Η ζωγραφική απαιτεί προσήλωση και ταυτόχρονος ελευθερία ως προς τις δυνατότητες μετάπλασης που προσφέρει.
Ο Οδυσσέας Oικονόμου, ένας καλλιτέχνης της νεώτερης γενιάς ,διαθέτει και τις δυο αυτές παραμέτρους.
Εμπνέεται από το περιβάλλον στο οποίο ζει κι εκείνο που ονειρεύεται, αυτή τη στιγμή τον ενδιαφέρει να αποδώσει μια συνάντηση παρελθόντος με το παρόν, μέσα από τη νεότητα κι από μια ανηλικίωτη άνοιξη.
Οι συνθέσεις του κινούνται στο κλίμα του νεορομαντισμού ,με αρκετές συμβολιστικές απηχήσεις. Παιδιά, νεαρά κορίτσια και έφηβοι, απομακρύνοντας τις υποψίες της φθοράς και του χρόνου, ατενίζουν το θάμπωμα και τη διάχυση του ηλιακού φωτός ,διπλά σε αρχαία ερείπια ,στις γωνίες της πόλης η σε ξέφωτα, καθώς η βλάστηση τα αγκαλιάζει, διαιωνίζοντας τις στιγμιοτυπικές τους εκδοχές και κυρίως την παραδοξότητα της εμφάνισης τους μέσα από μια σειρά αντιθέσεων.
Η συμβίωση των αντιθέσεων ανάμεσα στη στιγμή και τη διάρκεια, στο ονειρικό στοιχείο και στην καθημερινότητα, ωθεί τον Οδυσσέας Οικονόμου να κάνει χρήση των σύγχρονων τεχνικών της ζωγραφικής ,τις οποίες αξιοποιεί με επιδεξιότητα και φαντασία, γνωρίζοντας να χειρίζεται σχεδιαστικά τις συνθέσεις του, καθώς και τις συγκερασμένες αρμονίες των χρωμάτων, μέσα από όπου αποδίδει ένα ιδιαίτερο ύφος ενάργειας, διοχετευμένης σε μια ελεγειακή ατμόσφαιρα.
ΑΘΗΝΑ ΣΧΙΝΑ
Κριτικός και ιστορικός τέχνης