Για πρώτη φορά, ο πρίγκιπας Χάρι αφηγείται τη δική του ιστορία, τη δική του αλήθεια για τη βασιλική οικογένεια και για το πώς είναι να ζεις μία ζωή ως αναπληρωματικός διάδοχος του θρόνου, ως ΡΕΖΕΡΒΑ.

Πριν από τον θάνατο της μητέρας του, ο δωδεκάχρονος πρίγκιπας Χάρι ήταν γνωστός ως ο ανέμελος, ο πάντα χαρούμενος και χαριτωμένα ζωηρός μικρός αδελφός. Η θλίψη όμως άλλαξε τα πάντα. Ο νεαρός Χάρι δυσκολεύτηκε στο σχολείο, αναμετρήθηκε με τον κίνδυνο και τη μοναξιά και ενώ δεν σταμάτησε να κατηγορεί τον Τύπο για τον άδικο χαμό της μητέρας του, παράλληλα, πάλεψε σκληρά για να αποδεχθεί μια ζωή κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας.

Στα είκοσι ένα του κατατάχθηκε στον βρετανικό στρατό. Η πειθαρχία τού έδωσε το σθένος, το οποίο χρειαζόταν, ενώ δύο πολεμικές αποστολές τον έκαναν ήρωα στην πατρίδα του. Τότε όμως άρχισε να νιώθει πιο χαμένος από ποτέ, υποφέροντας από μετατραυματικό στρες και κρίσεις πανικού. Και, πάνω απ’ όλα, δεν μπορούσε να βρει την αληθινή αγάπη.

Και τότε γνώρισε τη Μέγκαν. Ολόκληρος ο κόσμος παρασύρθηκε από το κινηματογραφικό ρομάντζο του ζευγαριού και χάρηκε με τον παραμυθένιο γάμο τους. Ωστόσο, από την αρχή, ο Χάρι και η Μέγκαν δέχθηκαν την επίθεση του Τύπου. Βλέποντας τη σύζυγό του να υποφέρει, με την ασφάλεια και την ψυχική τους υγεία να κινδυνεύουν, ο Χάρι, προσπαθώντας να αποτρέψει την επανάληψη της ιστορίας και της τραγωδίας, κατέληξε πως ο μόνος τρόπος ήταν να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Στα βάθη των αιώνων, η απόρριψη της βασιλικής οικογένειας αποτελεί μια θαρραλέα πράξη που λίγοι έχουν τολμήσει, ιστορικά. Στην πραγματικότητα, ο τελευταίος άνθρωπος που το έκανε ήταν η μητέρα του…

Σφραγισμένη από την ορμητική, αφοπλιστική ειλικρίνεια του συγγραφέα, η ΡΕΖΕΡΒΑ αποτελεί ένα εκδοτικό ορόσημο, ένα βιβλίο αποκάλυψη, πλημμυρισμένο από βαθιά επίγνωση και σκληρά κερδισμένη σοφία για την αέναη δύναμη και νίκη της αγάπης που αφήνει πίσω της τον πόνο.

Η ΡΕΖΕΡΒΑ κυκλοφορεί σε Ελλάδα και Κύπρο από τις Εκδόσεις Πεδίο σήμερα. Το βιβλίο θα κυκλοφορεί ταυτόχρονα σε 16 γλώσσες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

[Πρώτη γνωριμία των Γουίλιαμ και Χάρι με την Καμίλα – Συγκατάθεση των παιδιών στον γάμο του Καρόλου με την Καμίλα]

Είναι θρυλική η δήλωση της μητέρας μου ότι υπήρχαν τρία άτομα στον γάμο της. Όμως έκανε λάθος στο μέτρημα.

Άφησε απέξω τον Γουίλι και μένα.

Σίγουρα δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε ανάμεσά τους, αλλά είχαμε αντιληφθεί αρκετά πράγματα διαισθητικά. Αισθανόμασταν την παρουσία της Άλλης Γυναίκας, επειδή υποφέραμε τις συνέπειες. Ο Γουίλι είχε από παλιά υποψίες για την Άλλη Γυναίκα, πράγμα που τον μπέρδευε και τον βασάνιζε, και όταν αυτές οι υποψίες επιβεβαιώθηκαν, αισθάνθηκε τρομερές ενοχές επειδή δεν έκανε τίποτα, δεν είπε τίποτα νωρίτερα.

Εγώ ήμουν πολύ μικρός για να έχω υποψίες, νομίζω. Αλλά ήταν αδύνατο να μη νιώσω την έλλειψη σταθερότητας, την έλλειψη ζεστασιάς και αγάπης στο σπίτι μας.

Τώρα, χωρίς τη μαμά, η πλάστιγγα έγερνε υπέρ του μπαμπά. Ήταν ελεύθερος να βλέπει την Άλλη Γυναίκα ανοιχτά και όσο συχνά ήθελε. Όμως δεν ήταν αρκετό να τη βλέπει. Ο μπαμπάς ήθελε να δημοσιοποιήσει τη σχέση τους. Ήθελε να είναι και νομότυπος. Και το πρώτο βήμα προς αυτόν τον στόχο ήταν να πάρει «τα παιδιά» με το μέρος του.

Πήγε πρώτος ο Γουίλι. Είχε συναντήσει την Άλλη Γυναίκα μια φορά στο παλάτι, αλλά τώρα κλήθηκε επισήμως από το Ίτον για μια ιδιωτική συνάντηση όπου θα παίζονταν όλα. Στο Χάιγκροουβ, νομίζω. Πίνοντας το τσάι τους, νομίζω. Πήγε καλά, έμαθα από τον Γουίλι αργότερα, αλλά δεν ανέφερε λεπτομέρειες. Απλώς μου έδωσε την εντύπωση ότι η Άλλη Γυναίκα, η Καμίλα, είχε κάνει μια προσπάθεια, πράγμα που ο Γουίλι εκτίμησε, και αυτό ήταν το μόνο που θέλησε να μου πει.

Μετά ήρθε η σειρά μου. Σκέφτηκα: Τίποτα το σπουδαίο. Σαν να κάνεις ένεση. Κλείνεις τα μάτια και τελειώνει πριν το καταλάβεις.

Έχω μια αμυδρή ανάμνηση της Καμίλα να είναι εξίσου ήρεμη (ή βαριεστημένη) με εμένα. Κανείς από τους δυο μας δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα για τη γνώμη του άλλου. Από τη δική μου πλευρά, δεν ήταν η μητέρα μου, και από τη δική της, δεν ήμουν το μεγαλύτερο εμπόδιό της. Με άλλα λόγια, δεν ήμουν ο διάδοχος. Η δική μου πρόσκληση ήταν απλώς τυπική.

Αναρωτιέμαι τι βρήκαμε να συζητήσουμε. Για άλογα, κατά πάσα πιθανότητα. Η Καμίλα τα αγαπούσε κι εγώ ήξερα ιππασία. Δύσκολο να σκεφτώ κάποιο άλλο θέμα που μπορεί να συζητήσαμε.

Θυμάμαι ότι, λίγο πριν από το τσάι, αναρωτιόμουν αν θα ήταν κακιά μαζί μου. Αν θα ήταν σαν τις κακές μητριές στα παραμύθια. Δεν ήταν όμως. Όπως και ο Γουίλι, αισθάνθηκα πραγματική ευγνωμοσύνη για αυτό.

Τελικά, ύστερα από αυτές τις τεταμένες συναντήσεις κορυφής με την Καμίλα, ακολούθησε η τελική σύσκεψη με τον μπαμπά.

Λοιπόν, παιδιά, τι λέτε;

Λέμε ότι θέλαμε να είναι ευτυχισμένος. Ναι, η Καμίλα είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στη διάλυση του γάμου των γονιών μας, και ναι, αυτό σήμαινε ότι είχε παίξει ρόλο και στην εξαφάνιση της μητέρας μας, αλλά καταλαβαίναμε ότι είχε παγιδευτεί κι αυτή όπως και όλοι οι άλλοι στη δίνη των γεγονότων. Δεν την κατηγορούσαμε, αντιθέτως, θα τη συγχωρούσαμε ευχαρίστως αν μπορούσε να κάνει τον μπαμπά ευτυχισμένο. Βλέπαμε ότι δεν ήταν, όπως δεν ήμασταν ούτε εμείς. Αναγνωρίζαμε το άδειο βλέμμα, τους αναστεναγμούς, την απογοήτευση που διακρινόταν πάντα στο πρόσωπό του. Δεν μπορούσαμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι, αφού ο μπαμπάς δεν μιλούσε για το τι ένιωθε, όμως με τα χρόνια είχαμε σχηματίσει μια αρκετά ακριβή εικόνα του με βάση τα μικροπράγματα που του ξέφευγαν.

Για παράδειγμα, εκείνη περίπου την εποχή ο μπαμπάς παραδέχτηκε πως, όταν ήταν μικρός, είχε υποστεί «διωγμούς». Η γιαγιά και ο παππούς, για να τον σκληραγωγήσουν, τον είχαν στείλει στο οικοτροφείο Γκόρντονστοουν, όπου υπέστη τρομερό μπούλιγκ. Τα πιο πιθανά θύματα εκεί, είπε, ήταν οι δημιουργικοί, ευαίσθητοι, φιλομαθείς τύποι – με άλλα λόγια, τα παιδιά σαν τον μπαμπά. Τα καλύτερα χαρακτηριστικά του ήταν δόλωμα για τους τραμπούκους του σχολείου. Τον θυμάμαι να μουρμουρίζει βαριά: Μετά βίας επέζησα. Και πώς επέζησε; Με το κεφάλι σκυφτό και σφίγγοντας το αρκουδάκι του, που το είχε ακόμη πολλά χρόνια αργότερα. Το είχε πάντα μαζί του. Ήταν ένα αξιολύπητο πράγμα, με τσακισμένα χέρια, ξηλωμένες κλωστές και μπαλωμένες τρύπες εδώ κι εκεί. Κάπως έτσι, φαντάζομαι, θα ήταν και ο μπαμπάς όταν τελείωσαν μαζί του οι τραμπούκοι. Το αρκουδάκι εξέφραζε απόλυτα τη βαθιά μοναξιά των παιδικών του χρόνων, καλύτερα από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να την εκφράσει ο μπαμπάς.

Ο Γουίλι κι εγώ συμφωνούσαμε ότι του άξιζε κάτι καλύτερο. Με όλο τον σεβασμό για το αρκουδάκι, του άξιζε μια πραγματική σύντροφος. Γι’ αυτό, όταν μας ρώτησε, ο Γουίλι κι εγώ του υποσχεθήκαμε ότι θα καλωσορίσουμε την Καμίλα στην οικογένεια.

Το μόνο που ζητήσαμε ως αντάλλαγμα ήταν να μην την παντρευτεί. Δεν χρειάζεται να ξαναπαντρευτείς, τον παρακαλέσαμε. Ένας γάμος θα προκαλέσει διαμάχες. Θα ξεσηκώσει τις εφημερίδες. Θα κάνει όλη τη χώρα, όλο τον κόσμο, να αρχίσει να μιλάει για τη μαμά, να τη συγκρίνει με την Καμίλα. Και κανείς δεν το θέλει αυτό. Και λιγότερο από όλους η Καμίλα.

Σε στηρίζουμε, του είπαμε. Δεχόμαστε την Καμίλα, του είπαμε. Αλλά μην την παντρευτείς. Απλώς να είστε μαζί, μπαμπά.

Ο μπαμπάς δεν απάντησε.

Απάντησε όμως εκείνη. Άμεσα. Λίγο μετά τις ιδιωτικές συναντήσεις μας, επιδόθηκε σε ένα παιχνίδι, μια εκστρατεία που είχε στόχο τον γάμο και τελικά τον θρόνο. (Με τις ευλογίες του μπαμπά, όπως συμπεράναμε.) Άρχισαν να εμφανίζονται άρθρα σε όλες τις εφημερίδες για την ιδιωτική συζήτηση που είχε με τον Γουίλι, οι οποίες περιείχαν λεπτομερείς, ακριβείς πληροφορίες που φυσικά δεν τις είχε αποκαλύψει ο Γουίλι.

Ο μόνος που μπορεί να επέτρεψε να διαρρεύσουν στους δημοσιογράφους ήταν το μοναδικό άλλο πρόσωπο που ήταν παρόν στη συνάντηση.

Και η διαρροή αυτών των πληροφοριών προφανώς είχε υποκινηθεί από τον νέο δημοσιοσχεσίτη που η Καμίλα είχε πείσει τον μπαμπά να προσλάβουν.

real.gr