Με τα ραντεβού να έχουν «παγώσει», τις θέσεις εργασίας να χάνονται και τις εξωσωματικές γονιμοποιήσεις να αναβάλλονται, πολλές γυναίκες φοβούνται ότι η τελευταία τους ευκαιρία να αποκτήσουν παιδί έχει εξαφανιστεί.
Πώς το αντιμετωπίζουν;
Ο βρετανικός Guardian φιλοξενείς ιστορίες γυναικών που τα όνειρά τους να γίνουν μητέρα «πάγωσαν» μαζί με την εμφάνιση του κοροναϊού και της πανδημίας.
Τα σαββατιάτικα πρωινά είναι τα χειρότερα. Η Claudia ξυπνάει μόνη της στο άδειο κρεβάτι της, στο διαμέρισμά της στο Λονδίνο. Προσπαθεί να γεμίσει τη μέρα της με περιπάτους, βλέποντας τηλεόραση και περισσότερους περιπάτους.
Καμιά φορά δυσκολεύεται ακόμα και να βρει κίνητρο να σηκωθεί από το κρεβάτι. «Μπορεί να ακούγεται δραματικό, αλλά μερικές φορές κάθομαι και σκέφτομαι »Ποιο το νόημα να σηκωθώ»;».
Θα γίνει 34 τον επόμενο μήνα, ανύπαντρη, και όχι πιο κοντά στο να βρει σύντροφο για να κάνει παιδιά.
Ακόμα κι αν συναντήσει κάποιον τον επόμενο χρόνο, ας πούμε, θα ήταν έτοιμοι να αρχίσουν τις προσπάθειες μέσα σε ένα χρόνο; Πιθανώς όχι.
Αυτό σημαίνει ότι θα είναι 36 πριν ακόμη αρχίσει να προσπαθεί – αν συναντήσει κάποιον τον επόμενο χρόνο.
Και εδώ έγκειται το μεγαλύτερο πρόβλημα – καθώς με τους περιορισμούς της covid -19 είναι αδύνατο για κάποιον να βγει ραντεβού. «Οι φίλες μου είναι είτε έγκυες είτε φροντίζουν μικρά παιδιά», λέει η Claudia, «και δυσκολεύομαι ακόμα και να γνωρίζω κάποιον ακόμα και online. Αισθάνομαι απελπισία».
Η Claudia είναι μια από τις πολλές γυναίκες που φοβούνται ότι η πανδημία του κοροναϊού έχει σοβαρό αντίκτυπο στα σχέδια τους να κάνουν παιδιά.
Καθώς ο κοροναϊός σάρωσε τη χώρα τον Μάρτιο, οι κλινικές εξωσωματικής γονιμοποίησης έκλεισαν βιαστικά, ενώ οι περισσότερες δεν θα ανοίξουν ξανά μέχρι τον Μάιο.
Και οι γυναίκες που είχαν προγραμματίσει να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για θεραπείες γονιμότητας δεν μπόρεσαν να φύγουν από το Ηνωμένο Βασίλειο, λόγω των ταξιδιωτικών περιορισμών.
Οι κάποτε σταθερές σχέσεις κατέρρευσαν κάτω από το άγχος της πανδημίας, αφήνοντας τις γυναίκες στα late ’30s που θέλουν τα παιδιά, να αναζητούν νέους συντρόφους.
Για κάποιες γυναίκες, αυτή η καθυστέρηση μπορεί να αποβεί καταστροφική. «Ένα μεγάλο ζήτημα είναι ότι ορισμένοι ασθενείς ενδέχεται να χάσουν την πρόσβασή τους σε θεραπείες γονιμότητας που χρηματοδοτείται από το κράτος» αναφέρει στον Guardian o δρ. Raj Mathur της Βρετανικής Εταιρείας Γονιμότητας.
Δεν επηρεάζονται μόνο οι κλινικές γονιμοποίησης από την πανδημία. Για τις γυναίκες που αυτοχρηματοδοτούν τις θεραπείες σε κλινικές στο εξωτερικό, το 2020 ήταν επίσης καταστροφικό.
«Φυσικά, αρκεί», λέει η Emily Sheahan-Jones, 39 ετών, δασκάλα από το Μπρίστολ, αναφερόμενη στον 2 ετών γιο της, Wilf, «αλλά σίγουρα θα ήθελε ένα μικρό αδερφάκι».
Μετά από πέντε θεραπείες εξωσωματικής γονιμοποίησης με τον σύζυγό της, η Emily συνέλαβε τον γιο της σε μια κλινική στην Αθήνα, όπου η θεραπεία γονιμότητας είναι φθηνότερη. «Η κλινική ήταν η τελευταία ελπίδα. Οι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί όταν όλοι τους έχουν πει να τα παρατήσουν». Ο Wilf γεννήθηκε τον Μάρτιο του 2018. «Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου», λέει. «Ήμουν τόσο ράκος. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια».
Η Emily σχεδίαζε να επισκεφθεί την Ελλάδα για θεραπεία γονιμότητας και φέτος. «Η Ελλάδα βρίσκεται σε lockdown. Δεν υπάρχουν πραγματικά πτήσεις».
Κατάφερε να φτάσει εκεί για μια επίσκεψη κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά επειδή τα φάρμακα γονιμότητας που έπρεπε να πάρει πριν πετάξει κόστιζαν 1.500 λίρες, φάνηκε πολύς κίνδυνος να αρχίσει να τα παίρνει και μετά να ακυρωθεί η πτήση της. «Είναι φαύλος κύκλος», λέει.
«Θα είμαι 40 ετών τον επόμενο χρόνο, και αυτό είναι αρκετά τρομακτικό. Ποτέ δεν σκέφτηκα όταν άρχισα να προσπαθώ να αποκτήσω παιδιά στα 31 ότι θα ήμουν ακόμα σε αυτή τη θέση σε ηλικία 40 ετών».
Για τη Victoria Dewsnip, 32 ετών, όλα τα όνειρα της να γίνει μητέρα έχουν αναβληθεί, για το άμεσο μέλλον.
Καλλιτέχνης και σύμβουλος, αυτή και ο αρραβωνιαστικός της, ο Paul, είχαν προγραμματίσει να αγοράσουν ένα σπίτι φέτος. «Όλα φαίνονταν απλά», λέει.
«Σχεδιάζαμε να αγοράσουμε ένα σπίτι, να παντρευτούμε και να δοκιμάσουμε να κάνουμε ένα μωρό». Αλλά τότε «έσκασε» η covid.
Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού του Paul έβαλε το διαμέρισμά του προς πώληση. Η Viktoria έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, που σημαίνει ότι μπορεί να εργαστεί μόνο με μερική απασχόληση και, ως εκ τούτου, δεν μπορούσε να επωμιστεί μόνη της υποθήκη ή κάποια ενοικίαση κατοικίας.
Τώρα ζουν στο σπίτι της μητέρας της, το οποίο είναι γεμάτο από τα υπάρχοντά τους.
«Πρέπει να έχω πίστη ότι αυτή είναι μια άσχημη περίοδος. Θα περάσει και τα πράγματα θα πάνε καλά. Πρέπει να το πιστέψω αυτό».
