Οι διευκρινίσει τους δικηγορικού γραφείου:
Μετά την έκδοση της απόφασης του Αρείου Πάγου, αναβίωσε η εκκρεμοδικία μεταξύ του ζευγαριού σχετικά με το κατά πόσον τα τέκνα τους θα πρέπει να επιστρέψουν στις Η.Π.Α. ή όχι, δυνάμει των διατάξεων της από 25.10.1980 Διεθνούς Σύμβασης της Χάγης που κυρώθηκε με τον Ν. 2102/1992, και παραπέμφθηκε η υπόθεση προς ουσιαστική κρίση στο Μονομελές Εφετείο Αθηνών όπου εκκρεμεί μέχρι σήμερα. Η εκκρεμοδικία αυτή είχε γεννηθεί, βέβαια, σε χρόνο που η επιμέλεια των τέκνων ανήκε σε αμφότερους τους γονείς. Τα δεδομένα αυτά, όμως, έχουν ριζικά αλλάξει από το 2016 μέχρι σήμερα. Πια με τελεσίδικη δικαστική απόφαση, η αποκλειστική επιμέλεια των τέκνων έχει ανατεθεί στην Τζίνα Αλιμόνου στο πλάι της οποίας μεγαλώνουν τα τέκνα ανέκαθεν απολαμβάνοντας τη μητρική της φροντίδα. Επιπλέον, πια έχει λυθεί ο γάμος του ζευγαριού με αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Πυρήνας, άλλωστε, των διατάξεων της Σύμβασης της Χάγης είναι το αληθινό συμφέρον των τέκνων με έμφαση στον ψυχικό δεσμό τους με τη μητέρα τους και τις συνέπειες της διακοπής ενός τέτοιου δεσμού εάν τα τέκνα βρεθούν αίφνης μακριά της, τα τυχόν συναισθήματα εγκατάλειψης με τα οποία θα βρεθούν αντιμέτωπα σε μία τέτοια περίπτωση αλλά και το χρονικό διάστημα που έχει διαρρεύσει από τη μετακίνηση των τέκνων. Στην επίμαχη υπόθεση, το διάστημα αυτό υπερβαίνει τα 5 έτη! Από το 2016 μέχρι σήμερα, η ζωή των τέκνων σε όλες της τις εκφάνσεις είναι στην Ελλάδα. Τα παιδιά ζουν στην Ελλάδα σχεδόν το σύνολο της ζωής τους, με μία μικρή εξαίρεση κάποιων μηνών πριν 7 χρόνια, όταν τα τέκνα ήταν πολύ μικρά και δεν είχαν μνήμες. Έχουν περάσει πια 5 και πλέον έτη από την επιστροφή τους στην Ελλάδα και πλέον όλη τους η ζωή είναι συνυφασμένη με την Ελλάδα.
H Τζίνα Αλιμόνου, δήλωσε σχετικά: «Μετά τη δημοσίευση του άρθρου στην εφημερίδα σας με πλησίασαν γνωστοί μου και με ρωτούσαν όλο απορία “Αλήθεια απήγαγες τα παιδιά σου;” Αυτό μάλλον συνέβη επειδή η λέξη “απαγωγή”, όπως χρησιμοποιείται στην καθημερινή μας γλώσσα, δημιουργεί συνειρμούς ότι πρόκειται για κάτι εξαιρετικά απότομο και βίαιο, που δημιουργεί στον οποιονδήποτε, πόσο μάλλον σε μικρά παιδιά, ψυχικά τραύματα και τρόμο. Όμως, το άρθρο αναφερόταν σε έναν όρο του δικαίου, ο οποίος χρησιμοποιείται πολύ διαφορετικά στην καθημερινή μας γλώσσα, πράγμα που ίσως δεν έγινε κατανοητό από κάποιους από τους αναγνώστες της εφημερίδας σας.
Για τον λόγο αυτό και προκειμένου να μην μείνουν οι αναγνώστες σας με την εντύπωση ότι εγώ έχω κάνει οποιοδήποτε κακό στα παιδιά μας, τα οποία υπεραγαπώ, όπως άλλωστε αναγνωρίζεται και από όλες τις αποφάσεις των δικαστηρίων που έχουν εκδοθεί κατά τη διάρκεια της αντιδικίας μας με τον πρώην σύζυγό μου, θα ήθελα να τονίσω και πάλι ότι δεν έχω «απαγάγει» τα παιδιά μας, ότι δεν έχω σε καμία περίπτωση στερήσει τα παιδιά μας από τον πατέρα τους, ότι τα έχω κρατήσει μακριά από όλες τις διαφωνίες μας με τον πατέρα τους και ότι με την αγάπη μου και τη φροντίδα μου τα έχω προστατέψει από κάθε αρνητική συνέπεια του διαζυγίου μου με τον πατέρα τους. Έτσι, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να γίνει λόγος για «διεθνή απαγωγή τέκνων», πολύ περισσότερο που ο πατέρας τους, κ. Βαρδινογιάννης, περνά σημαντικό χρόνο επικοινωνίας μαζί τους, κάνει εκτεταμένες διακοπές μαζί τους στη Μύκονο και σε άλλα μέρη και ταξιδεύει μαζί τους στο εξωτερικό.
Τα υπόλοιπα τα αφήνω στην κρίση των Δικαστηρίων, των οποίων τις αποφάσεις πάντοτε σεβάστηκα και σέβομαι».
