Ζουν σε δύσκολες συνθήκες – Αφόρητη ζέστη την ημέρα, υγρασία την νύχτα – Από 4 έως 1 έτους τα τρία παιδιά – Σε απόγνωση για τον χειμώνα – Κινδύνεψαν μια νύχτα – Φόβος και ύπνος με βάρδιες – Ζητούν δουλειά και στέγη
Πριν 4 μήνες έμειναν στον δρόμο. Με τα τρία τους ανήλικα παιδιά και το τέταρτο σε λίγους μήνες να “έρχεται” στη ζωή… Σε απόγνωση, αποφάσισαν να κατασκευάσουν μια καλύβα από καλάμια στην παραλία της Κουρούτας, κοντά στο “ποταμάκι”, λίγα μέτρα από το Δημοτικό Κάμπινγκ!
Εκεί, που άλλοι περνούν ξέγνοιαστες στιγμές, που φτιάχνουν καλύβες για έναν ίσκιο, για ένα πάρτι, μια οικογένεια έφτιαξε το… σπιτικό της στην άμμο, σε συνθήκες αφόρητης ζέστης την ημέρα και υγρασίας την νύχτα και με τους κινδύνους να μην λείπουν…
Δύσκολες μέρες ζει η οικογένεια της 42χρονης κας Κυριακής Σταμνιώτη και του 44χρονου συζύγου της. Τρία παιδιά, τρία αγοράκια, 4, 2,5 και ενός αντίστοιχα και με την 42χρονη να μπαίνει στον 6ο μήνα κύησης, οι στιγμές στην παραλία της Κουρούτας, στην καλύβα, είναι απάνθρωπες.
Μια – δυο κουβέρτες, δύο σεντόνια, μια κατσαρόλα και ένα – δύο παιχνίδια για τα παιδιά, είναι όλη τους η “περιουσία”. Δίπλα η φιάλη υγραερίου για το γάλα των παιδιών, για το λιγοστό φαγητό και για το νερό για μπάνιο, όσο αυτό είναι εφικτό…
Ο 44χρονος κατάγεται από την περιοχή του κάμπου, αλλά λόγω κάποιων οικογενειακών θεμάτων, έπρεπε να φύγει από το πατρικό του. Είναι ελαιοχρωματιστής, όμως όπως αναφέρει ο ίδιος και η σύζυγός του, δουλειές πλέον δεν υπάρχουν για να μπορεί να ζήσει την οικογένειά του.
Αυτόν τον καιρό κάνει ότι δουλειά βρίσκει, όταν βρίσκει, κυρίως να καθαρίζει οικόπεδα από χορτάρια. Παράλληλα, λαμβάνουν επίδομα 550 ευρώ το δίμηνο, αλλά στην αναζήτησή τους για ένα σπίτι, όπως λένε, βρίσκουν πολλά εμπόδια, γιατί οι περισσότεροι ιδιοκτήτες δεν δέχονται να τους νοικιάσουν με τρία μικρά παιδιά, με τον φόβο των φθορών…
“Έχουμε μείνει και νηστικοί. Τα παιδιά ποτέ”
Στην εφ. “Πατρίς” μίλησε η κα Σταμνιώτη, έχοντας δίπλα της τα τρία της παιδιά και μιλώντας κυρίως για την πρωτόγνωρη εμπειρία τους να μένουν από τον Ιούνιο μόνιμα σε μια καλύβα από καλάμια στην παραλία της Κουρούτας, που για τα παιδιά… ακόμα πριν αρχίσει το κρύο και οι βροχές, μοιάζει σαν παιχνίδι, σαν διακοπές!
“Φτιάξαμε την καλύβα από καλάμια τον Ιούνιο. Πιο πριν είχαμε πάει στην Ρόδο, που είχε βρει δουλειά ο άντρας μου. Έπιασε δουλειά, αλλά έπεσε και έσπασε το χέρι του και για δύο μήνες ήταν στον γύψο. Δεν μπορούσε να μείνει στην δουλειά, ούτε να πληρώνουμε ενοίκιο και αναγκαστήκαμε και φύγαμε και ήρθαμε πίσω.
Το προηγούμενο διάστημα, πριν πάμε στην Ρόδο, μέναμε στην περιοχή του κάμπου, στην πόλη που γεννήθηκε ο άντρας μου. Δεν γίνονταν να μείνουμε άλλο εκεί που μέναμε. Χαρήκαμε που βρήκε δουλειά στην Ρόδο, αλλά δυστυχώς χτύπησε και μείναμε στον δρόμο…”, λέει η 42χρονη.
Σαν… διακοπές για τα παιδιά!
Από εκείνη τη στιγμή, το ζευγάρι βρέθηκε σε αδιέξοδο. Δεν μπορούσαν λόγω συνθηκών, όπως λένε, να επέστρεφαν στην γενέτειρά του και έπρεπε να βρεθεί μια λύση για τα παιδιά:
“Δεν ξέραμε τι να κάναμε με τρία παιδιά και ένα στην κοιλιά. Αποφασίσαμε να έρθουμε εδώ, στην παραλία της Κουρούτας, να φτιάξουμε μια καλύβα, επειδή έχει πολύ κόσμο, που θα ήταν λιγότερο επικίνδυνο και να κάνουν μπάνιο τα παιδιά. Να νοιώσουν ότι περνάνε καλά, σαν διακοπές. Εμείς όμως ξέρουμε ότι αυτό εδώ είναι σαν σπίτι μας, γιατί δεν έχουμε κάτι άλλο αυτή τη στιγμή. Για τις ανάγκες μας, μαγείρεμα, μπάνιο, έχουμε μπουκάλα υγραερίου και ζεσταίνω νερό. Πολλές μέρες έχουμε μείνει νηστικοί εμείς. Τα παιδιά μας όμως όχι. Κάποιοι, που μας ξέρουν αυτούς τους μήνες εδώ, μας φέρνουν κάποιες φορές γάλα, αυγά, μπισκότα, χυμούς για τα παιδιά…”.
“Δεν μας δέχονται σε σπίτια…”
Παρότι το επίδομα για τα παιδιά ανά δίμηνο, δεν επαρκεί, αναζητούν σπίτι και δουλειά, ωστόσο ακόμη και σε οικονομικά ενοίκια που να μπορούν να ανταποκριθούν βρίσκουν εμπόδια:
“Όπου έχουμε ψάξει για σπίτι, ακόμη και σε οικονομικά ενοίκια, δεν μας δέχονται γιατί έχουμε τρία παιδιά και έρχεται και το τέταρτο και φοβούνται μήπως τους το χαλάσουμε.
Είμαστε και οι δύο άνεργοι. Ο άντρας μου είναι ελαιοχρωματιστής, αλλά δουλειές δεν υπάρχουν. Ψάχνει συνέχεια και βγάζει κανα μεροκάματο τώρα το καλοκαίρι σε οικόπεδα που καθαρίζει.
Ένα σπίτι και μια μόνιμη δουλειά για τον άντρα μου ζητάμε, ότι να ‘ναι. Εγώ δυστυχώς με τρία παιδιά και σε λίγους μήνες με τέσσερα δεν θα μπορώ να δουλέψω. Δεν έχουμε δικούς μας ανθρώπους να βοηθήσουν ή να μας τα προσέχουν. Τίποτα. Είμαστε μόνοι μας.
Ένα σπίτι, να μπούμε μέσα. Τίποτα άλλο και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε.
Εδώ μπορεί τα παιδιά να το βλέπουν σαν παιχνίδι. Αλλά το βλέπω, κουράζονται. Είναι δύσκολο. Πολύ ζέστη όλη την ημέρα, μέσα, έξω από την καλύβα, κάτω από τον ήλιο και το βράδυ υγρασία και σκοτάδι.
Οι συνθήκες είναι περίεργες εδώ. Ένα βράδυ, τρία άτομα μας την “έπεσαν” και πήραμε τα παιδιά αγκαλιά και αρχίσαμε να τρέχουμε προς το κάμπινγκ, γιατί δεν ξέραμε τι θα γίνει και τι ήθελαν.
Τα παιδιά εκείνη την ώρα κοιμούνταν. Αυτοί πλησίασαν. Ήταν κάπως. Βουτήξαμε τα παιδιά και φύγαμε. Κρυφτήκαμε κοντά στο κάμπινγκ και μόλις είδαμε ότι έφυγαν, γυρίσαμε.
Από εκείνο το βράδυ, κοιμόμαστε με βάρδιες. Δεν γίνεται αλλιώς. Υπάρχει φόβος. Είναι τα παιδιά. Δεν το αξίζουν όλο αυτό…”, επισημαίνει η κα Σταμνιώτη.
“Μια στέγη για τα παιδιά θέλω…”
Τα δύο της παιδιά κατά την διάρκεια της συνομιλίας μας, έπαιζαν με την άμμο, δίπλα στην καλύβα, εκεί που είχαν βρει λίγο ίσκιο. Το μικρότερο, το ενός έτους, κοιμούνταν σε ένα καρότσι, που το κάθισμα δεν είχε πιά ύφασμα, σε μια σανίδα…
“Μια στέγη για τα παιδιά μου θέλω. Για μένα δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Αλλά για τα παιδιά μου… αυτά σκέφτομαι, κανέναν άλλον”, λέει και λυγίζει η κα Σταμνιώτη.
Η οικογένεια ζητά οποιαδήποτε βοήθεια, και δουλειά για τον πατέρα των παιδιών, καθώς και όσοι μπορούν να ανταποκριθούν σε οικονομική στήριξη να καταθέτουν κάποιο ποσό στον λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας: 328/613249 – 97 (δικαιούχος: Τσουκαλάς Κωνσταντίνος του Διονυσίου).
