τα αποτελέσματα ήμουν μόνος. Το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν πως πρέπει να δω τι θα κάνω» είπε, ο ηθοποιός και συνέχισε. «Σαφώς υπήρχε πολύς φόβος, γιατί είναι ένα άγνωστο πεδίο πολύ. Είναι αλλιώς να το σκέφτεσαι και αλλιώς να είσαι άρρωστος».
«Έκανα προσπάθεια να κατεβάσω τον φόβο, την αγωνία και να γίνω πιο πραγματιστής.
Είχα να διαχειριστώ τους πόνους μου. Πόνους που δεν έχεις φανταστεί ποτέ ότι υπάρχουν, τέτοιου είδους πόνοι. Να θες να ξαπλώσεις και να πονάει το κεφάλι στο μαξιλάρι. Αναθεώρησα πολλά πράγματα , τότε. Θύμωσα με τον εαυτό μου που μέχρι τότε με απασχολούσαν ανούσια πράγματα και όχι σημαντικά θέματα της ζωής. Είχα παραμελήσει πολύ τον εαυτό μου. Στους γονείς μου είπα για τον καρκίνο πριν την τελευταία χημειοθεραπεία . Μέχρι τότε είχα βρει μια πολύ ωραία δικαιολογία , ότι ξύρισα το κεφάλι μου για κάποιο ρόλο στο θέατρο και όχι για τις χημειοθεραπείες» πρόσθεσε, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Αντίνοος Αλμπάνης.
«Δέχθηκα και αρνητικά μηνύματα για το ξυρισμένο κεφάλι μου από ανθρώπους που δεν ήξεραν. Αυτή η απόφασή μου να μην αποσυρθώ γενικότερα , έπρεπε να περιφέρω μια καινούργια εικόνα στον κόσμο η οποία εικόνα δεν ήταν απαραίτητα αρεστή. Δέχθηκα χλευαστικά μηνύματα για το ξυρισμένο μου κεφάλι. Ένιωσα συμπόνοια για την κοπέλα που μου ευχήθηκε να πεθάνω. Υπήρχαν, όμως άνθρωποι που όταν δημοσιοποίησα την ασθένειά μου κάποιοι ταυτίστηκαν μαζί μου. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό για μένα» είπε ο Αντίνοος Αλμπάνης.
Ήρθα κοντά στο Θεό, με ένα δικό μου τρόπο, γιατί είχα ανάγκη την ελπίδα, το να εναποθέσω κάπου το προσωπικό βάρος, να νιώσω ότι υπάρχει μία ανώτερη δύναμη, η οποία μπορεί να με βοηθήσει, είχε πει ο Αντίνοος Αλμπάνης. Έχω καταλήξει ότι είναι πολύ χρήσιμο πράγμα οι θρησκείες στις ημέρες μας, γιατί έχουμε οικοδομήσει πάρα πολύ υλιστικές κοινωνίες, έχουμε αποτοξινωθεί από το πνεύμα μας. Είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να είμαστε σε επαφή με τον πνευματικό μας κόσμο. Δεν με απασχολεί για κάποιον αν θα πιστέψει στον Θεό που πιστεύω εγώ ή σε μια φιλοσοφία, αρκεί να μην χάνει την επαφή του με το πνεύμα.
Μονίμως ανακαλύπτεις νέες πτυχές του εαυτού σου. Η ψυχοθεραπεία με έχει βοηθήσει στο ότι πλέον έχω σταματήσει να αντιδρώ αντανακλαστικά. Παίρνω περισσότερο χρόνο, προτού αντιδράσω σε οτιδήποτε, είτε αυτό είναι ένα θετικό είτε ένα αρνητικό συναίσθημα. Όχι να το κρίνω ή να το λογοκρίνω, αλλά γιατί δεν εμπιστεύομαι απόλυτα τις αντανακλαστικές μου αντιδράσεις, έχει πει ο Αντίνοος Αλπμάνης.
Επειδή είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου έχω προαποφασίσει ότι σε μια τέτοια συνθήκη θα ήμουν εξαιρετικά ανεπαρκής και για αυτό το λόγο απορρίπτω τον γάμο, έχει πει ο Αντίνοος Αλμπάνης. Αλλά όσες φορές έχω κάνει τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις η ζωή έχει φροντίσει να με διαψεύσει πανηγυρικά!
Η μόνη σχέση που ήταν γνωστή ήταν με την Ντορέττα Παπαδημητρίου. Ωστόσο, άλλες σχέσεις του δεν έτυχε να δημοσιοποιηθούν. Ο Αντίνοος Αλμπάνης είπε σχετικά.: «Έχω περάσει πολύ μεγάλο διάστημα στη ζωή μου που αποζητούσα την μοναξιά και να εξυπηρετώ τις ανάγκες μου εφήμερα. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι η τελευταία μου σχέση, δημιούργησε τέτοια ταραχή μέσα μου που δεν ήθελα να ξανασυνδεθώ, δεν ήθελα να ξαναπεράσω αυτά που πέρασα. Αλλά δεν έχει κανένα νόημα όλο αυτό, θέλει ρίσκο η ζωή. Όσο και αν μας πληγώνουν οι άνθρωποι, δεν σημαίνει ότι θα συμβαίνει αυτό συνέχεια. Πρέπει να αποζητούμε την συντροφικότητα, να θέλουμε έναν άνθρωπο να κάνουμε μια αγκαλιά, γιατί η μοναξιά είναι πολύ σκληρό πράγμα»!
Και πρόσθεσε: «Την έχω ζήσει πολύ τη μοναξιά. Τα 5 τελευταία χρόνια είμαι μόνος μου, δεν είμαι σε σχέση. Πέρασα αυτή την πενταετία που ήμουν μόνος μου και έχοντας ένα προσωπικό ζήτημα υγείας, στο οποίο δεν είχα κάποιον να ακουμπήσω ουσιαστικά, να ακουμπήσει το μέσα μου. Οπότε αυτό το έκανε ακόμα πιο δυσβάσταχτο. Δεν ήθελα, μη γίνω βάρος.Η προσέγγιση γινόταν με σκοπό το εφήμερο που έχει μια προστυχιά αυτό, έχει μια φτήνια και από τη δική μου μεριά και από την άλλη πλευρά. Ήθελα να εκτονώσω μια ανάγκη. Έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, ότι μπορούσα να πατήσω στα πόδια μου μόνος μου. Εγώ τα έκανα όλα».
Ο κλάδος μου είναι συνηθισμένος στη φτωχοποίηση, στην έλλειψη πόρων, στην έλλειψη επιχορηγήσεων, επιδοτήσεων όλα αυτά τα χρόνια. Για εμάς αυτή η οικονομική κρίση έχει παρελθόν και μεγάλο βάθος. Απλά το έργο για εμάς τους καλλιτέχνες… επαναλαμβάνεται. Ωστόσο τους ανθρώπους της τέχνης μην τους φοβάστε, θα βρούμε τον τρόπο και να επιβιώσουμε και να δημιουργήσουμε. Υπάρχει μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Η τέχνη παράγεται ως επί το πλείστον σε κλειστούς χώρους και η πανδημία τη χτυπά αλύπητα, την αποδυναμώνει.
Η τέχνη έβαλε λουκέτο. Δεν βρέθηκαν λύσεις, αν και οι μάσκες και οι αποστάσεις και τα αδειανά καθίσματα έδρασαν. Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν πιστεύω ότι οι γιατροί, οι επιδημιολόγοι, οι λοιμωξιολόγοι είναι μια κάστα σαδιστών που θέλουν εκδικητικά να αποτελειώσουν τον κλάδο μου. Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι πάει στραβά με τους κλειστούς χώρους, τη συνάθροιση και την πανδημία. Αλλά θα σας θέσω ένα ερώτημα. Έχετε σκεφτεί έναν λαό χωρίς την τέχνη στο πλευρό του; Πού θα εναποθέσει τα όνειρά του, τις ανησυχίες του, πώς θα αντισταθεί;
Η τέχνη είναι παρηγορητική και δίνει ελπίδα. Και σας τονίζω ότι δεν πιστεύω ότι οι γιατροί σκέφτηκαν πώς να βρουν τον τρόπο να εξαθλιώσουν τους καλλιτέχνες, μουσικούς, τραγουδιστές, ηθοποιούς, χορευτές, σκηνοθέτες, σκηνογράφους, εικαστικούς, το θέαμα και την τέχνη γενικότερα… Έκριναν ότι για την υγεία -και η υγεία είναι πάνω απ’ όλα- ήταν ένα σωστό μέτρο. Ωστόσο το κράτος τι κάνει για την τέχνη; Η τέχνη είναι ανάγκη. Η τέχνη είναι βαριά βιομηχανία για την Ελλάδα. Η τέχνη είναι υπηρεσία. Η τέχνη είναι πολιτισμός.
Η τέχνη είναι ιστορία. Αυτό πουλάμε τόσα χρόνια ως Έλληνες, όχι βιομηχανία, άρα τι εναλλακτικές έδωσε η Πολιτεία στον χώρο του θεάματος με τους χιλιάδες εργαζομένους, όταν ένας βασικός τομέας της οικονομίας πλήττεται;
Δεν μπορώ να μπω στα παπούτσια του κόσμου. Η τηλεόραση είναι σαν ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Ένα mall. Το τι έχει αυτό το εμπορικό πολυκατάστημα, τι προϊόντα πουλάει, αν είναι όλα ισάξια και ισότιμα, δεν θα το κρίνω. Το mall κοιτάει το κέρδος. Το θέμα είναι τι προϊόν επιλέγει ο καθένας μας για να βάλει στη σκέψη του και την ψυχή του. Θέλει τη μυθοπλασία; Θέλει τα ριάλιτι; Και εγώ πολλές φορές απορώ πόση σαχλαμάρα, πόσο τίποτα, πόσο ακόμη μηδενικό χωράει στο κεφάλι μας. Μας εκπροσωπεί αυτό το προϊόν; ΟΚ, μια τηλεόραση είναι πολυθεματική. Το θέμα είναι σε τι ποσότητα -για να γίνω και λίγο κυνικός- καταναλώνουμε τη σαχλαμάρα… Γιατί αν το δούμε κοινωνικά το θέμα, πόσο πολύ διαφέρουμε ως κοινωνία από αυτό που σε μεγάλες δόσεις καταναλώνουμε; Είμαστε διαφορετικοί από αυτό που καταναλώνουμε ή μήπως μοιάζουμε με αυτό που καταναλώνουμε;
