Λίγο πριν φέρει στον κόσμο τα δίδυμα κοριτσάκια της, η Χριστίνα Μπόμπα μίλησε για την εξωσωματική που έκανε προκειμένου να γίνει μαμά και για το γεγονός πως με τον Σάκη Τανιμανίδη είχαν σκεφτεί και την υιοθεσία.
«Η απόφαση της εξωσωματικής για εμάς ήρθε μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες επί τρία χρόνια. Ξέρω πως υπάρχουν γυναίκες και ζευγάρια που έχουν πολύ περισσότερες δυσκολίες από εμάς και πως κάθε ζευγάρι έχει το δικό του δύσκολο δρόμο. Θεωρώ πως αυτές οι ιστορίες είναι πολύ σημαντικό να μοιράζονται – και για να ξέρουμε όσοι το περνάμε πως δεν είμαστε μόνοι, αλλά και επειδή ακόμα και στο 2021 αυτά τα θέματα μπορεί να θεωρούνται από κάποιους ταμπού, πράγμα το οποίο δεν καταλαβαίνω καθόλου», είπε στο περιοδικό Down Town και συνέχισε:
«Μόλις ανακοινώσαμε την εγκυμοσύνη, και επειδή υπήρχε μια αναφορά στη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε, έλαβα πάρα πολλά μηνύματα από γυναίκες που προσπαθούσαν να κάνουν μωρό και θεωρούσαν ταμπού το να μην μπορούν να τα καταφέρουν. Εγώ, πάντως, θα έλεγα σε όλες τις γυναίκες που το θέλουν πολύ να συνεχίσουν να προσπαθούν και να τολμούν να δοκιμάζουν όλες τις μεθόδους που υπάρχουν. Είτε μιλάμε για υποβοηθούμενη γονιμοποίηση, όπως και η εξωσωματική, είτε μιλάμε για υιοθεσία, που και εκεί βέβαια υπάρχουν τεράστιες διαδικασίες για να τα καταφέρεις».
Για τι ενδεχόμενο της υιοθεσίας σημείωσε: «Επειδή είμαστε μικροί και δεν είχαμε κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα που θα απέκλειε τις πιθανότητες να κάνουμε παιδί, δεν είχαμε μπει στη διαδικασία να σκεφτούμε εναλλακτικές. Αλλά, ναι, αν δεν έμενα έγκυος θα υιοθετούσαμε. Ή μπορεί και να υιοθετήσουμε στο μέλλον έτσι κι αλλιώς. Είναι μια μεγάλη και σπουδαία απόφαση, αλλά όλα τα παιδιά του κόσμου χρειάζονται γονείς και θαυμάζω απεριόριστα όσους προχωρούν σε αυτό το βήμα».
Τέλος, για το αν ήταν δύσκολα αυτά τα τρία χρόνια προσπάθειας, είπε: «Ο πρώτος χρόνος όχι, αλλά μετά η κατάσταση άρχισε να γίνεται αρκετά ψυχοφθόρα. Περιμένεις κάθε μήνα τα χαρούμενα νέα, που τελικά δεν έρχονται. Είναι δύσκολη περίοδος για όσους την περνούν, ειδικά όταν το θέλεις πολύ. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι, να αναρωτιέμαι τι πάει στραβά και μετά από κάποιο σημείο υπήρχε αυτή η απελπισία, η σκέψη που κάνεις θέλοντας και μη και λες, δεν θα γίνει ποτέ».
