Ενας νεολογισμός, ο όρος «αποσχιστικές τάσεις» (séparatisme) για να περιγραφούν οι παράλληλες κοινωνικές πραγματικότητες στο γαλλικό έδαφος, βρίσκεται στον πυρήνα του νέου νομοσχεδίου που θα κατατεθεί προς συζήτηση στη γαλλική Εθνοσυνέλευση στις 9 Δεκεμβρίου.
Παρουσιάζοντας το νομοσχέδιο που φιλοδοξεί να «ανασυντάξει» το γαλλικό Ισλάμ σε διάστημα τεσσάρων ετών, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν επιχείρησε να προσεταιρισθεί τους ψηφοφόρους της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, ενσωματώνοντας όμως και επιχειρήματα που αναδεικνύουν την κοινωνική, αντί της πολιτισμικής διάστασης, ώστε να μη χάσει οριστικά και αμετάκλητα την Κεντροαριστερά.
Εκείνους που σίγουρα έχασε, με δηλώσεις όπως «το Ισλάμ είναι μια θρησκεία σε κρίση» είναι πολλούς ανά τον κόσμο μουσουλμάνους, που είδαν στα λόγια του μια επίθεση που κινδυνεύει να στιγματίσει συνολικά τη θρησκεία τους. «Ποιος είσαι για να μιλάς για αναδιάρθρωση του Ισλάμ;» σχολίασε ο αυτοπροβαλλόμενος ως υπερασπιστής των σουνιτών όπου γης, Ταγίπ Ερντογάν. «Ξεπέρασες εντελώς τα όρια».
Ο Ερντογάν πιθανότατα ενοχλήθηκε και με τα συγκεκριμένα μέτρα του νομοσχεδίου, όχι μόνο με το ρητορικό περίβλημά του. Μεταξύ άλλων, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν σκοπεύει να καταργήσει «την επιρροή των προξενείων», μεταφέροντας στο γαλλικό κράτος αρμοδιότητες όπως τη διδασκαλία αραβικών στα σχολεία και την εκπαίδευση ιμάμηδων. Το γαλλικό κράτος θα επιχειρήσει επίσης να διαλύει ενώσεις όχι για διάπραξη παράνομων ενεργειών αλλά για τη διάδοση ιδεών αντίθετων με το πνεύμα της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Στα μέτρα περιλαμβάνονται η κατάργηση της δυνατότητας για κατ’ οίκον διδασκαλία, η οποία σήμερα αφορά 50.000 από τα 12 εκατ. παιδιά της χώρας, με υποχρεωτική παρουσία σε σχολικό χώρο από την ηλικία των 3 ετών, η κατάργηση των ξεχωριστών ωρών για γυναίκες σε δημόσια κολυμβητήρια και η κατάργηση των γευμάτων που συμμορφώνονται με το τυπικό της μουσουλμανικής θρησκείας (γεύματα χαλάλ) από τα σχολεία. Επιπλέον, η απαγόρευση της χορήγησης πιστοποιητικών παρθενίας, τα μέτρα κατά των αναγκαστικών γάμων και η υποχρέωση για θρησκευτική ουδετερότητα όχι μόνο στον δημόσιο τομέα, αλλά και στους υπεργολάβους του δημοσίου.
Ο Μακρόν υπογράμμισε ότι είναι λάθος να εξισώνονται οι απλοί μουσουλμάνοι με τα ακραία στοιχεία, παρ’ όλα αυτά, η ανάμειξη, σε ένα νομοσχέδιο, μέτρων κατά των οπισθοδρομικών κοινωνικών αντιλήψεων, με μέτρα που στοχεύουν στην πάταξη της ισλαμικής τρομοκρατίας δημιουργεί μια σύγχυση ευπρόσδεκτη από την πλευρά της αλίευσης ψηφοφόρων στα νερά της Ακροδεξιάς. Ισως λιγότερο ευπρόσδεκτη από την πλευρά όσων βλέπουν με ανησυχία την αύξηση των ισλαμοφοβικών επιθέσεων στη χώρα και δεν θεωρούν ότι οποιαδήποτε άλλη κοινότητα θα έβγαινε με τέτοιο τρόπο στη «σέντρα».
Η ανακοίνωση των βασικών αξόνων του νομοσχεδίου υπηρέτησε τον πολιτικό σκοπό της διαμόρφωσης συγκεκριμένου προεκλογικού προφίλ για τον Μακρόν, αλλά μέχρις ότου αποκρυσταλλωθεί σε νόμο που να μην παραβιάζει την αρχή της απαγόρευσης διακρίσεων με βάση το θρήσκευμα, ο δρόμος είναι μακρύς.
