Ίχνη αποτυχίας δείχνει η ουκρανική αντεπίθεση κατά της ρωσικής αμυντικής γραμμής στα σύνορα των περιφερειών που έχουν ενσωματωθεί στην Ρωσική Ομοσπονδία μετά τα δημοψηφίσματα του περασμένου Σεπτεμβρίου, αν και βρισκόμαστε στην πέμπτη ημέρα διεξαγωγής της.
Οι δυτικοί ανησυχούν και ήδη ορισμένες χώρες του ΝΑΤΟ που «καίγονται» για νίκη της Ουκρανίας, καθώς ξέρουν ότι “next stop” στους Ρώσους θα είναι οι χώρες τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θέλουν ενεργό εμπλοκή στον πόλεμο.
Δηλαδή η Πολωνία, οι βαλτικές χώρες, η Βρετανία που έχει ένα ιδιαίτερο «δέσιμο» με την Πολωνία, την οποία εγκατέλειψε δύο φορές στον 20ο αιώνα (1939 στους Γερμανούς και 1945 στους Σοβιετικούς) και μάλλον αισθάνεται «ενοχές», αλλά και άλλες χώρες, όπως η Γερμανία που ξέρει τι έρχεται αν ηττηθεί η Ουκρανία, ζητούν από το ΝΑΤΟ να εγκρίνει αποστολή στρατιωτικού προσωπικού των χωρών τους για βοήθεια στο καθεστώς του Κιέβου.
Τυχόν εμπλοκή των χωρών αυτών θα συμπαρασύρει και άλλες χώρες να στείλουν στρατεύματα, όπως η Ελλάδα. Ήδη υπάρχει έτοιμη μία μονάδα για αποστολή στην Ουκρανία, αλλά προς το παρόν θα περιοριστούμε σε αυτό αφού εδώ πρόκειται για ζωές Ελλήνων και οι όποιες πληροφορίες δεν θα πρέπει να κοινοποιούνται…
Όχι άμεσα, πάντως, με το «πρώτο κύμα» των ΝΑΤΟϊκών. Και επειδή θα υπάρξει και αεροπορική εμπλοκή, υπάρχει μία μία Μοίρα που θασ μπορούσε να μετασταθμεύσει.
Πάντως η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει να έχει καταλάβει πώς «παίζεται το παιχνίδι» και αυτή την φορά θα ζητήσει ανταλλάγματα, ακολουθώντας το παράδειγμα της Τουρκίας…
Βέβαια να σημειώσουμε ότι δεν έχουμε ακόμα ευρεία εμπλοκή στις μάχες ούτε των Leopard-2A4/A6, και βέβαια, ούτε των υποδεέστερων Leopaed-1A5 που ανακατασκευάζει το Βερολίνο για να τα δώσει στην Ουκρανία, ούτε των βρετανικών Challenger-2, ούτε των αμερικανικών Μ1Α2 Abrams.
Mόνο τα γαλλικά AMX-30RC ενεπλάκησαν σε μεγάλες επιθέσεις και αντιμετωπίστηκαν σχετικά εύκολα, αλλά είναι ελαφρές μονάδες, κατάλληλες ίσως για το Αφγανιστάν ή την Λιβύη, αλλά ακατάλληλες σε ένα πεδίο με ισχυρό πυροβολικό και αντιαρματικά μέσα του αντιπάλου.
Επίσης, ούτε τα δυτικά αντιαεροπορικά όπλα δεν είχαν μεγάλη αποτελεσματικότητα κατά των ρωσικών εναέριων επιθέσεων με αιωρούμενα πυρομαχικά, drones-καμικάζι, βλήματα cruise, βαλλιστικούς πυραύλους κλπ.
Είναι γεγονός ότι όταν τα εισερχόμενα εναέρια οχήματα επίθεσης, υπερβαίνουν τον αριθμό των βλημάτων αναχαίτισης, είναι αδύνατον, όσο αποτελεσματικά και να είναι τα Patriot PAC-3, τα Iris-T, τα SAMP-Τ κλπ., να τα καταρρίψουν όλα.
Και το ερώτημα είναι: «Αξίζει να δαπανήσω ένα βλήμα Patriot για ένα Shahed-136;». Όλοι οι διοικητές αεράμυνας θα απαντήσουν «όχι». Το ζήτημα είναι ότι τα ρωσικά Shahed-136, τα Lancet κλπ. είναι πολλές χιλιάδες.
Και η ρωσική βιομηχανία εργάζεται τρεις βάρδιες και παράγει συνεχώς βλήματα cruise Kalibr, βαλλιστικά βλήματα Iskander-Μ κλπ. σε σημείο που οι πληροφορίες ανεξάρτητων πηγών αναφέρουν ότι έχουν αναπληρώσει το 60% των όπλων που έχουν ριφθεί τους προηγούμενους 15 μήνες του πολέμου!
Το κυριότερο είναι ότι οι Ρώσοι δείχνουν να έχουν μάθει ορισμένα από τα μαθήματά τους, όπως το να αμύνονται χωρίς να παραχωρούν έδαφος
Στην ουκρανική αντεπίθεση του Σεπτεμβρίου, οι Ρώσοι μέσα σε λίγες ημέρες παραχώρησαν άνευ μαχών το Ιζίουμ, το Κουπιάνσκ και την Λίμαν, πόλεις με 80-90% ρωσόφωνους!
Τώρα η Μπερχίβκα και το Ορίκχοβ έχουν διαφορετική κατάληξη, αφού τις πήραν πίσω οι Ρώσοι σε 24 ώρες, αλλά όχι το Νοβοντονέτσκ, που παραμένει υπό ουκρανική κατοχή.
Καταληκτικά:
Καταληκτικά, η μάχη δεν έχει κριθεί και όλα είναι ανοικτά…
Η εικόνα που ακολουθεί δείχνει τις επιβεβαιωμένες απώλειες της Ουκρανίας τις τελευταίες ημέρες όπως την παρουσιάζει ένας πολύ αξιόλογος Σουηδός αναλυτής (και κυρίως φερέγγυος), ο Mikael Valtersson.
