Σήμερα η Ελλάδα διαθέτει ένα σημαντικό τακτικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Τα υποβρύχια “κλάσης Παπανικολής”.

Πρόκειται για τα τέσσερα “αόρατα” υπερόπλα που μαζί με τα δυο εκσυγχρονισμένα αποτελούν τον μεγάλο πονοκέφαλο του τουρκικού πολεμικού ναυτικού. Ναι, ναι, εκείνα τα υποβρύχια που… έγερναν. Θυμάστε ίσως τις πύρινες καταγγελίες της τότε αντιπολίτευσης και τις προσπάθειες ποινικοποίησης από την κυβέρνηση Συριζανέλ.

Όλα χρησιμοποιήθηκαν, όλα ανακατεύτηκαν για να βγει το μίγμα των κατηγοριών που θα οδηγούσε έως και στο ειδικό δικαστήριο τον Ευάγγελο Βενιζέλο, εκείνον δηλαδή που υποστήριξε ότι ήταν πιο συμφέρον εθνικά και στρατηγικά αλλά και οικονομικά να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα ναυπήγησης και εκσυγχρονισμού από το να καταγγελθούν και να διακοπούν οι συμβάσεις.

Τι Σκαραμαγκάς, τι Ισκαντάρ Σάφα, τι Βγενόπουλος, τι Siemens, τι αντισταθμιστικά και προμήθειες, όλα μπήκαν στη μυλόπετρα και αλέστηκαν για να κατακεραυνωθεί πολιτικά και ηθικά ο τότε υπουργός εθνικής άμυνας που υποστήριζε τα… υποβρύχια που γέρνουν. Μόνο που αν δεν τα είχε υποστηρίξει, αν δεν είχε προχωρήσει τη σύμβαση, την ίδια αυτή σύμβαση που είχε χαρακτηριστεί… αρμοδίως ως ένα “τεράστιο σκάνδαλο”, με μύδρους από Τσίπρα και Καμένο… Τα έξι υποβρύχια, που αν δεν υπήρχαν τώρα, η χώρα δεν θα είχε πλεονέκτημα απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις. Να θυμίσουμε για την ιστορία ότι το “Παπανικολής”, είχε παρουσιαστεί ως… το “υποβρύχιο που γέρνει”, το “πλωτό φέρετρο”, το “υποβρύχιο με πτερύγια”.

Η περίπτωση των υποβρυχίων αποτελεί ένα σημαντικό και χαρακτηριστικό δείγμα εφαρμογής μίας απόφασης χωρίς να υπολογίζεται το πολιτικό κόστος. Γιατί ήταν αυτονόητο ότι η επιλογή Βενιζέλου να προχωρήσει και όχι να ακυρώσει τις συμβάσεις ήταν μία επιλογή υψηλού πολιτικού ρίσκου. Κόντρα στο… ρεύμα που ερχόταν, κόντρα στο θυμικό σκανδαλολογίας της εποχής. Μία επιλογή που ήταν… μαθηματικώς βέβαιο ότι θα την έβρισκε στη συνέχεια μπροστά του πολιτικά.

Και τη βρήκε. Και η υπόθεση των υποβρυχίων ήταν στο επίκεντρο της σχεδόν… πολιτικής δίωξης που υπέστη ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια. Να μην το διαισθανότανε; Δύσκολο. Ουδείς άλλωστε μπορεί να του προσάψει έλλειμμα στο πολιτικό του αισθητήριο και την ορθή αντίληψη και εκτίμηση των καταστάσεων και των εξελίξεων. Πρέπει λοιπόν να του πιστωθεί ότι λειτούργησε χωρίς να υπολογίζει πολιτικό κόστος. Αναρωτιέμαι αλήθεια πόσοι μπορούν σήμερα να ισχυριστούν κάτι αντίστοιχο…

Πηγή: capital.gr