Τι άποψη πιστεύετε ότι έχει ο κόσμος για εσάς;
Αυτό που εισπράττω εγώ είναι μια καλοσύνη και μια ευγένεια. Με προσεγγίζουν δηλαδή ευγενείς άνθρωποι με ευγενικό τρόπο και το εκτιμώ ιδιαίτερα αυτό. Δεν έχω παρατράγουδα στην επικοινωνία μου με τον κόσμο. Είναι κάτι που το απολαμβάνω. Να βρίσκεσαι σε έναν παράδρομο στην Ξάνθη, στο βενζινάδικο ενός επαρχιακού δρόμου, και να σε βλέπει ο βενζινάς και να φωνάζει όλη την οικογένεια έξω για να δουν τον Σοφιανό. Αυτό είναι συγκινητικό. Μέσα από την τηλεόραση έχουμε εισχωρήσει στα σπίτια των ανθρώπων, σε σπίτια που ούτε τα βάζει ο νους μας.
Είστε ένας άνθρωπος και καλλιτέχνης που έχει μάθει να σηκώνει το βάρος της άποψής του. Και την ίδια στιγμή δεν ανήκει σε κλίκες και δεν φροντίζει ιδιαίτερα τις δημόσιες σχέσεις του.
Αυτό είναι γεγονός. Έχω κάνει μια πολύ μοναχική πορεία στο θέατρο. Καταρχάς, δεν κάθισα ποτέ σε θεατρικό σχήμα δεύτερη χρονιά. Ήθελα να δοκιμάσω και κάτι άλλο. Κι όταν είχα τη δυνατότητα να κάνω δικές μου παραγωγές, τις έκανα. Ούτε επιχορηγήσεις πήρα, ούτε με κρατικά χρήματα ανακατεύτηκα. Για να μπορώ να έχω την άνεση να πω ότι αυτό που παράγεται με τα δικά μου χρήματα ως φορολογούμενου είναι απαίσιο. Γιατί εμείς το πληρώνουμε το Εθνικό Θέατρο, όσο κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Και όλα τα πανηγύρια των εκατομμυρίων, τα οποία πάνε σε πολύ κλειστούς κύκλους ανθρώπων…
Ανεβάζετε κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο Θέατρο Αργώ την Oleanna. Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτή την παράσταση;
Ξέσπασε το #ΜeΤoo και αντί να αρχίσω να μιλάω και να φιλολογώ, αποφάσισα να ανεβάσω την Οleanna, ένα έργο που είναι η αφετηρία και ο προορισμός του #MeToo. Ένας καθηγητής, μια φοιτήτρια και μια σεξουαλική παρενόχληση. Ο Ντέιβιντ Μάμετ που έγραψε το έργο το 1992 τα είχε πει από τότε όλα μια χαρά.
Μια φράση ενδεικτική του έργου που περιγράφει όσα συμβαίνουν σήμερα με το #ΜeΤoo;
Λέει ο καθηγητής Τζον στην Κάρολ, τη μαθήτρια του: «Θα έρθεις να με συναντήσεις δυο-τρεις φορές στο γραφείο, εγώ και εσύ, και ο βαθμός σου στο εξάμηνο θα είναι 10». Εν τω μεταξύ, όταν έκανα την Οleanna, μου έλεγαν όλοι: «Δεν γίνεται να ανεβάσεις έτσι ένα έργο. Πρέπει να πάρεις ως πρωταγωνίστρια ένα όνομα». Τι θα πει πρέπει να πάρω ένα όνομα; Εγώ έκανα οντισιόν για να βρω τον ρόλο. Και τα ονόματα δεν πάνε στις οντισιόν… Και βρήκα μια εξαιρετική ηθοποιό, τη Μαριλένα Λιακοπούλου, η οποία θα μπορούσε να είναι δέκα ονόματα μαζί (σ.σ. μαζί πρωταγωνιστούν στο έργο, του οποίου έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία).
Και παράλληλα κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή βρίσκεστε με την Αιμιλία Υψηλάντη στο έργο Υποχώρηση από τη Μόσχα.
Η Υποχώρηση από τη Μόσχα είναι ένα υπέροχο έργο που περιγράφει τη σφοδρότητα ενός διαζυγίου. Γιατί ένα διαζύγιο είναι μια πολύ δύσκολη ιστορία.
Κι αυτό το λέτε εκ πείρας, φαντάζομαι, καθώς έχετε τρία διαζύγια στο ενεργητικό σας.
Για μένα στην κλίμακα του στρες το διαζύγιο εξισώνεται σχεδόν με τον θάνατο. Και ειδικά όταν υπάρχει παιδί, που επίσης είναι ένα θέμα που θίγεται σε αυτό το έργο. Γενικά είναι ένα πανέξυπνο έργο, με μια πανέξυπνη σκηνοθεσία. Ο Αλέξανδρος Κοέν (σ.σ. σκηνοθέτης της παράστασης) έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Και συμβαίνει και ένα περίεργο πράγμα. Σε όλη μου την καριέρα οι ρόλοι που έπαιζα στο θέατρο με κάποιον μεταφυσικό τρόπο κάτι είχαν να κάνουν με μένα και τη ζωή μου εκείνη την εποχή. Δηλαδή αυτός ο ρόλος που υποδύομαι τώρα για μένα ισοδυναμεί με μια ολόκληρη ψυχοθεραπεία. Κάνω μια εξομολόγηση πάνω στη σκηνή για πολλά πράγματα της δικής μου ζωής…
Στη διάρκεια του έργου επαναλαμβάνει η Αιμιλία Υψηλάντη μια φράση «και εγώ τι θα απογίνω όταν γεράσω;». Είναι κάτι που σας έχει απασχολήσει;
Κάνε αυτή την ερώτηση σε έναν άνθρωπο 30 χρόνων και θα σου πει «δεν με νοιάζει καθόλου». Κάνε την ίδια ερώτηση σε έναν άνθρωπο 60 χρόνων, που είναι μόνος του, και θα δεις τι φρίκη είναι αυτό! Ναι, αυτό το «τι θα απογίνω όταν γεράσω;» είναι κάτι που το σκέφτομαι πολύ σοβαρά γιατί έχω μεγαλώσει, είμαι πια 63 χρόνων.
Πώς νιώθετε σε αυτή την ηλικία;
«Ωραία! Γιατί υπάρχει μια ωριμότητα τώρα, έχει πήξει το μυαλό και δεν κάνει παιδικά πράγματα, ούτε περιττές σκέψεις. Τώρα οι κινήσεις μου είναι πιο αποτελεσματικές. Και δεν είμαι τόσο παρορμητικός. Αυτή η παρόρμηση με έχει καταστρέψει πάρα πολλές φορές. Είναι επικίνδυνο πράγμα», είπε ο ηθοποιός στο περιοδικό «ΟΚ!».
