Κι όμως ο υπαρκτός σοσιαλισμός φαίνεται ότι δεν απέτυχε παντού. Σε μια παράδοξη εκδοχή του, σε ένα μυστήριο χωριό στην Κίνα βρήκε εφαρμογή και έγινε το Νο1 «σοσιαλιστικό» χωριό, αν και όπως θα καταλάβετε διαβάζοντας το άρθρο είναι μιας πρώτης τάξεως καπιταλιστική εταιρεία.
Το Χωρίο Χουαξί είναι γνωστό ως το «νούμερο ένα χωριό κάτω από τον ουρανό». Θα μπορούσε να το πεις και κοινωνικό πείραμα ή έστω πολιτικό πείραμα.
ι θαυμασμού αρκετών δυτικών εφημερίδων. Γιατί; Διότι πέτυχε το «θαύμα»: Από ένα αγροτικό χωρίο να μετατραπεί σε μια πόλη του πλούτου και της χλιδής. Κάτι σαν το Ντουμπάι θα μπορούσαμε να πούμε. Είναι ένα χωριό- μοντέλο του σοσιαλισμού, όπως τουλάχιστον το χαρακτηρίζουν οι τοπικοί αξιωματούχοι. Βρίσκεται στα ανατολικά του κέντρου της πόλης Τζιανγκίν, στην επαρχία Τσιανγκσού, και ισχυρίζεται ότι είναι το πλουσιότερο χωριό της Κίνας. Μόνο που οι κάτοικοί του που απολαμβάνουν τα μερίσματα του πλούτου, δεν μπορούν να μεταφέρουν κάπου αλλού τα χρήματά τους, έξω από τα διοικητικά όρια του χωριού. Το Χουαξί αποκαλείται ότι είναι εάν πρότυπο κομμουνιστικό χωριό, με τους πλουσιότερους ανθρώπους. Το χωριό ιδρύθηκε το 1961 και άνθισε οικονομικά η δεκαετία του ’90. Προσέξτε: Όλοι οι κάτοικοι στο Huaxi έχουν πλούτο τουλάχιστον 250.000 $, αλλά δεν μπορούν να πάρουν τον θησαυρό τους έξω από το χωριό. Περίεργο; Αρκετά. Και παράξενο.
Η μεταμόρφωση του χωριού ξεκίνησε το 1998. Το χωριό είχε μόνο 600 πολίτες από τη δεκαετία του ’50, αλλά χάρη στον Wu Renbao, όλα άλλαξαν τη δεκαετία του 1990. Από ένα φτωχό αγροτικό χωριό το μετέτρεψε σε πόλη των πλουσίων.
Ο Γου ξεκίνησε τη μεταρρύθμιση του χωριού στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ξεκινώντας ένα εργοστάσιο για την κατασκευή μπουκαλιών ψεκασμού λιπάσματος. Ήταν πρώην ηγέτης του κομμουνιστικού κόμματος και ήξερε πολύ καλά πώς να κένςι διαχείριση. Λίγο μετά την έναρξη του εργοστασίου, κέρδιζε σχεδόν 250.000 $ ετησίως. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1990, ξεκίνησε άλλες 12 εταιρείες. Εργοστάσια για υφάσματα, μέταλλα και πολλά άλλα.
Η κοινότητα μπήκε στο χρηματιστήριο στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και αποτελεί σήμερα μεγάλη μετοχική εταιρεία από μόνη της. Οι θυγατρικές της- δομημένες με τρόπο που θυμίζει σύγχρονο όμιλο- εξάγουν σε περισσότερες από 40 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Οι πρώτες ιδρύτριες οικογένειες, γνωστές ως «μέτοχοι», αριθμούν περίπου 1600 άτομα και το μέσο ετήσιο εισόδημα κάθε νοικοκυριού είναι περίπου 120.000 ευρώ με συνυπολογισμένα όλα τα μπόνους, τις συντάξεις και τους μισθούς. Τα πολυτελή αυτοκίνητα αφθονούν και οι τοιχογραφίες αντί να δείχνουν μυώδεις εργάτες σε σοσιαλιστικό πρότυπο απεικονίζουν χαρούμενες οικογένειες να ζουν σε πολυτελείς βίλες.
«Το μόνο που πάντα θέλαμε ήταν το καλό του λαού μας», έλεγε ο Wu που έφυγε από τη ζωή το 2013. Ο γιος του έχει πάρει τη θέση του στη γραμματεία του κόμματος, αλλά ο πατέρας έδινε μέχρι το 2012 διαλέξεις για τον σοσιαλισμό κάθε μέρα. Απέφυγε να συνδεθεί πολύ στενά είτε με τον καπιταλισμό είτε με τον κομουνισμό αν και ο πραγματισμός του εμπεριείχε ισχυρές θέσεις του ΚΚΚ σχετικά με το ζήτημα αυτό.
Στο χωριό κανείς δεν αμφισβητούσε τη σοφία του Wu αφού έτσι κι αλλιώς μοίρασε ευημερία τους αρχικούς κατοίκους. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ο μέσος ετήσιος μισθός των κατοίκων του διαμορφωνόταν πριν λίγα χρόνια, περίπου στα 17.000 ευρώ, δηλαδή 40 φορές υψηλότερα από το μέσο εισόδημα ενός αγρότη στην Κίνα.
Κάτω από τους μετόχους, στην ιεραρχία, έρχονται οι κάτοικοι γειτονικών χωριών που απορροφήθηκαν στο Huaxi και στη συνέχεια δεκάδες χιλιάδες μετανάστες εργάτες που κάνουν όλη την υπόλοιπη δουλειά. Πρακτικά δηλαδή, εκτός από 2.000 χωρικούς, υπάρχουν στην περιοχή περίπου 20.344 μετανάστες εργαζόμενοι και 28.240 χωρικοί, από γειτονικές περιοχές.Βέβαια, κουμάντο στην περιοχή όπως ίσως θα καταλάβατε κάνει η οικογένεια Γου. Οι απόγονοι δηλαδή, μιας και ο πατριάρχης πέθανε το 2013.
Κυρίαρχες ιδεολογίες στο Huaxi είναι η δουλειά και η παραγωγή πλούτου. Δεν υπάρχουν ωράρια, δεν υπάρχουν Σαββατοκύριακα και γι΄αυτό οι δρόμοι είναι πάντα άδειοι. Όλοι δουλεύουν. Κανείς δεν κάθεται τα Σαββατοκύριακα και οι δρόμοι είναι συνήθως έρημοι καθώς όλοι οι κάτοικοι δουλεύουν. Η σκληρή δουλειά προφανώς απέδωσε καρπούς και βοήθησε τους χωρικούς να ασχοληθούν με διαφορετικούς τομείς. Ένας από αυτούς είναι ο τουρισμός- ο ακριβός τουρισμός- και ορισμένοι από τους ντόπιους βοηθούν στην υποδοχή των δύο εκατομμυρίων τουριστών που επισκέπτονται κάθε χρόνο το χωριό.
Το μυστικό της επιτυχίας του Huaxi παραμένει εν μέρει μυστικό, είναι δηλαδή ακόμα μυστήριο το πώς ακριβώς από αγροτικό χωριουδάκι έγινε μαγνήτης πλούτου. Με μυστικότητα αντιμετωπίζουν, σύμφωνα με τη Daily Mail, και οι ίδιοι οι κάτοικοι τον τρόπο με τον οποίο πλούτισαν, ενώ και η πρόσβαση των μέσων ενημέρωσης είναι δύσκολη: δημοσιογράφοι μπαίνουν στο χωριό μόνο κατόπιν ενδελεχούς εξέτασης από τους τοπικούς αξιωματούχους.
Η εξήγηση της «μεταμόρφωσης» αυτής εστιάζεται, κατά κύριο λόγο, στην αυστηρή «συλλογική οικονομία» του Huaxi. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 το Huaxi άρχισε να λειτουργεί ένα εργοστάσιο υφασμάτων ιδιοκτησίας του. Με κάποιο τρόπο ο Wu κατάφερε τους ανώτερούς του να κάνουν τα στραβά μάτια όταν το εργοστάσιο άρχισε να παράγει και να διανέμει αγαθά. «Δεν μπορούσα να κάθομαι και να βλέπω το λαό μου να πεθαίνει από την πείνα. Φοβόμασταν τη φτώχια και η αγροτική εργασία από μόνη της δεν θα μας έβγαζε ποτέ από αυτή», είχε δηλώσει αργότερα. Έδειχνε υπάκουος απέναντι στους ανώτερούς του αλλά ταυτόχρονα ακολουθούσε τη δική του στρατηγική. «Αν μια πολιτική δεν ταιριάζει στο χωριό μας δεν θα την εφαρμόσουμε» τόνιζε. Έτσι ακολούθησε κάποιες από τις κατευθυντήριες γραμμές της κεντρικής κυβέρνησης προσαρμόζοντας ταυτόχρονα άλλες ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις επιθυμίες του.
Το Huaxi συνέχισε να επεκτείνεται με κάθε τρόπο. Ο αρχικός πληθυσμός των 2000 χωρικών άρχισε να αυξάνεται καθώς εργάτες από άλλες περιοχές συνέρρεαν για να εργαστούν στα εργοστάσια του χωριού. Το μέγεθός του μεγάλωσε κι αυτό και σήμερα έχει εξαγοράσει 12 γειτονικά χωριά. Όταν το 1998 μπήκε στο χρηματιστήριο -ήταν η πρώτη κομμούνα που το πετύχαινε αυτό- ιδρύθηκαν εκεί οκτώ μεγάλοι όμιλοι και έσοδα ύψους τριών έως τεσσάρων δισεκατομμυρίων δολαρίων εισέρρεαν κάθε χρόνο στο κάποτε φτωχό μικρό χωριό.
Σύμφωνα με το βιβλίο «Economic Strategies and Practice of Modern China» που εκδόθηκε το 2014 οι κάτοικοι του Huaxi- οι περισσότεροι εργάζονται σε εταιρείες ιδιοκτησίας του χωριού- εισπράττουν το 30% των μισθών τους. Τα υπόλοιπα τα διαχειρίζονται οι εταιρείες του χωριού ω ς κεφάλαιο κίνησης. Επίσης οι κάτοικοι δε μπορούν να «σηκώσουν» τα ετήσια μπόνους τους που συνήθως είναι τριπλάσια των μισθών τους. Τους δίνονται όμως με τη μορφή μετοχών της εταιρείας.
Με λίγα λόγια τα κεφάλαια του χωριού τα διαχειρίζονται οι ηγέτες του και δεν μπορούν να εισπραχθούν από τους κατοίκους τους εάν αποφασίσουν να μετακομίσουν.
Σοσιαλιστικός καπιταλισμός που λέμε….
