Μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε η Δέσποινα Βανδή μιλώντας στο περιοδικό «Antivirus». Η δημοφιλής τραγουδίστρια μίλησε για το πως βλέπει τη διαφορετικότητα, τα μηνύματα που έχει περάσει στα παιδιά της αλλά και την σεξουαλική παρενόχληση.
Δεν μου έχει τύχει κάτι σχετικό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει και πως δεν συμβαίνουν. Σε αυτό το σημείο να πω, πώς χαίρομαι πάρα πολύ που οι άνθρωποι και κυρίως οι γυναίκες αισθάνονται πια πιο ασφαλείς να μιλήσουν γι’ αυτά τα περιστατικά. Γιατί είναι λάθος αυτό που συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί τόσο καιρό να μιλούσαμε για έμφυλη ισότητα αλλά ποτέ επί της ουσίας δεν είχαμε θίξει αυτά τα θέματα.
Αρκετές φορές. Δεν θέλω να σταθώ στο παρελθόν. Υπήρχε ένας υπόγειος ανταγωνισμός. Κινούμασταν πάνω κάτω σε ίδια μοτίβα. Σίγουρα για εμένα η Άννα, όταν ξεκίνησα ήταν ένα πρότυπο στα πράγματα που έκανε. Ας πούμε ότι ήμουν μια μικρή της θαυμάστρια. Είναι σαν να έρχεται ένα παιδί σήμερα και να θέλει να ακολουθήσει κάποια πράγματα, τα οποία ίσως θαυμάζει σε εμένα. Πόσο μπορείς να μαλώσεις αυτό το παιδί; Ίσα Ίσα αυτό σε κάνει να κολακεύεσαι περισσότερο. Δημιουργήθηκε όλο αυτό το πολύ μεγάλο πράγμα με μεγάλες ομάδες και κοινότητες που πίστευαν πως αν αγαπάς τη μία πρέπει να μισείς την άλλη και που νομίζω ότι ενδόμυχα θα ήθελαν να αγαπούν και τις δύο. Γιατί είδα πολύ κόσμο τελικά να απελευθερώνεται μετά από αυτό το ντουέτο. Φτου και ξελευτερία. Τόλμησαν επιτέλους να πουν “μου αρέσουν και οι δύο”. Πάντως με την Άννα αισθάνθηκα από το πρώτο λεπτό πάρα πολύ όμορφα και ήταν αυτό που έχω ξαναπεί. Σαν όλο αυτό το πράγμα, το οποίο υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια, μας έκανε να είμαστε γνώριμες από παλιά. Σαν να είχαμε σχέση. Σαν να ήμασταν δυο χαμένες αδερφές που ξαναβρέθηκαν.
Νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να εκφράσω την ενόχλησή μου, που ακόμη και σήμερα τίθενται ζητήματα αποδοχής της διαφορετικότητας. Θα έπρεπε να τα έχουμε ξεπεράσει αυτά. Θα έπρεπε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν ήδη σε μια κοινωνία, που οποιαδήποτε ταυτότητα (σεξουαλική, φύλου ή όποια άλλη), οποιοδήποτε χαρακτηριστικό σου δεν θα σε προσδιορίζει. Συγγνώμη, δηλαδή, σε προσδιορίζει εσένα το ότι έχεις καστανά μάτια ή ξανθά μαλλιά; Όχι! Γιατί πρέπει όμως να σε προσδιορίζει, για παράδειγμα, το ότι είσαι γκέι; Εγώ είμαι 1.68. Είναι σαν να με βάζει κάποιος να απολογούμαι για το ύψος μου ή για τα κιλά μου. Είμαστε αυτοί που είμαστε και δεν επιδέχεται καμία διαπραγμάτευση ούτε συζήτηση ούτε τίποτα.
Όταν ο γιος μου ήταν γύρω στα 6, θυμάμαι κάποια στιγμή που αναρωτήθηκε για ένα φιλικό μας γκέι ζευγάρι, που είχε καιρό να δει μαζί. Συγκεκριμένα, με ρώτησε αν έχουν χωρίσει; Μου μίλησε με τέτοια φυσικότητα. Δεν πέρασε ποτέ από το στάδιο να χρειαστεί κάποιες επιπλέον εξηγήσεις για να καταλάβει. Μου άρεσε τόσο πολύ όταν το άκουσα αυτό, γιατί κατάλαβα πως στο παιδί μου δεν υπάρχουν ερωτηματικά. Αντιλαμβάνεται τη φυσικότητα του όλου θέματος. Το αναγνώρισα ως μια προσωπική μου νίκη ως μητέρα.
Σαφώς. Δεν θέλω να μεγαλώσουν με ταμπού. Δεν θέλω να διαχωρίζουν τους ανθρώπους για το οτιδήποτε. Όπως, επίσης, δεν θέλω να αισθανθούν ενοχές σε περίπτωση που εμπίμπτουν και τα ίδια σε αυτό που ονομάζουμε διαφορετικότητα. Θέλω τα παιδιά μου να είναι ευτυχισμένα. Κι ευτυχισμένος είναι ένας άνθρωπος, όταν βρίσκει την ταυτότητά του και την αποδέχεται. Θα συμπορευόμουν μαζί τους στο οτιδήποτε.
Μου έχει τύχει και με ανθρώπους που μπορεί να γνωρίζεται κι εσείς οι ίδιοι. Ειδικά με ένα άτομο, που ήταν τόσο σοκαριστικό για μένα, γιατί τυχαίνει και να θεωρείται και gay idol, αν στέκει αυτός ο όρος. Είναι ένα πολύ προβεβλημένο άτομο, με το οποίο μιλούσαμε κάποια στιγμή στο σπίτι και έπαθα σοκ, όταν μου είπε πως “Προτιμώ ο γιος μου να μπλέξει με ναρκωτικά, παρά να γίνει πο@@@ης”. Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό που έφτασε στα αυτιά μου. Συνέχισε, μάλιστα, λέγοντας “Από τα ναρκωτικά μπορείς να απαλλαγείς”. Φυσικά και διαπληκτιστήκαμε, αλλά μου είχε πέσει το σαγόνι.
