Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι που μας υποδεικνύουν ότι η σχέση μας απέχει πολύ απ’ αυτό που είχαμε ονειρευτεί και δεν ανταποκρίνεται πια ούτε στις ανάγκες μας ούτε στις επιθυμίες μας;
Όταν παύουμε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, μπλοκάρουμε την επικοινωνία μας και οδηγούμαστε σταδιακά σε συναισθηματική απομόνωση αλλά και παραίτηση.
Όταν δεν αποκαλύπτουμε τη δυσφορία μας και τα συναισθήματα θυμού τα οποία αναδύονται κατά καιρούς, όταν απορρίπτουμε τα συναισθήματά μας, καταλήγουμε στο τέλος της ημέρας να μην ξέρουμε ποιος είναι ο άνθρωπος που κοιμάται δίπλα μας τα βράδια, τόσο πολύ έχουμε αποξενωθεί.
Απάθεια για το ταίρι μας αλλά και για την έκβαση της σχέσης μας. Αυτό συμβαίνει όταν έχουμε κουραστεί από τις προσπάθειες και έχουμε μπει σε μια κατάσταση συναισθηματικής νωθρότητας, τεμπελιάς και παραίτησης. Έτσι καταφέρνουμε μεν να καταπνίγουμε τον πόνο, αλλά μαζί με αυτόν καταπιέζουμε και τη χαρά μας για τη ζωή.
Η έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας και η σεξουαλική αποχή, ή η έλλειψη ποιοτικής σεξουαλικής ζωής, είναι σοβαρές ενδείξεις για τη δυσλειτουργία της σχέσης μας. Το δέσιμό μας με το ταίρι μας αποδυναμώνεται όταν η ερωτική επιθυμία μπαίνει στο ντουλάπι και δεν είμαστε πλέον εραστές. Όταν η περίοδος του έντονου πάθους έχει παρέλθει, σταματάμε να συντηρούμε το πάθος αλλά και να το δυναμιτίζουμε. Έτσι συνήθως δεν μειώνεται μόνο η συχνότητα των ερωτικών μας επαφών, αλλά και η σωματική και συναισθηματική εγγύτητα.
Όταν δεν μαλώνουμε για το τώρα και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το παρελθόν και το μέλλον είναι δύο φανταστικοί κόσμοι. Όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την εκδικητική μας διάθεση. Όταν δεν φιλτράρουμε τα λόγια μας και εκτοξεύουμε κατηγορίες και προσβολές. Όταν δεν μιλάμε με ακρίβεια, γενικεύουμε με ατάκες του τύπου «δεν αλλάζεις εσύ», «πάντα τα ίδια κάνεις», στοχοποιούμε και στιγματίζουμε τον σύντροφό μας. Όταν δεν υπογραμμίζουμε την ανεπιθύμητη συμπεριφορά αλλά καταδικάζουμε τον άνθρωπό μας. Όλα αυτά, κάνουν το καμπανάκι της τοξικότητας να χτυπάει και να μας προειδοποιεί.
Όταν ένας από τους δύο συντρόφους απιστήσει, χάνεται αυτή η σχέση συνενοχής, συνεργίας που μας ενώνει με τον σύντροφό μας. Και μπορεί η απιστία από μόνη της να μην αποτελεί αιτία χωρισμού, αν όμως συνυπάρχει με τα προαναφερθέντα, αποτελεί καταλύτη.
Μουδιάζει και θίγει τον απατημένο εξαιτίας της απόρριψης που νιώθει και κάνει την εμπιστοσύνη του να κλονίζεται. Είναι δύσκολο να αφήσουμε έναν δεσμό στον οποίο έχουμε επενδύσει και έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας.
Από την άλλη όμως, είναι ανώφελο να υπάρχουμε κάπου όπου τα πάντα είναι εύθραυστα και αβέβαια και που κανείς από τους δύο δεν πυροδοτεί την εξέλιξη του άλλου. Και όλα αυτά επειδή φοβόμαστε τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.
Όταν το «εγώ» μπαίνει μπροστά και το «εμείς» δεν αποτελεί πια προτεραιότητα, όταν τα προβλήματα αποσιωπούνται και δεν υπάρχει εσωτερικό κίνητρο για ανανέωση ή επαναπροσδιορισμό της σχέσης, είναι καλύτερο να απαγκιστρωθούμε από αυτό που πια δεν μας χρειάζεται και ούτε εμείς χρειαζόμαστε.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι κύκλοι κλείνουν για να ανοίξουν καινούργιοι. Μετά από το πρώτο οδυνηρό διάστημα, αρχίζουν να διαφαίνονται τα θετικά της κατάστασης:
Μπορούμε να πειραματιστούμε περπατώντας σε νέους δρόμους, να νιώσουμε ξανά επιθυμητοί και να διεκδικήσουμε εκ νέου τη θέση μας στο σεξουαλικό και συναισθηματικό γίγνεσθαι. Επιστρατεύουμε λοιπόν την ενεργητικότητά μας, επιδεικνύουμε ανθεκτικότητα και με ρεαλιστική αισιοδοξία προχωράμε μπροστά.
Αλώστε, η ευτυχία θέλει τόλμη και δεν της αρέσει να βολεύεται κάπου αναπαυτικά!
Ευχαριστούμε για τη συνεργασία την κυρία Ειρήνη Ορφανού, συμβουλευτική ψυχολόγο, MSc.
