– Την περιμένατε την επιτυχία; Ηταν μια δικαίωση για την επιστροφή σας;
Δεν ξέρω αν είναι χαρακτηριστικό δικό μου και του Θανάση (σ.σ.: Παπαθανασίου), είμαστε δύο πολύ φοβισμένοι άνθρωποι και το πρώτο που περιμένουμε είναι να μην έχουμε θεατές είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση.
– Ακούγεται περίεργο κάτι τέτοιο, δεδομένων των μεγάλων επιτυχιών του παρελθόντος.
Θα μπορούσα να πω πλέον ότι η πλειονότητα του έργου μας όντως σημείωσε επιτυχία. Θυμάμαι, όμως, όταν είχαμε γράψει τις «Τρεις Χάριτες», πήγαμε σε ένα εστιατόριο με τα κορίτσια στα Εξάρχεια και καθίσαμε να μιλήσουμε πολύ σοβαρά. Είπαμε: «Μας αρέσει; Ναι. Το υπογράφουμε; Ναι. Κι ας μην το δει κανένας, πάμε να το κάνουμε». Προσπαθούμε όταν έρχεται η ώρα της πρεμιέρας, ακόμη και τώρα με τους «Συμπέθερους απ’ τα Τίρανα», να πούμε: «Ας μη σώσουν να το δούνε, εμάς μας αρέσει»! Ετοιμαζόμαστε εχθρικά να αμυνθούμε.
– Η επιστροφή στην τηλεόραση ήταν κάτι που έγινε τυχαία αυτή την περίοδο;
Η αλήθεια είναι ότι ο Θανάσης κι εγώ σε πολλά πράγματα, ίσως σχεδόν σε όλα, είχαμε τεράστια τύχη. Δεν ξέρω αν οι δουλειές που κάναμε θα είχαν την ίδια επιτυχία πέντε ή δέκα χρόνια πριν ή μετά. Θεωρώ ότι ο καλλιτέχνης κάνει τη δουλειά του. Την επιτυχία την κάνει το κοινό. Συγκεκριμένα, τώρα, στους «Συμπέθερους απ’ τα Τίρανα». Μπορεί κάποιος να πει πολλά, ωστόσο εγώ έχω μια αρχή που αφορά κι εμάς και το καλλιτεχνικό προϊόν. Για να γίνει κάτι επιτυχία και όχι επικαιρικός θόρυβος, γιατί ο χρόνος θα δείξει τι είναι πραγματική επιτυχία, θα πρέπει ο κόσμος να ταυτιστεί. Δίχως την ταύτιση από τον «Οιδίποδα Τύραννο» ως τον «Καραγκιόζη φούρναρη» επιτυχία δεν θα δεις. Οταν αναγνωρίσεις χαρακτηριστικά σου, αισθήματά σου, όταν ακούσεις μουσική και ποίηση και αναγνωρίσεις κάτι, τότε αυτό το αίσθημα βαθιάς αναγνώρισης δημιουργεί την επιτυχία. Αυτό ισχύει ακόμη και για τους παίκτες των ριάλιτι.
– Η τηλεόραση φέτος έχει πληθώρα προσφοράς. Πώς το βλέπετε;
Αυτό που ζεις δεν το παρατηρείς σωστά επειδή είσαι μέσα στην κατάσταση. Ο βαφτισιμιός μου όταν ήταν μικρούλης θαύμαζε τα πλοία, πάθαινε τρέλα, φώναζε: «Το πλοίο, το πλοίο!». Οταν μπήκε στο πλοίο στον Πειραιά τα ξέχασε όλα και ρώτησε τη μαμά του πού είναι το πλοίο! Κάτι τέτοιο συμβαίνει και μ’ εμάς. Εχεις μια στρεβλή εικόνα όταν είσαι μέσα στην κατάσταση την οποία καλείσαι να κρίνεις. Δεν έχεις την απόσταση που πρέπει. Αυτό που εγώ βλέπω είναι μια επιστροφή στη μυθοπλασία. Αυτό που με τρομάζει είναι το καθημερινό. Με πιέζει το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες επιτυχίες είναι οι καθημερινές σειρές. Ισως η καραντίνα και οι συνδρομητικές πλατφόρμες έμαθαν τον κόσμο να βλέπει το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Και καλά οι δραματικές σειρές, αλλά στην κωμωδία μετά από πέντε συνεχόμενα επεισόδια δεν γελάς. Η κωμωδία πρέπει να μείνει προστατευμένη στην εβδομαδιαία βάση της. Στην επόμενη δουλειά μας, επειδή συζητάμε με το κανάλι για δύο επεισόδια τη βδομάδα, κοντεύω να πεθάνω από το άγχος μου… Το παρήγορο είναι ότι ξεπετιούνται κάποιες σειρές λίγων επεισοδίων, κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Η επιτυχία σε καταδικάζει κάποιες φορές. Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Εγώ κωμωδία σε καθημερινή βάση δεν μπορώ να κάνω! Είναι αδύνατο, απίθανο!
– Θεωρείτε ότι τελικά η πανδημία άλλαξε τη συνήθεια του τηλεοπτικού κοινού;
Στην τηλοψία η πανδημία εκπαίδευσε το κοινό να βλέπει αφειδώς τηλεοπτικό πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να είναι άπληστο και βιαστικό στην κατανάλωση. Πολλές φορές η λαχτάρα σε πνίγει. Πρέπει να έχεις μια σωστή απόσταση με το κοινό. Ολοι, και οι καλλιτέχνες και οι υπεύθυνοι των καναλιών. Γενικότερα η τηλεόραση πρέπει να επιστρέψει στην εβδομαδιαία βάση της μυθοπλασίας. Βλέπω ότι το «Κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο» και το «Αυστηρώς κατάλληλο» τα βλέπουν και τα αποθεώνουν ακόμη. Ναι, αλλά γι’ αυτά χρειαστήκαμε μήνες δουλειάς, πολλούς μήνες. Δεν καθίσαμε σε λίγες μέρες να το γράψουμε και να το παραδώσουμε. Οι κωμικές καταστάσεις που φέρνουν αβίαστο γέλιο και όχι ατάκες θέλουν περισσότερο χρόνο και, απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, όσα ξεχώρισε το κοινό, «Δύο ξένοι», «Απαράδεκτοι», «Παρά πέντε», τα δικά μας, όλα ήταν μία φορά τη βδομάδα και πολλές φορές μάλιστα δεν προλαβαίναμε κιόλας…
– Σας τρομάζει η συνθήκη της κοινωνίας όπως έχει διαμορφωθεί μετά από δύο χρόνια πανδημίας;
Δεν με τρομάζει κάτι. Οταν θα αρθεί ο φόβος, το τραύμα και οι αντικοινωνικές συμπεριφορές θα κλείσουν. Ο,τι συνέβη και με την ισπανική γρίπη. Δεν έμεινε και κάτι από τότε. Σταδιακά θα επανέλθουμε σε αυτό που είμαστε. Ε, δεν ζούσαμε και στον παράδεισο πριν! Δεν νομίζω ότι υπάρχει ανθρώπινη ζωή χωρίς τραγωδία. Εγώ γι’ αυτό κάνω κωμωδία. Επειδή βλέπω ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολη. Ενα καθεστώς ή η κατάσταση μιας κοινωνίας είναι από κακή ως φρικτή, δεν είναι ονειρεμένη. Το να υπάρχεις ως άνθρωπος είναι ήδη τραγική κατάσταση, το να συνυπάρχεις άσ’ τα και βράσ’ τα… Δεν υπάρχει τρόπος να απαλλαχθεί ο άνθρωπος από το βάρος της ζωής του, που συνάμα του δίνει και μεγάλη χαρά.
– Πώς ερμηνεύετε το γεγονός ότι πολλοί νέοι πλέον διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον μέσα από τη συμμετοχή τους σε ριάλιτι;
Φαντάζομαι ότι, αφού γίνεται, είναι λογικό και εξηγήσιμο. Τώρα το ότι δεν έχω κάτσει προσωπικά ο ίδιος να ψάξω γιατί συμβαίνει, δεν έχει σημασία. Εγώ είμαι άνθρωπος συγκεκριμένης γενιάς, με συγκεκριμένες εμπειρίες και απόψεις. Καμιά φορά σκέφτομαι με βάση το «αρέσει – δεν μου αρέσει» και λέω: «Μήπως είσαι γεροντοκόρη, ρε Μιχάλη;». Καινούρια χρόνια και ήθη. Εγώ, για παράδειγμα, τη ραπ την ακούω στ’ αυτιά μου σαν θόρυβο. Εγώ έμαθα ως μουσική να αναγνωρίζω κάτι που έχει μελωδία, όχι απλοϊκή. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι εγώ ο σωστός. Ε, και τι σημαίνει αυτό; Να πάρω έναν οδοστρωτήρα και να λέω: «Α, στα χρόνια μας εμείς ήμαστε καλύτεροι»;
Μπορεί να είναι μια τέχνη που εγώ δεν μπορώ να συλλάβω. Το ότι απωθεί εμένα δεν σημαίνει ούτε ότι είναι λάθος, αλλά ούτε και παρακμιακό. Το ότι εγώ στη νεότητά μου δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να πάω σε ένα ριάλιτι δεν σημαίνει ότι είμαι πιο σωστός ή πιο λάθος από κάποιον που το σκέφτεται. Κι εγώ πήρα μεγάλη χαρά από τη συμμετοχή μου στο «Your Face Sounds Familiar». Αν δεν υπήρχε η «φτώχεια», εγώ δεν θα είχα πάει στην κριτική επιτροπή και θα είχα στερήσει από τον εαυτό μου μια μεγάλη χαρά. Πέρασα πάρα πολύ ωραία με σούπερ ταλαντούχους ανθρώπους σε μια συνθήκη που αν μου την πρότειναν πριν από μερικά χρόνια θα έλεγα: «Οχι, δεν έχω θέση εγώ να πάω εκεί πέρα». Ξαφνικά κατάλαβα: «Σιγά, ρε φίλε, τι είναι; Μια πλάκα είναι». Αλλάζουμε κι εμείς οι ίδιοι πολλές φορές. Εχει πλάκα, έχει γέλιο να δοκιμάζεις πράγματα.
– Η επόμενη σεζόν θα σας βρει στην τηλεόραση;
Οι «Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα» ολοκληρώνονται φέτος και ετοιμάζουμε νέα σειρά για το MEGA. Ο κόσμος έχει ταυτίσει τον Θανάση κι εμένα με την κωμωδία. Μας αρέσει αυτό, και μάλιστα πολύ. Εχουμε κάνει και μη κωμικά, αλλά η κωμωδία μάς αρέσει, περνάμε πολύ όμορφα. Εγώ από την πρώτη στιγμή που το γράψαμε έλεγα ότι είναι για τηλεοπτική σειρά, όχι για θέατρο, ήξερα ότι θα κατουρηθούμε απ’ το γέλιο! Τώρα ετοιμάζουμε μια νέα σειρά, η οποία θα βγει τον Οκτώβριο και θα προβάλλεται δύο φορές την εβδομάδα.
