«Ο πατέρας μου ήταν απών. Από οχτώ χρονών, που ήμουν, ο πατέρας μου ήταν απών. Έλεγε πάντα «θα έρθω να σας δω», δεν ερχόταν ή ερχόταν και έκανε διάφορες φασαρίες γιατί είχε πρόβλημα υγείας. Όποτε ερχόταν στο σπίτι, μία θα χτύπαγε την μάνα μου και μία θα έσπαγε τα πάντα μέσα στο σπίτι. Εγώ ήμουν μικρή και φοβόμουν πάρα πολύ, πιο πολύ για την μάνα μου. Ήθελα να προστατεύσω την μητέρα μου και τότε πέρναγε πάντα η αστυνομία περιπολία και κάποια στιγμή ο πατέρας μου είχε πάρει την μητέρα μου την χτυπάει. “Βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια” φωνάζει η κακομοίρα, εγώ είχα πάρει μια γκαζιέρα μικρή που είχαμε στο σπίτι αντί για σόμπα και ήμουν έτοιμη να την πετάξω στο κεφάλι του για να αφήσει την μητέρα μου».

Και συνέχισε: «Έρχεται η αστυνομία, τον παίρνει και φυσικά τον πήγε μέσα για να του πει γιατί κάνει αυτό το πράγμα. «Εγώ είμαι τρελός, έτσι θέλω να κάνω» τους είπε και κάποια στιγμή ο πατέρας μου κλείστηκε στο Δαφνί. Ποτέ όμως δεν έγινε καλά. Ο μπαμπάς μου ήταν έτσι. Ο μπαμπάς μου ήταν αυτός ο οποίος κάποιες φορές εκμεταλλεύτηκε πάρα πολύ το δικό μου όνομα, σε μεγάλο βαθμό».