Μέχρι πρότινος τα παιδιά των μεγάλων ηθοποιών αντιμετωπίζονταν σχεδόν ως «καταραμένα». Παιδιά που καλούνταν να ξεπεράσουν τον μύθο του γονιού ή, στην καλύτερη περίπτωση, να φανούν αντάξια. Να αποδείξουν ότι κάτι στο DNA τους θα δικαίωνε την κληρονομιά ενός επιθέτου που ήταν «βαρύ σαν ιστορία». Δύσκολο να το πετύχεις. Και οι πρώτοι που κλήθηκαν να το κάνουν ήταν ο Αλκις Κούρκουλος και ο Κωνσταντίνος Καζάκος. Δεν έχει σημασία τι πέτυχαν, πώς τους αξιολόγησε το κοινό και αν τελικά έφτασαν ή ξεπέρασαν τον μύθο των γονιών τους. Το σημαντικό είναι ότι χάραξαν δική τους πορεία με διάρκεια και τελικά δίχως ανάγκη σύγκρισης, αλλά χρειάστηκε να προσπαθήσουν παραπάνω απ’ όσο θα έκαναν αν ήταν απλώς κάποιοι «Παπαδόπουλοι» ας πούμε.

Για τη σύγχρονη γενιά τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Πάντα θα υπάρχει σταθερά μια σχετική με τον γονιό ερώτηση σε συνέντευξη, πάντα θα προσπαθεί το μάτι να εντοπίσει τι θυμίζει το παιδί σε σχέση με τον διάσημο πατέρα ή τη μάνα, αλλά θεωρείται ξεπερασμένη πια η αντίληψη ότι τα παιδιά βρίσκουν στρωμένα χαλιά λόγω επιθέτου. Οι πέντε πρωταγωνιστές που φέτος ξεχώρισαν θα ξεχώριζαν ακόμη κι αν εμφανίζονταν με ψευδώνυμα. Και αποφεύγουν να αναλύσουν το θέμα που παραπέμπει στη «διάσημη μητέρα» ή στον «διάσημο πατέρα». Και καλά κάνουν.

Αφροδίτη Λιάντου

Οταν συνειδητοποιείς πως στον κόσμο αυτό είσαι η κόρη της «Μαρίνας Κουντουράτου», τότε καταλαβαίνεις ποια είναι η πρώτη μάχη που θα δώσεις στην προσπάθειά σου να κάνεις καριέρα ως ηθοποιός. Η Αφροδίτη Λιάντου όχι μόνο το κατάλαβε, αλλά, μάλλον έξυπνα, δεν επέλεξε να σταθεί απέναντι, με τη λογική του «απεταξάμην», παίρνοντας απλά και διακριτικά τις αποστάσεις της. Βέβαια σε αυτό βοήθησε και η μητέρα της, Εβελίνα Παπούλια, η οποία από νωρίς ήταν λιγότερο τρυφερή και περισσότερο ρεαλίστρια όσον αφορά την επιλογή της κόρης της.

«Στην αρχή περίμεναν και λίγο στη γωνία την Αφροδίτη για να δουν τι μπορεί να κάνει, αλλά αυτό ξεχάστηκε πολύ γρήγορα, όπως και το “είναι κόρη της Εβελίνας Παπούλια”. Και είμαι χαρούμενη γι’ αυτό γιατί δεν της άξιζε να είναι κάτω από τη σκιά μου, με την έννοια πως αυτό που κατάφερε δεν οφείλεται σε μένα. Η Αφροδίτη πέρασε από δύο οντισιόν για να πάρει τον ρόλο. Αν δεν μπορούσε να το κάνει, εγώ η ίδια δεν θα την άφηνα να εκτεθεί. Θα της έλεγα “ΟΚ, ξεκίνα από κάτι άλλο, κάτι πιο μικρό”. Από εκεί και πέρα, είναι λάθος να κρίνεις έναν άνθρωπο 50 χρόνων, όπως είμαι εγώ, με έναν άνθρωπο που τώρα ξεκινά την καριέρα του». Και κάπως έτσι η Μυρτάλη έρχεται και η Μαρίνα φεύγει.

Ηλιάνα Μαυρομάτη

Στην περίπτωσή της η διαδρομή είναι αντίστροφη. Πρώτα την είδε και την ξεχώρισε το κοινό και μετά πληροφορήθηκε πως είναι κόρη ηθοποιών, του Βασίλη Μαυρομάτη και της Λίλας Καφαντάρη. «Η μητέρα μου ήταν εκείνη που είχε αγωνία για το αν θα ασχοληθώ με τον χώρο της υποκριτικής. Ο πατέρας μου ήταν πιο σίγουρος. Μεγαλώνοντας άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήταν όντως αυτό που ήθελα να κάνω», θα πει η Ηλιάνα Μαυρομάτη. Και βέβαια, ποτέ δεν αρνήθηκε πως η επιλογή της ήταν αποτέλεσμα επιρροών.

Μάλιστα, όσο κι αν οι γονείς της ήταν εκείνοι που έσπειραν την επιθυμία, η ίδια μάλλον λειτούργησε αντίστροφα για τη δική τους σχέση με το θέατρο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη μητέρα της. «Επειδή μεγάλωσα με τη μητέρα μου, είχε επιλέξει όσο με μεγάλωνε να μην κάνει θέατρο. Οπότε την είχα κοντά μου τα βράδια. Δυσκολευόμουν, όμως, να καταλάβω γιατί δεχόμασταν με τη μητέρα μου έντονη παρέμβαση στις καθημερινές μας στιγμές. Από την άλλη πλευρά ο κόσμος ερχόταν με καλή και ευγενική διάθεση, οπότε δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστική παραβίαση».

Η Ηλιάνα φέτος έκανε το «μπαμ». Οταν εμφανίστηκε στη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει» υποδυόμενη τη Ζέτα, μία νεαρή λαϊκή τραγουδίστρια, προκάλεσε θετική αντίδραση. Ο κόσμος την έψαξε για να μάθει στη συνέχεια ποια ήταν. Ευτυχώς για εκείνη ήταν τόσο αυτόνομη καλλιτεχνικά που δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει ούτε για να διαφοροποιηθεί αλλά ούτε και για να αποδείξει κάτι παραπάνω. Δεν είχε να αναμετρηθεί βέβαια και με κάποιον μύθο που θα έπρεπε να ξεπεράσει ή να επιβεβαιώσει. Την έσωσε η διακριτικότητα της καλλιτεχνικής οικογένειάς της.

Ομως, αντικειμενικά, έχει κάνει τη μεγαλύτερη αίσθηση στη φετινή σεζόν, ίσως γιατί μέχρι και σήμερα δεν προκάλεσε και δεν προσπάθησε να πιαστεί από κάτι.

Ορφέας Αυγουστίδης

Γιος του Ντίνου Αυγουστίδη και της Μαρίας Τζομπανάκη, ο Αστέρης του «Σασμού» δεν άφησε πολλά περιθώρια ταύτισης. Ισως επειδή η αφετηρία του ήταν το θέατρο και ο κινηματογράφος. Η τηλεόραση στη διαδρομή του είχε δευτερεύοντα ρόλο και μόλις πέρυσι έκανε το «μπαμ» σε μια τόσο δημοφιλή παραγωγή όπως η καθημερινή σειρά του ALPHA.

Το δύσκολο στην περίπτωσή του δεν είναι μόνο ότι χρειάστηκε να συμπρωταγωνιστήσει με τη μητέρα του, αλλά να υποδυθεί τον γιο της και τηλεοπτικά. Ετσι, ο Ορφέας Αυγουστίδης, αντιμετωπίζοντας ψύχραιμα, λέει: «Είναι πολύ γλυκό και όμορφο να συνεργάζομαι με τη μητέρα μου. Είναι γεγονός ότι περάσαμε από διάφορα στάδια. Την αμφισβήτηση, την απομάκρυνση, τα όρια γενικώς. Στην πορεία όμως αρχίσαμε να το απολαμβάνουμε σαν να είναι ακόμα πιο μοναδικό. Είμαι φίλος με τη μητέρα μου».

Η Μαρία Τζομπανάκη είναι ακόμη πιο χαλαρή απέναντι στη συνύπαρξη. Από την αρχή είδε με καλό μάτι πως, εκτός από το σπίτι, με τον Ορφέα θα τους συνέδεε και το σανίδι: «Στην αρχή πίστευα ότι θα ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία… Οταν τον είδα να παίζει στο σινεμά τον ρόλο του Κρητικού σε ταινία του Περάκη, την ημέρα της πρεμιέρας, μαζεύτηκα, και είπα “το παιδί μου θα γίνει ηθοποιός, αν θέλει”. Δεν του ανέφερα τίποτα όμως. Μετά τον πήρε η Ελένη Ράντου, ας είναι καλά, και έπαιξαν, στα 20 του χρόνια, έναν πολύ σημαντικό ρόλο στις “Νύχτες Ραδιοφώνου”. Οταν τον είδα πάνω στη σκηνή έβαλα τα κλάματα. Εκλαιγα με λυγμούς».

Ο Ορφέας καλλιτεχνικά είναι αυτόνομος. Δύσκολα κάποιος θα τον συγκρίνει με τη μητέρα του. Εχει να κάνει και με τη διαφορετική προσέγγιση της δουλειάς, τις επιλογές του, αλλά και το ότι βλέποντάς τον να παίζει, ειδικά στο θέατρο, δεν σου θυμίζει κάτι…

Γιάννος Περλέγκας

Οι γονείς του, Τίμος Περλέγκας και Αριστούλα Ελληνούδη, ήταν ηθοποιοί. Εντιμος απέναντι στις επιρροές του, ο Γιάννος Περλέγκας λέει: «Οτι θα γινόμουν ηθοποιός υπήρχε στ’ αλήθεια ανέκαθεν ως σκέψη. Ηταν αναπόφευκτη απόρροια των οικογενειακών μου επιρροών. Θέλοντας και μη, η σκέψη ότι ο κόσμος ή οι συνάδελφοι θα με ταύτιζαν με τον πατέρα ή τη μητέρα μου περνούσε από το μυαλό μου. Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι πλέον κατά έναν τρόπο έχω τη δική μου σύνδεση με την ηθοποιία και το θέατρο -την ταυτότητά μου ελπίζω να την ανανεώνω συνέχεια, δεν θέλω να είναι μία, συγκεκριμένη- και έχω καταφέρει να χτίσω μια αυτόνομη σχέση μαζί τους. Το ζητούμενο, άλλωστε, δεν είναι να ξεκινάς, αλλά αν αντέχεις να παραμείνεις, κι εγώ έχω τον δικό μου λόγο να παραμένω στη δουλειά».

Τίμιο και ειλικρινές. Μόνο που στην περίπτωσή του έχουμε έναν ηθοποιό που χάραξε μια θεατρική πορεία πολύ διαφορετική και βαθιά ψαγμένη και έναν άνθρωπο που η επιρροή του, βλέποντας τον πατέρα του να παίζει σε μιούζικαλ, δεν του βγήκε σε Φρανκ Σινάτρα αλλά σε μια βαθιά ενασχόληση με το ρεμπέτικο τραγούδι. Πολύ ιδιαίτερη περίπτωση και η συμμετοχή του στο «Αυτή η νύχτα μένει», σπάνια τηλεοπτική εμφάνιση, δεν είναι από αυτές που θα γεννήσουν ερωτήματα του τύπου «τίνος είναι το παιδί».

Γιώργος Παπαγεωργίου

Οταν η Φιλαρέτη Κομνηνού ανακοίνωσε στους γονείς της ότι θα ασχοληθεί με το θέατρο συνάντησε αντιδράσεις: «Ηταν αρνητικοί. Θεωρούσαν ότι το κορίτσι τους άφηνε την πανεπιστημιακή καριέρα, ένα επάγγελμα που καταλαβαίνεις για τη γενιά εκείνη τι αίγλη είχε, για να γίνει θεατρίνα…».

Η μοίρα τα έφερε έτσι και ο γιος της, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, της ανακοίνωσε πως θα γίνει ηθοποιός. Ηταν η σειρά της να αντιδράσει. Οχι φυσικά γιατί δεν της άρεσε το θέατρο, αλλά γιατί φοβόταν μήπως τον παρέσυρε η δική της καριέρα, μήπως τελικά δεν ήταν πραγματική ανάγκη αλλά αναπόφευκτη επιρροή.

Δεν τον εμπόδισε. Ισως πείστηκε εξαρχής πως δεν ήταν επιπόλαιη απόφαση. Ακόμη κι εκείνος δυσκολεύτηκε και φοβήθηκε. «Με το που βγήκα από τη σχολή δεν ήθελα με τίποτα να με συνδέουν με δουλειές της μητέρας μου», εξομολογήθηκε κι έτσι παρουσίασε μια άλλη πλευρά των παιδιών αυτών. Διέγραψε τη δική του πορεία. Εφτασε μάλιστα στο σημείο φέτος να σκηνοθετήσει τη μητέρα του στο θέατρο.
Τηλεοπτικά πρωταγωνιστεί στον «Γλυκάνισο». Είναι ο Στρατής, ο Μυτιληνιός που ερωτεύεται μια Σύρια πρόσφυγα. Ο Παπαγεωργίου έχει ήδη χτίσει μια φήμη ζεν πρεμιέ λόγω γοητευτικής εικόνας, αλλά υποκριτικά λειτουργεί αξιοπρεπώς και προσπαθεί. Αξιόλογος και με προοπτική.