Οι γονείς μπορούν να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών τους με διάφορους τρόπους – αλλά μπορούν επίσης να τα βλάψουν. Υπάρχουν αρκετές εκφράσεις που μπορούν να εξασθενήσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών, προειδοποιεί η ψυχολόγος Anke Precht.
Η βοήθεια είναι καλή προς το παρόν. Ωστόσο, εάν αυτή η πρόταση χρησιμοποιείται πολύ συχνά, σημαίνει στα παιδιά: «Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό. Γι ‘αυτό το κάνω εγώ για εσάς. ” Αυτό μπορεί να δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στο μέλλον και καλό ειναι τα παιδιά να έχουν ενεργεί συμμετοχή σε όλες τις δραστηριότητες και προσπάθειες για να μπορέσουν να αναπτύξουν ικανότητες και αυτοπεποίθηση.
Αντ ‘ αυτού πείτε τους: “Απλά δοκιμάσε το. Είμαι βέβαιος ότι μπορείς να καταλάβεις πώς να το κάνεις. Εάν υπάρχει πρόβλημα, θα σε υποστηρίξω. Αλλά ξέρω ότι μπορείς! ”
Αυτές οι προτάσεις λέγονται συχνά όταν επισκέπτεστε έναν γιατρό, για παράδειγμα πριν από τον εμβολιασμό, με σκοπό να ηρεμήσει το παιδί. Δυστυχώς, συμβαίνει το αντίθετο: οι λέξεις “φόβος” και “πονά” γίνονται αναποτελεσματικές. Αυτό συμβαίνει επειδή η γλώσσα δεν είναι μόνο κατανοητή λογικά, αλλά ταυτόχρονα χρωματίζει τις εσωτερικές εικόνες.
Αντ ‘αυτού θα ήταν καλύτερο να πείτε: «Πάρε μια βαθιά ανάσα. Παίρνει λίγο και μετά τελειώνει. Τι θες να κάνουμε μετά; ”
Βασικά, αυτό είναι υπέροχο. Ο έπαινος είναι καλός για τον καθένα μας, και φυσικά για τα παιδιά. Αλλά, επαινέστε μόνο αν υπάρχει κάτι να επαινέσετε. Το να λέμε μπράβο, σούπερ, συγχαρητήρια σε κάθε κίνηση του παιδιού μας, χάνει το νόημα του επιτεύγματος.
Τα παιδιά δεν έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν την κριτική και να το αντέχουν και να το βλέπουν ως κίνητρο για ανάπτυξη, συχνά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτά τα ελλείμματα και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ακόμα το καλό από το κακό.
Αντ ‘αυτού, θα ήταν καλύτερο να επαινέσετε μόνο εάν το παιδί σας έκανε κάτι πραγματικά υπέροχο και επίσης να του πειτε εάν βλέπετε δυνατότητες βελτίωσης και θέλετε κάτι διαφορετικό από το παιδί. Κάντε το εποικοδομητικά: “Γεια σου, ξέρω ότι μπορείς να συνεχίσεις να κολυμπάς! Ας το ξανακάνουμε. ”
Συγκρίσεις με άλλα παιδιά πληγώνουν βαθιά την ψυχή των παιδιών. Τα μηνύματα που παιρνάμε στο παιδί ειναι κακά: Η μαμά και ο μπαμπάς βρίσκουν τον Paul / ξάδερφό μου πολύ καλύτερο από εμένα. Δεν είμαι αρκετά καλός. Θα προτιμούσαν να έχουν τον Paul ή τη Laura ως παιδί. Δεν μπορώ να τους ευχαριστήσω.
Αποφύγετε επίσης τις συγκρίσεις με τα αδέλφια. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό, κάθε παιδί είναι ιδιαίτερα καλό σε κάτι και σε κάτι άλλο δεν είναι τόσο καλό. Αντ ‘αυτού, αναζητήστε τα ειδικά ταλέντα του παιδιού σας και ενθαρρύνετέ το να το κάνει καλά.
Οι συγκρίσεις απογοητεύουν τα παιδιά και τα βάζουν σε μια διαδικασία σύγκρισης που είναι ανόφελη, άδικη και με τραγικά αποτελέσματα στην ψυχολογία και αυτοπεποίθηση των παιδιών τόσο στην εικόνα τους όσο και στην ικανότητα τους να κάνουν πράγματα.
Οι συνεχείς αναβολές και η χαλαρότητα παιρνουν στα παιδιά το μήνυμα οτι τίποτα δεν είναι σημαντικό να γίνει σήμερα, όλα μπορούν να γίνουν αύριο και ότι μου ζητάνε δεν έχει και τόση σημασία, μιας και μπορεί να γίνει αύριο. Αυτή η αναβλητικότητα δημιουργεί παιδιά που δεν τελειωνουν τις δουλειές τους στην ώρα τους, γίνονται ασυνεπείς , αναβλητικά, χωρίς προγραμματισμό και στόχους.
Αυτό που λένε οι γονείς πρέπει να είναι ευγενικά στην πραγματικότητα μια σαφής ανακοίνωση, στην οποία δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Η εργασία στο σπίτι πρέπει να γίνει είτε το θέλει το παιδί είτε όχι. Η ψευδή ελευθερία επιλογής δεν βοηθά. Τα παιδιά το έχουν πολύ πιο εύκολο όταν ξέρουν τι συμβαίνει και νιώθουν πιο ασφαλή εσωτερικά, ακόμα και όταν είναι θυμωμένα με τους γονείς τους και χτυπούν ή γκρινιαζουν. Οι γονείς πρέπει να είναι σε θέση να το αντέξουν αυτό!
Κάντε σαφείς ανακοινώσεις όταν κάτι πρέπει να γίνει: “Τώρα φορέστε τα παπούτσια σας, πρέπει να φύγουμε.” Ή: “20 λεπτά για την εργασία στο σπίτι. Διαφορετικά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για την αγαπημένη σας εκπομπή. ”
Και διατυπώστε το μόνο ως αίτημα που το παιδί μπορεί επίσης να αρνηθεί. Για παράδειγμα: “Θα με βοηθήσετε να βάλω τα ρούχα μαζί;” Εάν το παιδί λέει όχι τότε είναι απαραίτητο να το αποδεχτώ.
