Μου είπε: «Τέτοια συνέντευξη, πρώτη φορά συμβαίνει στη ζωή μου». Του είπα: «Τέτοια περιπέτεια, πρώτη φορά στη δημοσιογραφική μου διαδρομή».
Και είναι αλήθεια. Αν σας πω ότι τέσσερις φορές αναγκάστηκα να διακόψω και άλλες τόσες να αρχίσω, λίγο είναι. Κάθε τόσο: «Δημήτρη, πρέπει να διακόψω». «Γιατί;». «Επειδή έχω ραντεβού με την Ομοσπονδία». Πάλι τα ίδια: «Δημήτρη, με συγχωρείς αλλά πρέπει να διακόψω». «Γιατί;». «Εχω ραντεβού με τον γιατρό». Και φτου κι απ’ την αρχή: «Δημήτρη, πρέπει να διακόψω». «Γιατί;». «Πρέπει να μαγειρέψω για τον Νικολάκη». Ποιος, επιτέλους, είναι αυτός ο Νικολάκης; Ο βενιαμίν των τεσσάρων παιδιών του. Από την Αναστασία του, που την έχασε πριν από δύο χρόνια… Παρ’ όλα αυτά. Παρά τα αλλεπάλληλα και αναγκαστικά διαλείμματα, τόση ευθύτητα και τέτοια αμεσότητα σπανίως έχω συναντήσει μέχρι τώρα.
Από κοντά, φτυστός ο Champion of the World. Που στους Ολυμπιακούς Αγώνες μας έκανε υπερήφανους. Περίπου αναλλοίωτος. Φυσικά ο Πύρρος Δήμας είναι όπως μας λέει «Ελληνας από πάππου προς πάππου, τιμή μου και καμάρι μου».
Αααα και κάτι άλλο! Μέχρι στιγμής -και πιστεύω, αλλά και εύχομαι για πάντα- κάθε νίκη του, επ’ ουδενί Πύρρειος. Τα βάρη του, ευχάριστα και δημιουργικά. «Μόνο οι τεμπέληδες δεν σηκώνουν βάρη».
H Hρωιδα γιαγια
Αφορμή γι’ αυτή την περιπετειώδη επικοινωνία με τον γίγαντα, ένα πρόσφατο, άκρως κολακευτικό σχόλιο της Ελενας Ακρίτα στα «Νέα». Οπου ο Πύρρος έγινε Αλβανός.
– Εδώ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, με γονείς από την Αφρική, θεωρείται Ελληνας πατριώτης. Κι έτσι είναι. Τιμή του και καμάρι του.
«Η κυρία Ακρίτα έγραψε ένα άρθρο υπέρ μου και την ευχαριστώ για τα καλά της λόγια. Αλλά όχι και αλβανικής καταγωγής! Ελληνας είμαι από πάππου προς πάππου. Δεν έχω τίποτα με τους Αλβανούς. Ισα-ίσα, έχω φιλική σχέση με άξιους ανθρώπους από αυτή τη χώρα, αλλά όχι και Αλβανός!».
– Στην Ελλάδα έρχεσαι με την πτώση του τείχους και το γκρέμισμα του υπαρκτού σοσιαλισμού;
«Κάπως έτσι. Ηρθα στις 7 Φεβρουαρίου του 1991, όταν ήμουν 19 ετών».
– Δηλαδή πρόλαβες το καθεστώς Ενβέρ Χότζα;
«Βέβαια. Η γιαγιά μου ανέλαβε την ανατροφή μου, με πήρε από τον πατέρα μου από τα Τίρανα επειδή η οικογένειά μου ήταν φορτωμένη με δουλειές, κι έτσι από νήπιο βρέθηκα στη Χειμάρρα με τη γιαγιά μου. Πανάξια και σοφή γυναίκα. Ελεγε στον πατέρα μου πως αν δεν της δώσει ηλιόσπορο, εκείνη δεν θα ανταποδώσει με ελιές και λάδι. “Δεν θα έχω λάδι για το καντήλι μου”, του έλεγε».
– Δύσκολα χρόνια…
«Πέτρινα χρόνια. Για εμάς του Βορειοηπειρώτες ακόμα χειρότερα. Ας πούμε, το Κομμουνιστικό Κόμμα σε εμάς τους Βορειοηπειρώτες δεν έδινε ευκαιρίες για σπουδές στα πανεπιστήμια. Μόνο οι ορκισμένοι στο κόμμα Βορειοηπειρώτες βολεύτηκαν».
«Να μην είσαι γάιδαρος»
– Αν δεν κάνω λάθος, τις προπονήσεις σου τις άρχισες στην Αλβανία του Χότζα.
«Είχα ξεκινήσει την άρση βαρών όταν ήμουν 7,5 χρόνων. Και από την αρχή θεωρήθηκα ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα. Αν και μου άρεσε το ποδόσφαιρο, καθώς και άλλα αθλήματα, εκεί γύρω στα 13 αποφάσισα να αφιερωθώ ολοκληρωτικά στο άθλημα. Με κατέκτησαν τα βάρη».
– Ποια τα προσόντα ενός καλού αρσιβαρίστα;
«Πρέπει να διαθέτει όλο το πακέτο. Δηλαδή σκληρή δουλειά, προσήλωση στις προπονήσεις, ολοκληρωτική αφοσίωση, υπομονή, επιμονή και λίγο μυαλό. Να μην είσαι και γάιδαρος».
– Το δικό σου πακέτο;
«Από 13 ετών δύο σκληρές προπονήσεις ημερησίως. Στην Ελλάδα τρεις ημερησίως».
– Υπάρχουν σήμερα ταλέντα;
«Φυσικά υπάρχουν. Και μάλιστα εκεί γύρω στην ηλικία των δεκαπέντε. Οπως ο Χριστοφορίδης, ο Τσιτλακίδης, ο Λαμπρίδης και από την Κρήτη ο Τσουράκης. Οπως επίσης και στα κορίτσια η Βασιλική Ράπτη από τα Ιωάννινα. Θα σου πω κάτι που θα σε καταπλήξει. Το ήξερες ότι τα κορίτσια διαθέτουν μεγαλύτερη και περισσότερη δυναμική από τα αγόρια; Κι όμως!».
– Τα κορίτσια δηλαδή είναι το μέλλον;
«Τα πάμε καλύτερα με τα κορίτσια τα τελευταία χρόνια. Και η συμμετοχή τους στο άθλημα είναι πρόσφατη. Αρχισε το 1988 και από το 2000 καθιερώθηκε ως άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων».
– Ακόμη και σήμερα, έναν χρόνο πριν από τα 50 σου, εξακολουθείς να σηκώνεις πολλά βάρη!
«Ευχάριστα και δημιουργικά. Ολοι σηκώνουμε τα βάρη μας. Μόνο οι τεμπέληδες αποφεύγουν αυτό το “άθλημα” της ζωής».
– Εννοώ τα βάρη ενός προέδρου. Γιατί είσαι και πρόεδρος της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών.
«Και τεχνικός διευθυντής».
– Και πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας.
«Από το πρωί στο τρέξιμο. Μην ξεχνάς τη διαφορά στην ώρα μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ. Από τη νύχτα μέχρι τα ξημερώματα, εκεί κοντά στις 5 το πρωί, πάνω στο κομπιούτερ σε τηλεδιάσκεψη με την Αμερικανική Ομοσπονδία. Τους τελευταίους μήνες συνεργάζομαι online μαζί τους λόγω COVID-19. Εγώ από Αθήνα. Θα πάω με τους Αμερικανούς μέχρι τους Ολυμπιακούς του Τόκιο σε έναν χρόνο. Μετά σκέφτομαι να διακόψω τη συνεργασία. Θα διακόψω με τις καλύτερες εντυπώσεις. Οι άνθρωποι εκεί με αγαπάνε και με σέβονται».
– Και οικογενειακά βάρη.
«Πατέρας και μάνα μαζί. Από τότε που η Αναστασία μου “έφυγε”, τον Ιούνιο του 2018».
– Σχέση ζωής.
«Από το 1991 πάντα μαζί. Επί είκοσι επτά χρόνια. Αν δεν το ξέρεις, πρέπει να σου πω ότι η Αναστασία μου υπήρξε συνάδελφός σου στη Θεσσαλονίκη στο αθλητικό ρεπορτάζ».
– Σχέση ερωτική από την πρώτη στιγμή;
«Εντελώς ερωτική».
– Η ζωή προχωράει.
«Προχωράει, αλλά ακόμα είναι πολύ νωρίς να ερωτευτώ ξανά. Κάποια στιγμή μπορεί να συμβεί αυτό, αλλά δεν θα είναι το ίδιο όπως με την Αναστασία μου».
Δείτε σχετικό απόσπασμα από συνέντευξη του Πύρρου Δήμα στο παρελθόν:
– Απίστευτο! Να είσαι τρεις φορές χρυσός Ολυμπιονίκης στην άρση βαρών και μία φορά χάλκινος και ταυτόχρονα ένας γίγαντας, όπως εσύ, να έχεις καρδιά αισθηματία.
«Μα πώς να μην είσαι συναισθηματικός, γίνεται να μην είσαι; Δεν γίνεται».
– Μωρέ γίνεται. Ο κυνισμός και η εγωπάθεια είναι τα μεγάλα «προτερήματα» του σύγχρονου κόσμου.
«Εγώ δεν μπορώ. Γι’ αυτό σου είπα πως μπορεί να ερωτευτώ ξανά, αλλά δεν θα είναι το ίδιο όπως τότε, με τα 27 χρόνια κοντά και στην αγκαλιά της Αναστασίας μου».
– Επομένως έχεις αναλάβει τη φροντίδα των τεσσάρων παιδιών σας. Εσένα σε φροντίζουν;
«Οχι, πού να με φροντίζουν. Μόνο η κόρη μου, η μεγάλη, η Ελένη».
– Το πιο μικρό πόσο είναι;
«Ο Νικολάκης είναι μόλις 11 ετών».
– Καλά, δεν έχεις γυναίκα στο σπίτι;
«Ερχεται δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Τις υπόλοιπες εγώ μαγειρεύω για τον Νικολάκη μου».
– Τα υπόλοιπα παιδιά;
«Η Ελένη, η μεγάλη, είναι 25 και ζει με τον άντρα της σε έναν ξενώνα που έχω φτιάξει κοντά στο σπίτι μου στη Νέα Λέσβο Αμαρουσίου, στα σύνορα με τα Μελίσσια. Η Μαρία, που τώρα είναι 20, σπουδάζει Βιολογία στο Σικάγο και ο Βίκτωρας, που είναι 22, αφού πρώτα τελείωσε το Yale, τώρα συνεχίζει τον κύκλο των μετα-σπουδών του στο Παρίσι».
– Θυμάσαι τον πραγματικό αριθμό των μεταλλίων που έχεις κερδίσει;
«Εδώ που τα λέμε δεν θυμάμαι να σου πω. Πάντως έχω κατακτήσει τρία χρυσά και ένα χάλκινο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μόνο!»
«Γύρνα στη θέση σου τώρα, όπως είσαι»
– Υπάρχει περίπτωση κάποιος αθλητής, από οποιαδήποτε χώρα, να κάνει πρωταθλητισμό χωρίς τη βοήθεια της «ιατρικής»;
«Εννοείς τα αναβολικά. Είναι αλήθεια πως το ντόπινγκ υπήρχε πάντα, ακόμα και από του αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες».
– Ολοι όσοι κάνουν πρωταθλητισμό είναι ντοπαρισμένοι;
«Υπάρχουν φάρμακα απαγορευμένα και άλλα φάρμακα που επιτρέπονται. Αυτά σε βοηθάνε κατά το 3%, 4%, 5%. Οταν είσαι αθλητής υψηλού επιπέδου, ακόμα και το 5% είναι αρκετό. Αν είσαι γεννημένο άλογο κούρσας, αυτό το 5% σε βοηθάει να φτάσεις στην κορυφή. Αν είσαι γάιδαρος και με το 5%, ακόμα και το 20%, γάιδαρος θα μείνεις. Συν Αθηνά και χείρα κίνει».
– Για πες μου να το θυμηθούμε, πώς ακριβώς συνέβη το περιστατικό τότε στη Βουλή με τον χρυσαυγίτη Νίκο Μίχο, τον επονομαζόμενο και «εκδοροσφαγέα», που κινήθηκε απειλητικά εναντίον του Πέτρου Τατσόπουλου κι εσύ, στο παρά γουρουνότριχα, του έκοψες τη φόρα και τον βήχα;
«Αν θυμάμαι καλά επρόκειτο για μια ψηφοφορία για την εκλογή του Σταύρου Δήμα ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Πάνω στο βήμα ήταν ο χρυσαυγίτης Χρήστος Παππάς, ο οποίος κραύγαζε κάτι περί ναζισμού, κατηγορώντας τη Βουλή για αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις. Τότε σηκώνεται ο Πέτρος Τατσόπουλος και αρχίζει να μιλάει περί σβάστικας, ναζισμού και Χρυσής Αυγής. Αμέσως πετάγεται σαν ελατήριο ο Μίχος και με φόρα κατευθύνεται με απειλητικές διαθέσεις εναντίον του Τατσόπουλου. Ο Παππάς του φωνάζει “σταμάτα”, το ίδιο και ο Κασιδιάρης, αλλά εκείνος, αναμμένος και ακλόνητος, προχωράει να πλακώσει στο ξύλο τον Τατσόπουλο. Πριν φτάσει στα τρία μέτρα απέναντι από τον Τατσόπουλο, εγώ σηκώνομαι πάνω και του λέω: “Γύρνα πίσω στη θέση σου τώρα, όπως είσαι!”. Και πράγματι, βάζει την ουρά στα σκέλια και κάθεται στη θέση του. Οι χρυσαυγίτες, εκτός των άλλων “προτερημάτων”, είναι και θρασύδειλοι».
– Και πολλά χειρότερα…
«Πολλά χειρότερα. Πρέπει να σου πω ότι για μένα η Βουλή των Ελλήνων δεν είναι το μπουρ…. όπως μερικοί έτσι τη χαρακτηρίζουν επειδή τους βολεύει. Η Βουλή είναι το ιερό της Δημοκρατίας».
– Αρκεί κι εμείς αλλά και όλοι οι βουλευτές έτσι, σαν ιερό, να την «προσκυνάμε».
«Το πήρες από το στόμα μου».
«Θυσία η Β. Ήπειρος»
– Είσαι ο πρώτος Βορειοηπειρώτης βουλευτής.
«Ναι, είμαι ο πρώτος Βορειοηπειρώτης στην Ελληνική Βουλή. Από τότε που ο Ελευθέριος Βενιζέλος αναγκάστηκε να εκχωρήσει τη Β. Ηπειρο στην Αλβανία. Οι Μεγάλες Δυνάμεις έβαλαν το δίλημμα και μας ανάγκασαν να διαλέξουμε ποιες από τις δύο περιοχές θα δώσουμε. Είτε τη Β. Ηπειρο είτε το Αιγαίο. Και φυσικά προτιμήθηκε το Αιγαίο. Για αυτονόητους γεωπολιτικούς λόγους. Ως μαξιλάρι ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Αν δεν επιλέγαμε το Αιγαίο, οι Τούρκοι θα είχαν μπει στην Αθήνα».
– Ετσι πιστεύεις;
«Ετσι είναι. Θυσιάστηκε η Β. Ηπειρος για τη σωτηρία της μητέρας-πατρίδας. Και είναι κρίμα που η νέα γενιά αγνοεί τα ιστορικά γεγονότα και την ιστορική ουσία. Αυτή είναι η αλήθεια».
– Ποια η γνώμη σου για τον ΣΥΡΙΖΑ;
«Τότε εγώ ήμουν πρόεδρος της ομοσπονδίας. Και με το που βγήκαν πρώτο κόμμα και ανέλαβαν την εξουσία, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ήταν να πετσοκόψουν τον προϋπολογισμό. Αυτή ήταν η πρώτη κατραπακιά από τον ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλι του αθλήματος της άρσης βαρών. Από το 1.600.000 ευρώ που λάμβανε η Ομοσπονδία ετησίως, το 2008, βρέθηκε να παίρνει 500.000 ευρώ από το 2012 και μετά».
– Και με τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό;
«Το μισό εκατομμύριο έγινε 320.000 ετησίως».
– Μα θα σου πούνε ότι έπρεπε να τον περικόψουν λόγω μνημονίου, οικονομικής κρίσης και λιτότητας.
«Σωστά. Ομως οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν μας είχαν τόσο πετσοκόψει. Το κλίμα ήταν εχθρικό. Τότε είχαμε στη διάθεσή μας έξι προπονητές αποσπασμένους από σχολεία. Και η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού ζητούσε αξιολόγηση. Με κριτήρια κανονικά. Ξέρεις τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ;».
– Σας έκοψε και τους έξι προπονητές;
«Οχι! Μου έκοψε τον πρώτο και τον τρίτο προπονητή. Ξέρεις γιατί; Οχι φυσικά με αξιολογικά αλλά με κομματικά κριτήρια. Επειδή ο ένας προπονητής ήταν ΠΑΣΟΚ και ο άλλος προσωπικός μου φίλος. Γι’ αυτό. Θέλεις να κόψεις κάποιους; Τότε, ας πούμε, κόψε τον πέμπτο και τον έκτο. Αυτοί οι δύο κομμένοι προπονητές προέρχονταν από σωματεία υψηλού επιπέδου».
– Αυτές οι αλλεπάλληλες κατραπακιές σε ανάγκασαν να πάρεις το δισάκι σου και να φύγεις;
«Οταν είδα όλο αυτό το πράγμα, αναγκάστηκα να φύγω. Αλλά, ως γνωστόν, κάθε άξιος βρίσκει δουλειά. Και φυσικά βρήκα. Αν και δεν ήταν εύκολο για μένα να μεταναστεύσω στην Αμερική στα 47 μου χρόνια, τότε το 2016».
– Αλλη δυσάρεστη εμπειρία από την Ελλάδα;
«Το 2008, τότε με το ντόπινγκ, με υπουργό τον Γιάννη Ιωαννίδη. Ο οποίος ήθελε να διαλύσει το άθλημα τελείως. Και τότε αποφάσισα να μπω μπροστά. Παρά το γεγονός της αρνητικής προς εμένα στάσης των σωματείων και των μελών του διοικητικού συμβουλίου της ομοσπονδίας».
– Πόσα κρούσματα ντόπινγκ;
«Εντεκα. Και έπρεπε, ως τιμωρία, να πληρώσουμε 400.000 δολάρια στην Παγκόσμια Ομοσπονδία. Ο Ιωαννίδης μου απαγόρευσε να τα δώσω από το ταμείο της ομοσπονδίας. Τι να κάνω. Σκέφτηκα τις χορηγίες. Και κατάφερα να τα πληρώσω από χορηγίες, από δήμους, οργανώνοντας δωρεάν αγώνες με εισιτήριο για τους θεατές.
Τα πλήρωσα όλα μέχρι τελευταίας δεκάρας. Και φαντάσου τώρα, το 2012, το ίδιο συμβούλιο που με είχε εκλέξει για να βρω τα 400.000 δολάρια, ήθελε τώρα να με βγάλει από πρόεδρο. Δεν τα κατάφεραν. Εκεί πήρα στα χέρια μου την τύχη της Ομοσπονδίας και αυτό το περιστατικό με δυνάμωσε».
– Οικονομικώς η μετακίνησή σου στις ΗΠΑ πρέπει να ήταν ευεργεσία. Να ευγνωμονείς τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε εμπόδιο για καλό. Μια και το έφερε η κουβέντα, πόσα βγάζεις ετησίως;
«Πολλά».
– Πόσα πολλά; Μισό εκατομμύριο δολάρια;
«Πολλά. Δεν σου αρκεί αυτό;».
Η νέα αρχή στην Αμερική
Οι Ρέπλικες του Χίτλερ
– Και η συνέχεια;
«Ετσι αναλαμβάνω καθήκοντα τεχνικού διευθυντή και εθνικού προπονητή της αμερικανικής ομάδας άρσης βαρών. Ταυτοχρόνως δίνω τη θέση μου στην ομοσπονδία σε άλλους ανθρώπους. Σε δικούς μου, υποτίθεται, ανθρώπους. Και αυτοί τα βρίσκουν με τον ΣΥΡΙΖΑ».
– Συνηθισμένα πράγματα της ελληνικής πραγματικότητας. Οπορτουνισμός και όπου φυσάει ο άνεμος.
«Κάπως έτσι. Και αυτοί οι τέσσερις-πέντε πρώην φίλοι και συνεργάτες, αρχίζουν να μου κάνουν πόλεμο. Με στόχο να με πετσοκόψουν εντελώς από την ομοσπονδία. Αυτό είναι ένα από τα πιο δημοφιλή “σπορ” στον τόπο μας. Ελλάς το μεγαλείο σου!».
– Και οι εμπειρίες σου από τα «λεβεντόπαιδα» της Χρυσής Αυγής;
«Είπαμε, εκτός από όλα τα άλλα, ήταν και θρασύδειλοι. Πλάκωναν τους από κάτω και στέκονταν σούζα στους πιο δυνατούς. Είχαν φορέσει τον μανδύα του Κοινοβουλίου, αλλά στην ουσία και πεντακάθαρα λειτουργούσαν ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης. Ακόμα και στη Βουλή έρχονταν συντεταγμένοι, σαν καρικατούρες των Ες Ες».
– Μερικές φορές που τους έβλεπα, φτυστοί όπως οι έσχατοι νταβατζήδες σε ύποπτα νυχτερινά κέντρα, με έπιαναν τα γέλια.
«Είναι για γέλια και για κλάματα. Στην Ελλάδα του 2015 και 2016, στη χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία, να υπάρχει και να λειτουργεί νομίμως ένα τέτοιο κόμμα. Είναι τόσο λυπηρό. Νομίζω πως ξεχνάμε την Ιστορία μας. Αμα ξέρανε οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής τι είχαν υποστεί οι πρόγονοί μας από τους ναζιστές, πόσοι βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, τους ποταμούς δακρύων και τους ωκεανούς αίματος, δεν θα τους ψήφιζαν. Καταλαβαίνω πως ήταν ψήφος αντίδρασης και οργής, αλλά όχι και να υποστηρίζεις ρεπλίκες του αδόλφου Χίτλερ. Ε όχι κι έτσι».
– Ο λαϊκισμός στην ημερησία διάταξη.
«Ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Ο,τι του κατέβαινε. Αυτό συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Λόγια του καφενέ. Ο λαϊκισμός έχει και ένα όριο. Ε, όχι και να υπόσχεσαι τα πάντα. Αν με ψηφίσεις, θα σου διαγράψω τα χρέη σου. Τέτοια πράγματα. Θα φύγουμε από την Ευρώπη. Μα θέλουμε τα λεφτά της Ευρώπης για να έχουμε αυτά που έχουμε σήμερα. Σκέψου το εφιαλτικό σενάριο επιστροφής στη δραχμή. Το σίγουρο εισιτήριο που θα μας μετέφερε στην Αλβανία του Χότζα. Οχι τη σημερινή, αλλά την Αλβανία του Χότζα».
«Δεν υποχωρουμε»
– Και η Τουρκία;
«Θεωρώ πως είναι πολύ καλή η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Ενισχύσαμε τις συμμαχίες μας και τις σχέσεις μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η κυβέρνηση του Κυριάκου τα έχει πάει πολύ καλά σ’ αυτόν τον κρίσιμο τομέα».
– Ο Ερντογάν έχει λυσσάξει με τις απειλές του εναντίον των «Γκιαούρηδων».
«Οι Τούρκοι δεν θα σταματήσουν ποτέ να μας απειλούν. Εκτιμώ πως οι απειλές θα υπάρχουν πάντα. Αλλά δεν είμαστε μόνοι μας».
– Ομως τι να κάνουμε; Να υποχωρήσουμε στις απαιτήσεις των Τούρκων ή να πάρουμε τα όπλα;
«Οχι, επ’ ουδενί δεν πρέπει να υποχωρήσουμε. Το δίκιο είναι με το μέρος μας. Με τους Τούρκους δεν έχουμε κάτι να μοιράσουμε. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα».
– Δηλαδή πόλεμος;
«Δεν μου αρέσει ο πόλεμος, δεν είναι το πιο ωραίο πράγμα. Αλλά αν έχουν εξαντληθεί όλα τα επιχειρήματα και όλα τα μέσα, τότε τι άλλο να κάνεις; Τότε η τελευταία, αναπόφευκτη, αναγκαστική επιλογή είναι να πολεμήσεις. Εκτιμώ επίσης πως δεν πρέπει να κάνεις πίσω. Είναι το δίκιο σου. Ο πόλεμος είναι η τελευταία, η έσχατη, η οδυνηρή επιλογή. Ημουν, είμαι και θα είμαι φανατικός οπαδός του διαλόγου. Αλλωστε υπάρχει το Δικαστήριο της Χάγης. Υπάρχουν πολλά στάδια στη διαδικασία διαλόγου με τους γείτονες. Οποιος δεν έχει ζήσει σε συνθήκες πολέμου είναι εύκολο να μιλάει γι’ αυτόν και να τον επιδιώκει. Αλλά όσοι έχουν βιώσει τη σκληρότητα, τις καταστροφές, τα βάσανα και τα ερείπια που προκαλεί κάθε πόλεμος, καταλαβαίνει και γι’ αυτό είναι μετρημένος και ψύχραιμος. Αλίμονο σ’ αυτούς που θέλουν να τον ζήσουν. Εύχομαι κανείς, μα κανείς να μη βιώσει τέτοιον εφιάλτη».
– Και στην Αμερική με την επικείμενη αναμέτρηση για την εκλογή προέδρου;
«Οπως ο Ομπάμα κανείς άλλος».
– Δεν σου κάνει σαν τρελός ο Ντόναλντ Τραμπ;
«Τρελός δεν ξέρω, αλλά απρόβλεπτος είναι».
– Ποιον από τους δύο θα ψήφιζες;
«Αναγκαστικά τον Μπάιντεν. Αλλά κι αυτός είναι μεγάλος. Μετά τον Ομπάμα οι επιλογές είναι χειρότερες. Χωρίς να ξέρω τι σημαίνει για τον μέσο Αμερικανό Δεξιά ή Αριστερά. Δεν έχω μπει στο πετσί τους».
Καθώς τελειώναμε του είπα, έτσι για πλάκα: «Με σηκώνεις;». Εκείνος αμέσως: «Πόσο ζυγίζεις;». «Περίπου 65 κιλά». Εκείνος γελώντας: «Ααα τίποτα, φτερό είσαι, το ρεκόρ μου στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, 215 κιλά στο επολέ ζετέ».
Κάποιος από το διπλανό τραπέζι είπε: «Ασε καλύτερα, αλλού θα βρεθεί το χέρι σου, αλλού το πόδι σου, αλλού το κεφάλι σου».
Φεύγοντας τον πρόσεξα καλύτερα. Απλός, απλά, καθημερινά ντυμένος. Λαϊκός. Με την πραγματική, την ευλογημένη έννοια του όρου. Ενας γίγαντας του λαού!
