Για τις αποκαλύψεις στο χώρο του ελληνικού θεάτρου που βλέπουν τις τελευταίες εβδομάδες το φως της δημοσιότητας, μίλησε ο γνωστός ηθοποιός Λεωνίδας Κακούρης.
«Νιώθω ένα μούδιασμα και ένα σφίξιμο στο στομάχι. Για κάποιους από αυτούς είχαμε ακούσει κάποιες φήμες ή ψιθύρους. Από τη στιγμή που έχεις ακούσει κάτι μέχρι να φτάσεις να δεις στην τηλεόραση ένας άνθρωπο να συλλαμβάνεται υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση».
Όπως λέει ο ηθοποιός οι λόγοι που τα νέα παιδιά δεν αντιδρούν στην παραβατική συμπεριφορά είναι η «ψυχολογική βία, η χειραγώγηση, η εξουσία. Η χρήση εξουσίας θέλει ιδιαίτερη προσοχή.
Ο Λεωνίδας Κακούρης όπως είπε δεν θέλησε να μιλήσει αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή σε συγκεκριμένα πρόσωπα γιατί οι υποθέσεις έχουν πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης.
Ακόμα ο ίδιος δήλωσε ότι το θέατρο είναι μια μικρή κοινωνία και δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κάνει ο καθένας στην κρεβατοκάμαρά του φεύγοντας από το θέατρο.
«Όταν σε μια παράσταση υπάρχουν κάποια παιδιά που βλέπουν μια παραβατική συμπεριφορά και δεν μπορούν να αντιδράσουν, κάποιος πρέπει να τους προστατέψει. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο.
Υπάρχει η ψυχολογική βία, υπάρχει η χειραγώγηση, υπάρχει η εξουσία. Δεν ήταν ομερτά αυτό που υπήρχε. Δεν θέλω να αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα, γιατί η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης.
Είμαστε μια μικρή οικογένεια, μπορεί να συναναστραφούμε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι γνωρίζουμε τι κάνει ο καθένας στην κρεβατοκάμαρά του ή τι κάνει όταν φεύγει από το θέατρο. Ούτε μπορείς στον αέρα να κάνεις μια καταγγελία.
Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη από αυτόν που έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, να βρει το κουράγιο, να μαζέψει τα κομμάτια του και να αντιμετωπίσει αυτό, με το οποίο θα είναι σε όλη του τη ζωή φυλακισμένος.
Θα είναι σε μια εσωτερική φυλακή που δύσκολα θα μπορέσει να βγει. Δεν είναι εύκολο, δεν γνωρίζαμε, είχαμε ακούσει φήμες. Ίσως κάποιοι να γνώριζαν, οι περισσότεροι όμως στο χώρο δεν γνώριζαν και κυρίως δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει.»
«Ο εργαζόμενος θα πρέπει να νιώθει ασφάλεια στο περιβάλλον που βρίσκεται και επειδή είναι μια δύσκολη δουλειά με έκθεση και όταν κάποιος εκτίθεσαι μπροστά σε ανθρώπους που νιώθεις ασφάλεια.
Όλα αυτά που βλέπουμε δεν είναι το θέατρο. Είναι η σκοτεινή πλευρά του. Όταν ήρθαν οι πρώτες καταγγελίες σαστίσαμε, γιατί και αυτά που διαβάσαμε ήταν ασύλληπτα, δηλαδή εγώ προσπαθούσα πολύ καιρό να καταλάβω ότι όλα αυτά έχουν γίνει πραγματικά.
“Παγώνουμε”… και δεν είμαστε εδώ ούτε για να δικάσουμε ούτε για να κρίνουμε.
Έχει ξεκινήσει αυτή η διαδικασία αλλά δεν μπορείς να μην νιώσεις αγανάκτηση με αυτά που διαβάζεις. Δεν μπορώ να μην πιστέψω τα παιδιά που βγήκαν και μίλησαν, δεν μπορώ να μην δω την αγωνία στα μάτια τους και τη γλώσσα του σώματος. Δ
εν μπορεί όλα αυτά τα παιδιά να τρελάθηκαν και να βγήκαν να πουν ασυναρτησίες. Αυτά δεν τα ήξερα και πολύς κόσμος δεν τα ήξερα».
