Οταν τη δεκαετία του ’70 ο Σλιμ Ααρονς, o φωτογράφος των διασήμων, φωτογράφιζε σε αυτή την έπαυλη δύο καλοντυμένες κυρίες, πρωταγωνίστριες του αμερικανικού socialize, σε ένα σημείο του κήπου δίπλα στην πισίνα, ούτε που μπορούσε να διανοηθεί ότι η φωτογραφία αυτή θα γινόταν το απόλυτο viral της εποχής, εκτοξεύοντας τόσο τη φήμη όσο και την αξία του συγκεκριμένου ακινήτου. Εκτοτε το Kaufmann Desert House θεωρείται ένα από τα κτίρια που κάνουν την αφρόκρεμα της Καλιφόρνιας να υπερηφανεύεται πως αν η Ευρώπη διαθέτει ιστορικά παλάτια, το αμερικανικό όνειρο περιλαμβάνει και ορισμένες σύγχρονες κατοικίες. «Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη έπαυλη, αλλά για ένα ακίνητο που πραγματικά είναι συνυφασμένο με την ανώτερη τάξη της Αμερικής. Η φωτογραφία του Ααρονς εκτόξευσε τη φήμη μιας κατοικίας που συνδέεται με πάρτυ, κοσμικές συνάξεις και βεγγέρες επιχειρηματιών. Πρόκειται για ό,τι πιο εμβληματικό έχει να επιδείξει η Αμερική αυτή τη στιγμή σε βίλα», αναφέρoυν στο «Gala» η Μαρία Κοντού ή Maria Contos και ο Gerard Bisignano της Vista-Sotheby’s International Realty, της εταιρείας δηλαδή που διαχειρίζεται την επίμαχη πώληση.
Η περίφημη βίλα σχεδιάστηκε γύρω στο 1946 από τον αρχιτέκτονα Ρίτσαρντ Νόιτρα για λογαριασμό του μεγιστάνα Εντγκαρ Τζ. Κάουφμαν, o oποίος ασχολούνταν με το εμπόριο, ήταν φιλάνθρωπος, λάτρευε την τέχνη και διέθετε ευρύ κοινωνικό κύκλο. Κάποτε μάλιστα φιλοξένησε και τον Αλμπερτ Αϊνστάιν. Ο νεωτεριστής αρχιτέκτονας έχτισε αυτή την έπαυλη έχοντας στο μυαλό του ένα πολυτελές καλοκαιρινό καταφύγιο για τους σκληρούς χειμώνες, δίνοντας έμφαση στην αρμονική σύνδεση με το τοπίο της ερήμου γύρω του. Οι μεγάλοι συρόμενοι γυάλινοι τοίχοι ενώνουν τα δωμάτια με μια σειρά από βεράντες, την εμβληματική πισίνα και τον κήπο, σύμφωνα με το σκεπτικό της «εσωτερικής – εξωτερικής ζωής» της Καλιφόρνιας.
Οταν ο αρχικός ιδιοκτήτης, ο Κάουφμαν, πέθανε το 1955, το σπίτι έμεινε ακατοίκητο και εγκαταλειμένο για αρκετά χρόνια. Τη δεκαετία του 1990 ανακαίνιστηκε από τη βραβευμένη εταιρεία Μarmol Radziner, η οποία το επανέφερε στην αρχική του μορφή με την υψηλή αισθητική κυρίαρχο στοιχείο. Στη συνέχεια πέρασε από τα χέρια διαφορετικών ιδιοκτητών που το ανακαίνισαν με διάφορες προσθήκες.
H Μαρία Κοντού εξηγεί: «Aυτό το σπίτι αρχικά απαθανατίστηκε στις ασπρόμαυρες εικόνες του αμερικανικού καλλιτέχνη αρχιτεκτονικής φωτογραφίας Τζούλιους Σούλμαν, το 1970. Στη συνέχεια ο Σλιμ Ααρονς το επέλεξε ως σκηνικό για τη φωτογραφία του “Κουτσομπολιό δίπλα στην πισίνα”, που απεικονίζει γυναίκες της υψηλής κοινωνίας της Καλιφόρνιας δίπλα στην πισίνα. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα σπίτια του 20ού αιώνα, γι’ αυτό και διατίθεται προς πώληση αντί 20 εκατ. δολαρίων».
Διάφορα στοιχεία αναδεικνύουν τη μαεστρία στην κατασκευή του κτιρίου. Παρότι η πολλών τετραγωνικών βίλα διαθέτει μόνο πέντε κρεβατοκάμαρες και έξι μπάνια, οι συρόμενοι γυάλινοι τοίχοι ανοίγουν τα αίθρια του συγκροτήματος, τα οποία είναι προστατευμένα από κάθετα πτερύγια που λειτουργούν ως ασπίδα προστασίας από τις καταιγίδες της ερήμου και παράλληλα προσφέρουν σκιά κάτω από τον καυτό ήλιο. Στο κέντρο της κατοικίας βρίσκονται το σαλόνι και η τραπεζαρία εκτεινόμενα στον άξονα μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η τοποθέτηση των μεγαλύτερων δωματίων στο τέλος κάθε πτέρυγας προσφέρει στους ενοίκους τη δυνατότητα να κινούνται και στους εσωτερικούς και στους εξωτερικούς χώρους. Η ανατολική πτέρυγα συνδέεται με το κυρίως οίκημα μέσω μιας εσωτερικής στοάς, ενώ η κουζίνα και οι χώροι του προσωπικού είναι προσβάσιμοι μέσω ενός καλυμμένου διαδρόμου. Στη βόρεια πτέρυγα ένα ανοιχτό μονοπάτι συνδέεται με ένα εξωτερικό αίθριο το οποίο οδηγεί σε δύο υπνοδωμάτια.
Ενα παλάτι ξαναγεννιέται
Το 1992 η έπαυλη πέρασε στην ιδιοκτησία ενός επιτυχημένου ζευγαριού, του επενδυτή Μπρεντ Χάρις και της αρχιτεκτόνισσας Μπεθ Εντουαρντς Χάρις που λάτρευε τα παλαιά κτίρια. Ηταν εκείνοι που συνέβαλαν έτσι ώστε το κτίριο να επανέλθει στην αρχική του μορφή. Ετσι όπως το έζησε ο πάμπλουτος Κάουφμαν με τις παρέες του τα καλοκαίρια απολαμβάνοντας τον λαμπερό ήλιο και την απέραντη θάλασσα της Καλιφόρνιας. Αγόρασαν το σπίτι αντί 1,5 εκατ. δολαρίων και ξεκίνησαν την αναπαλαίωσή του. Ο Νόιτρα είχε πεθάνει το 1970 και τα αρχικά σχέδια δεν ήταν διαθέσιμα, οπότε το ζευγάρι ανέθεσε το έργο στους αρχιτέκτονες Λίο Μάρμολ και Ρον Ράντζινερ στο Λος Αντζελες. Οι κοσμικοί κύκλοι ενθουσιάστηκαν. Κατά την έρευνα που χρειάστηκε να κάνουν οι Χάρις προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι όσο το δυνατόν πιο πιστό, κατάφεραν να εντοπίσουν μέχρι και τους αρχικούς προμηθευτές χρωμάτων, ενώ προμηθεύτηκαν και μια πτυσσόμενη μηχανή για την αναπαραγωγή της συγκεκριμένης λαμαρίνας με την οποία ήταν επενδεδυμένη η οροφή. Το ζευγάρι πέτυχε επίσης την επαναλειτουργία ενός τμήματος του λατομείου της Γιούτα ώστε να προμηθευτεί την ίδια πέτρα με την οποία είχαν χτιστεί οι τοίχοι που είχαν υποστεί ζημιές.
Η παγκόσμια αρχιτεκτονική κοινότητα επεφύλασσε μόνο θετικά σχόλια για το εξαιρετικά απαιτητικό έργο αποκατάστασης του Kaufmann Desert House, γι’ αυτό και η άλλοτε εξοχική κατοικία αναγνωρίζεται πλέον ως ένα από τα πιο σημαντικά οικήματα του 20ού αιώνα. Το μόνο που μένει είναι να μάθουμε το όνομα του σύγχρονου δισεκατομμυριούχου που θα ταυτίσει τη ζωή του με τη θρυλική έπαυλη.
