Συναντιόμαστε στο ξενοδοχείο «St. George Lycabettus» για να κάνουμε τη συνέντευξη και τη φωτογράφηση. Από κοντά είναι ακόμα πιο όμορφη. Υπέροχα γαλανά μάτια, λαμπερό δέρμα και ένα τεράστιο χαμόγελο. Χαίρεται σαν μικρό παιδί όταν δοκιμάζει τα ρούχα για τη φωτογράφηση από τον οίκο μόδας Faliakos, τα οποία έχουν φέρει για εκείνη οι ίδιοι οι σχεδιαστές Χρήστος Πετρίδης και Βενέδικτος Αντύπας. «Λατρεύω τους ανθρώπους που επιδεικνύουν τέτοια αγάπη στη λεπτομέρεια» λέει, ενώ περιεργάζεται τις δημιουργίες. Οταν μάλιστα την ενημερώνω ότι θα είναι το εξώφυλλο του «Gala», πετάει από τη χαρά της. «Δεν το περίμενα αυτό. Θα πάρω εφτά αντίτυπα για να τα μοιράσω στο σόι μου», αστειεύεται. Αυτό είναι το πρώτο της εξώφυλλο, αλλά σίγουρα θα ακολουθήσουν πολλά ακόμα. Η Ευγενία μόλις ξεκίνησε την καριέρα της και μπήκε ήδη στη λεωφόρο της δόξας με το δεξί.
H ζωή με την υποκριτική
«Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν έχει ώρες “εκτός”. Σκέφτεσαι συνέχεια “αυτό για αύριο μήπως να δοκιμάσω να το κάνω έτσι;” ή “αυτό προχθές γιατί το έκανα έτσι;” ή “κοίτα πώς κρατάει αυτός το ποτήρι, μήπως και στον ρόλο να το κρατάω κι εγώ έτσι;”. Πάντα σκέφτεσαι το αντικείμενό σου, δεν μπορείς να το κλειδώσεις σε ένα κουτάκι όταν δεν δουλεύεις. Διαβάζω αρκετά, βλέπω πολλές ταινίες, πράγμα που το κάνω για απόλαυση, αν και πάντα σκέφτομαι πώς μπορώ να αξιοποιήσω αυτά που βλέπω στη δουλειά μου. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στην καθημερινή σειρά “Η Επιστροφή” στον ΑΝΤ1 σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Πανταζούδη. Με είχαν καλέσει στο κάστινγκ και είχα πάει αρκετά χαλαρή, για την εμπειρία, γιατί δεν πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση να με πάρουν. Δεν ήμουν καν τότε σε δραματική σχολή. Προς έκπληξή μου με έκλεισαν και με έπιασε άγχος πώς θα αντεπεξέλθω στην πίεση του καθημερινού.
Κι όμως, πέρασα πάρα πολύ ωραία. Κρατάω ακόμα τις φιλίες που έκανα εκεί. Η “Αγάπη Παράνομη” είναι άλλη ιστορία. Ο ρόλος της Χρυσαυγής είναι πολύ σημαντικός για μένα. Θυμάμαι πως όταν μου είπαν ότι θα παίξω με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, μου κόπηκαν τα πόδια. Οχι ότι όταν άκουσα το όνομα του Νίκου Ψαρρά ήμουν χαλαρή, σε καμία περίπτωση, αλλά ο σεβασμός γυναίκας προς γυναίκα είναι διαφορετικός. Σκεφτόμουν όχι μόνο το πώς θα παίξω μαζί της, αλλά και το πώς θα της μιλήσω. Την είδα πρώτη φορά στην ανάγνωση, που ήμασταν μαζεμένοι οι “μικροί”, εγώ, ο Μιχαήλ Ταμπακάκης, η Ιζαμπέλλα Μπαλτσαβιά και ο Δημήτρης Αριανούτσος. Εσπασε τον πάγο η ίδια. Η Καραμπέτη είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Στα γυρίσματα είχαμε μεγάλη τριβή. Δεν είναι μόνο ότι είχαμε πολλές σκηνές μαζί, αλλά πηγαίναμε και με το ίδιο αμάξι στα γυρίσματα. Γνώρισα την Καρυοφυλλιά ως άνθρωπο και ως “τεχνίτη”, γιατί ο καλλιτέχνης αυτό είναι, σαν τον παπουτσή παίρνει μέτρα, κολλάει, καρφώνει, ιδρώνει και ξεϊδρώνει. Αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και προσέχει την κάθε λεπτομέρεια. Μου έδειξε πώς προσεγγίζει εγκεφαλικά και συναισθηματικά έναν ρόλο και πώς αντιμετωπίζει την ίδια τη στιγμή της ερμηνείας. Σοκαριστική γενναιοδωρία εκ μέρους της. Θα μπορούσαμε απλά να κάνουμε τις σκηνές μας και όχι μαθήματα υποκριτικής και ζωής.
Οχι, οι πιο δύσκολες σκηνές δεν είναι απαραίτητα οι ερωτικές. Αν υπάρχει επικοινωνία με τον παρτενέρ και άνεση, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά απ’ όσο φαίνονται. Θα συζητήσω την ερωτική σκηνή και τι μπορεί να μας προβληματίζει σχετικά, τόσο με τον συμπρωταγωνιστή όσο και με τον σκηνοθέτη. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους μπορώ να πω ότι στην “Αγάπη Παράνομη” γυρίσαμε πολύ πιο δύσκολες σκηνές από τις ερωτικές. Παρ’ όλα αυτά, ναι, είναι αλήθεια. Σαν νεαρή ηθοποιό οι σκηνές αυτές με αγχώνουν. Προσπαθώ όμως να αντιμετωπίζω το θέμα κάθε φορά με ψυχραιμία».
Πίσω από τις κάμερες
«Είμαι μοναχοπαίδι, γεννημένη και μεγαλωμένη στο Αιγάλεω. Μικρή έκανα μαθήματα μπαλέτου. Γενικά είχα σταθερές φιλίες στα σχολικά μου χρόνια και κυρίως με κορίτσια. Μέχρι τα 18 έκανα παρέα μόνο με δύο αγόρια που ήταν οικογενειακοί φίλοι. Μετά, βέβαια, απέκτησα πολλά αγόρια φίλους. Δεν το θεωρώ αφύσικο πια, αν και και ως παιδί και ως έφηβη είχα συστολές. Προσωπικά δεν έχω βιώσει κάποια κακή συμπεριφορά από το αντίθετο φύλο και δεν νιώθω φόβο. Ζούμε μεν σε μια φαλλοκρατική κοινωνία, αλλά δεν θεωρώ τον κάθε άνδρα που βρίσκεται απέναντί μου ένοχο γι’ αυτό. Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου; Δεν μπορώ να θυμηθώ. Γενικά έχω ως μηχανισμό να παίρνω απόσταση από τα πράγματα ή να δίνω χρόνο στον εαυτό μου για να σκεφτώ και να ηρεμήσω. Αυτό που μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό ως μια αρκετά δύσκολη περίοδος ήταν το διάστημα αναμονής όταν τελείωσαν οι εξετάσεις των δραματικών σχολών και περίμενα τα αποτελέσματα. Η απόσταση και ο χρόνος με τσάκισαν.
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, γιατί πρόκειται για ένα επάγγελμα με συχνές απορρίψεις, όμως την απόρριψη από μια δουλειά τη δέχεσαι πολύ πιο εύκολα. Θα πεις, π.χ., ήθελαν μια κοπέλα με ψιλή φωνή, δεν έχω ψιλή φωνή, ε, δεν τους κάνω, δεν φταίει κανείς γι’ αυτό. Ομως, όταν σκέφτεσαι ότι δεν θα σε πάρουν σε μια δραματική σχολή το φέρνεις βαρέως γιατί προβληματίζεσαι για το αν κάνεις ή δεν κάνεις στην υποκριτική. Ως εξεταζόμενος πιέζεσαι αρκετά και κρίνεις τον εαυτό σου πολύ σκληρά. Και, ναι, θυμάμαι ότι είχα πολύ άγχος και καθόμουν στο κρεβάτι και κοίταζα το ταβάνι με τις ώρες. Αν έχω κάποιο μότο; Οχι, θεωρώ ότι δεν γίνεται να έχουμε μια φιλοσοφία ζωής. Κάθε στιγμή είναι διαφορετική κι εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε συνεχώς.
Προσπαθώ να είμαι ανοιχτή και να ζω τη στιγμή, αυτό όμως όχι με εμμονή. Ούτε και με το τηλέφωνό μου έχω εμμονή. Το έχω σπάσει λίγο στις άκρες, αφήνω ανοιχτές εφαρμογές και κολλάει, δεν απαντάω σε μηνύματα. Το νούμερο που υπάρχει περισσότερο στις κλήσεις μου είναι της μητέρας μου. Σίγουρα δεν θα το πιστέψει αυτό, γιατί μου λέει συνέχεια ότι ξεχνάω να την πάρω και ότι δεν της απαντάω όταν με παίρνει. Κι όμως, μαμά, δεν το κάνω επίτηδες. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Τι άλλο μπορώ να πω για τον εαυτό μου; Κλαίω πολύ και εύκολα σε χαρούμενες στιγμές, ποτέ όμως σε στενάχωρα ή δύσκολα πράγματα. Η τελευταία φορά που έκλαψα ήταν την περασμένη εβδομάδα στη δραματική σχολή, στο μάθημα της Τζω Κακουδάκη, όταν μια συμφοιτήτριά μου παρουσίαζε το θεατρικό έργο “Η ζωή είναι όνειρο” του Καλντερόν. Γράφτηκε το 1635 και είναι το πρώτο έργο που διαπραγματεύεται τη σχέση μεταξύ ζωής και ονείρου. Οταν προχωρήσαμε στον σχολιασμό ημουν που ήμουν στα όρια να βάλω τα κλάματα, αλλά όταν η Τζω μετακίνησε ένα αντικείμενο λέγοντας ότι “και αυτό δεν ανήκει στον δικό μας χώρο, ανήκει στον χώρο του ονείρου”, ε, τότε έγινα κομμάτια».
Οι γυναίκες & το #MeToo
«Δεν μπορώ να πω ότι έχω μια συγκεκριμένη γυναίκα για πρότυπο. Πολλές γυναίκες έχουν αγωνιστεί για να έχουμε τα δικαιώματα που έχουμε σήμερα. Κάποιες ακόμα αγωνίζονται σε άλλα κράτη, μακρινά σε εμάς, για πράγματα που εμείς θεωρούμε αυτονόητα. Είναι γυναίκες που αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα, γυναίκες που υψώνουν τη φωνή τους όταν ο περίγυρος πάει να τις καταπνίξει, αλλά και γυναίκες που βρίσκονται δίπλα μας και δίνουν μικρές καθημερινές μάχες για να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη.
Η λέξη θαυμασμός είναι λίγη για αυτές. Τι γνώμη έχω για το #MeToo; Τώρα βιώνουμε μια άβολη περίοδο, που δεν ξέρουμε τι είναι σωστό και τι όχι να κάνουμε ή να δεχτούμε από τον άλλον. Επειδή τα περιστατικά που μαθεύτηκαν ήταν ακραία, έτσι κι εμείς τώρα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, φοβόμαστε να ακουμπήσουμε και να μας ακουμπήσουν, σε έναν χώρο όπως το θέατρο όπου αρκετές φορές η σωματική επαφή είναι απαραίτητη.
Στη δραματική σχολή όπου σπουδάζω μας κάνουν ασκήσεις οικειότητας κι αυτό μου δίνει μια αισιοδοξία, γιατί τουλάχιστον ξέρω ότι οι ηθοποιοί που θα βγουν από τη σχολή μου θα ξέρουν πώς να φερθούν σε έναν συνάδελφο. Ακόμα όμως και να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση ή συμπεριφορά που νιώθουμε ότι μας προσβάλλει, μπορούμε πλέον να μιλήσουμε. Είναι απίστευτα σημαντικό αυτό».
Στον καθρέφτη
«Για μένα δεν υπάρχει πιο βάναυσο πράγμα από τον καθρέφτη στα δοκιμαστήρια των μαγαζιών με ρούχα. Στριμώχνεσαι, παρακολουθείς τον εαυτό σου στον καθρέφτη να ντύνεται και να γδύνεται με παράξενο φωτισμό, φοράς κάτι που δεν σου κάθεται καλά, λίγο θέλει ένας άνθρωπος να πάθει κρίση πανικού; Ο καθρέφτης στο σπίτι, όμως, είναι φίλος μου. Κάθομαι μπροστά του, βάζω μουσική, τα λέω λίγο με τον εαυτό μου, τι όρεξη έχω σήμερα, τι πρέπει να γίνει μέσα στην ημέρα, και αρχίζω να βάφομαι αναλόγως. Πρόκειται για τελετουργία. Οσον αφορά τη μόδα, στην καθημερινότητά μου δεν με ενδιαφέρει να ντύνομαι εντυπωσιακά. Θα βάλω κάτι μαύρο, για να μην έχω να συνδυάζω χρώματα. Η όποια σχέση έχω με τη μόδα είναι μέσω του κινηματογράφου, καθώς βλέποντας ταινίες από μικρή αναπτύχθηκε ένα αισθητικό κριτήριο και μια πρώτη γνώση για την ιστορία της. Αργότερα στο πανεπιστήμιο είχα πάρει ένα μάθημα επιλογής “Το ρούχο και το κοστούμι”, και έτσι ασχολήθηκα με την ιστορία της μόδας πιο ενδελεχώς. Εχω δει ντοκιμαντέρ για οίκους μόδας και έχω διαβάσει και την αυτοβιογραφική αφήγηση της Κοκό Σανέλ. Γενικώς μου αρέσουν οι πιο κλασικές γραμμές, τα ρούχα με προσωπικότητα, αλλά και με vintage αίσθηση.
Με γοητεύει πολύ η εικόνα ενός καλού ρούχου και το πώς συνδυάζεται αυτό με τη δουλειά μου. Λόγω της φωτογράφησης για το “Gala”, είχα πάει στο ατελιέ Faliakos και γνώρισα τους σχεδιαστές Χρήστο Πετρίδη και Βενέδικτο Αντύπα. Ηπιαμε καφέ ανάμεσα σε φορέματα, βελούδα και παγέτες και συνειδητοποίησα ότι η ελληνική μόδα έχει υπέροχες δημιουργίες και ανθρώπους. Τώρα στη φωτογράφηση, ο Χρήστος και ο Βενέδικτος ήρθαν με αγκαλιές ρούχα, που μου τα φορούσαν με τόση λεπτότητα που μου έκανε εντύπωση. Σκέφτηκα: έτσι πρέπει να είναι η αγάπη, να αγγίζεις τόσο τρυφερά όπως αυτοί οι δημιουργοί αγγίζουν τα ρούχα τους. Νιώθω πολύ χαρούμενη που τους γνώρισα».
Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο «St. George Lycabettus» (Κλεομένους 2, Αθήνα, τηλ.: 210 7416000, sgl.gr) για την ευγενική φιλοξενία της φωτογράφησης.
