Μια κοινωνία που κρίνει, κατηγοριοποιεί, κατατάσσει.

Είχες την ατυχία να μεγαλώσεις σε αυτή, να αφήσεις την ασφάλεια του σπιτιού σου και να μεταφερθείς στον τόπο της αμφισβήτησης, στον αέναο στίβο του να αποδείξεις ότι δεν ήταν επιλογή σου ο τόπος γέννησης σου, αλλά τυχαία συγκυρία.

Δύσκολη πορεία ζωής…

Αλλά ό,τι ξεφεύγει της επιλογής σου μπορεί να στηριχθεί ή ακόμα καλύτερα έχει ανάγκη στήριξης;

Χρειάζεται απολογία το ότι δεν γεννήθηκες στην Ελλάδα;

Χρήζει υπεράσπισης το χρώμα της επιδερμίδας σου και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά σου;

Τέλος, όταν η νόσος «χτυπάει» αναπάντεχα, χρειάζεται να αποδείξεις ότι δεν την επέλεξες κι ότι παραμένεις ο ίδιος άνθρωπος, με τα ίδια χαρακτηριστικά, αισθήματα, σκέψεις και ποιότητα με τον υγιή;

Ρατσισμός λοιπόν… αυτή είναι η νόσος στην πραγματικότητα και διαθέτει πολλά πρόσωπα, όσο κι αν προσποιείσαι ότι τα αγνοείς. Υποκρίνεσαι, γιατί πολύ απλά τα αναπαράγεις με το μανδύα του εύλογου, του φυσιολογικού.

Δεν είσαι ρατσιστής, καθώς έχεις ζήσει στο εξωτερικό, είσαι πολυταξιδεμένος, κοσμοπολίτης, έχεις συναναστραφεί άλλους λαούς κι έχεις επιλέξει να τους έχεις στην παρέα σου, στη δουλειά σου στη ζωή σου (από απόσταση όμως…), αλλά σου φαίνεται αδιανόητο να αγκαλιάσεις και να αποδεχτείς ως επιλογή το άτομο που νοσεί.

Το άτομο αυτό δεν επέλεξε να νοσήσει, όπως κι εσύ δεν επέλεξες τη γενετειρά σου. Κι αυτό είναι κατανοητό, καθώς ό,τι δεν περνάει από τη σφαίρα δράσης μας, ό,τι δεν ήταν μέσα στις επιλογές μας, ό,τι δεν μπορέσαμε να ορίσουμε, δεν μας κρίνει κι ούτε μπορεί να κρίνεται και να στοχοποιείται.

Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του ρατσισμού, θέτει στο στόχαστρο όσα ήταν επιλογές, αλλά ακόμα πιο άδικα, κι όσα δεν ήταν.

Αδιανόητο σε κάθε περίπτωση.