Ο Μίμης Χρυσομάλλης είχε γεννηθεί το 1938 στην Αθήνα. Το ήθος και η προσωπικότητά του παροιμιώδεις. Όλοι μιλούσαν πάντα όχι μόνο για έναν μεγάλο ηθοποιό, αλλά και για έναν σπουδαίο άνθρωπο.
Της: Έπη Τρίμη
Υπηρέτησε με σεβασμό και πάθος τους ρόλους του, κινήθηκε με ευκολία σχεδόν σε όλα τα θεατρικά είδη και απείχε συνειδητά από μικρότητες και ίντριγκες. Ο αείμνηστος Μίμης Χρυσομάλλης δεν ήταν μόνο καλός ηθοποιός, ήταν και καλός συνάδερφος, όπως όλοι έλεγαν και πριν τον πρόωρο χαμό του.O Μίμης Χυσομάλλης θύμιζε σε όλη του τη δράση και τη συμπεριφορά, τους παλιούς θεατρίνους, πάνω απ’ όλα όμως ήταν «κύριος» και αγαπητός σε όλους.
Ο Μίμης Χρυσομάλλης ξεκίνησε την καριέρα του, σαν “παιδί-θαύμα”, τραγουδώντας στα “Ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη”. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, ηθοποιός με ευρεία ερμηνευτική γκάμα, “κινήθηκε” με άνεση και αφοσίωση σε πλήθος ρόλων από το παγκόσμιο δραματικό ρεπερτόριο. . Έγινε ευρύτερα γνωστός στο κοινό από την συμμετοχή του σε πολλές κινηματογραφικές επιτυχίες (Το βαρύ πεπόνι, άρπα κόλα, Safe Sex, Βαριετέ, Ένας και Ένας, Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο κ.ά.) καθώς και σε τηλεοπτικές σειρές (Το τελευταίο αντίο, Σαν αδελφές, Λίστα Γάμου κ.ά.). Επίσης τραγούδησε στον μικρό ήρωα, του Λουκιανού Κηλαϊδόνη.
Από το 1965 έως το 1985 ο Μίμης Χρυσομάλλης έζησε με την γυναίκα του Μαρία, με την οποία έκαναν ένα γιο, το Δημήτρη. Από το 1986 έως το θάνατό του (12 Νοεμβρίου 2004) έζησε με την ομότεχνή του Ελένη Κρίτα. Ήταν ένας μεγάλος κεραυνοβόλος έρωτας που κράτησε δεκαοχτώ χρόνια… έως το τέλος.
Η ίδια είχε πει σχετικά: “Ο Μίμης ήταν κάτι ξεχωριστό, ήταν μια καλλιτεχνική ιδιοφυΐα, είχε τις εκρήξεις του, αλλά ήταν ευγενής, με την έννοια, ότι ήταν μακριά από μικρότητες της δουλειάς μας, πικρίες, ανταγωνισμούς, ήταν πρίγκιπας στον κόσμο του, δεν ήθελε ν’ ασχοληθεί με τέτοια πράγματα που απασχολούν πολλές φορές τους ηθοποιούς, ήταν παραπάνω από αυτά. Το χιούμορ του, ήταν το πρώτο πράγμα που με τράβηξε σ’ εκείνον, όπως και η τρυφερότητά του. Περνούσαμε πολύ ωραία μαζί, γελούσαμε πάρα πολύ.”
Βρισκόταν στα καμαρίνια του θεάτρου «Μουσούρη», όπου είχε πάει να συναντήσει τον Πέτρο Φιλιππίδη, προτού κατέβει στο «Βασιλάκου» για τη δική του παράσταση. Τη 12η Νοεμβρίου του 2004, ο Μίμης Χρυσομάλλης ένιωσε έντονη δυσφορία και πόνους στο στήθος. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου παρά τις προσπάθειες των γιατρών εξέπνευσε στις 10 το βράδυ. Ο θάνατός του στα 66 του χρόνια οφειλόταν σε ανακοπή καρδιάς.
«Ο μελαγχολικός πρίγκιπας», όπως τον αποκάλεσε η Κίττυ Αρσένη είχε αφήσει την επιφυλακτικότητα που χαρακτήριζε το παίξιμό του και τη συμπεριφορά του, που εξελισσόταν σε συγκρατημένο αυτοσαρκασμό και χάριζε μοναδικό γέλιο.
Η κηδεία του έγινε στις 15 Νοεμβρίου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών με δαπάνη του Υπουργείου Πολιτισμού και συγκέντρωσε πλήθος ανθρώπων της τέχνης. Ο συμπρωταγωνιστής του Γιώργος Μιχαλακόπουλος ανέλαβε το δύσκολο καθήκον του αποχαιρετισμού. Με σπασμένη φωνή, είπε: «Μιμάκο, οι φίλοι και οι ομότεχνοί σου που σ’ αγαπούν ξέρουν πως δεν σ’ αρέσουν οι λόγοι και οι επικήδειοι. Όμως, πρέπει να σε αποχαιρετίσουμε. Σ’ ευχαριστούμε, φίλε, για τα πλούτη που μας άφησες, το ήθος, το μέτρο, τη διακριτικότητα και το μοναδικό σου ταλέντο. Μιμάκο, στην τελευταία σου αυλαία μας την έσκασες, την κοπάνησες, πέταξες ελεύθερος, αγαπημένε. Κι άφησες εμάς εγκλωβισμένους στο σανίδι, με τα φτιασίδια και τις ανασφάλειές μας να σε θυμόμαστε». Και διάλεξε ένα στίχο του Σεφέρη σαν τελευταίο αντίο: «Όταν αραιώνουν οι τάξεις / χαμηλώνουν οι φωνές».
