Είναι από τους λίγους επιζώντες μαχητές του Έπους 1940 – 1941, και ίσως ο μεγαλύτερος σε ηλικία από αυτούς, με τον στιβαρό του λόγο να συγκλονίζει παρά τα 104 έτη του.
Ο λόγος για τον Βολιώτη Δημήτρη Κάλμπαρη, ο οποίος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του μετώπου για πέντε μήνες, λαμβάνοντας μέρος και στη θρυλική μάχη του υψώματος 731 που ταπείνωσε τον Μουσολίνι.
Ακριβώς 80 χρόνια από τότε ο υπεραιωνόβιος παλαίμαχος, συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Ένωσης Συγγενών Πεσόντων κατά το Έπος 1940 – 1941 κ. Γεώργιο Σούρλα, στον οποίον αφηγήθηκε τα όσα έζησε στον πόλεμο εκείνον, που ένωσε τους Έλληνες κατά του εισβολέα.
Όσα έζησε στο μέτωπο
Με την ισχυρή του μνήμη και διαύγεια, ο 104χρονος Βολιώτης, «ξεφύλλισε» πτυχές πλημμυρισμένες με πατριωτισμό και εθνική υπερηφάνεια για τους συμμαχητές του, που μαζί κατάφεραν και κράτησαν απόρθητο το ύψωμα 731, κατατροπώνοντας τους Ιταλούς στην πιο κρίσιμη μάχη του πολέμου.
Ο ίδιος εξέφρασε τον πόνο γι’ αυτούς που έπεσαν στα πεδία των μαχών της Βορείου Ηπείρου και έμειναν εκεί για πάντα, ενώ μίλησε για τη φρίκη του πολέμου και όσα άλλα απειλούσαν τη ζωή τους.
Για τα κρυοπαγήματα που οδήγησαν σ’ αναπηρίες και θανάτους. Για την ψείρα, που όμως σπεύδει να πει τους κρατούσε ξύπνιους σε εγρήγορση και δεν αιφνιδιάζονταν από τις νυχτερινές επιθέσεις των Ιταλών.
Για την πείνα διηγείται απίστευτες ιστορίες, όπως για το σκοτωμένο άλογο, που τον κράτησε στη ζωή έναν και πλέον μήνα. Για τις κυψέλες που έτρωγαν το μέλι μαζί με τις μέλισσες και για τις φλούδες των δένδρων που έτρωγαν, γιατί αισθάνονταν ότι είχε κάποια θρεπτική ουσία.
Μέσα από τις αφηγήσεις του ο υπεραιωνόβιος παλαίμαχος συγκινεί, αλλά και συγκινείται και όχι άδικα. Περιστατικά για τα οποία εκφράζει την υπερηφάνεια του για τους αγώνες στο μέτωπο. Δεν παραλείπει όμως να πει και το παράπονο για τα όσα έζησε μετά το τέλος του πολέμου.
Για την απόλυση από της δημοτική αρχή του Βόλου, όπου εργαζόταν στην καθαριότητα, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων. Ο ίδιος λέει με πικρία: «Μ’ έδιωξαν ενώ γνώριζαν ότι δεν είχα καμία κομματική ταυτότητα, παρά μόνο μια για την πατρίδα. Ήταν μια απόφαση που με πλήγωσε, αλλά και μου στέρησε την εργασία και την πλήρη σύνταξη».
Πριν την ολοκλήρωση της συνομιλίας του με τον πρόεδρο της Ένωσης Συγγενών Πεσόντων κατά το Έπος 1940 – 1941, ο 104χρονος θέλησε να μάθει τι έγινε με τους άταφους πεσόντες στα πεδία των μαχών της Βορείου Ηπείρου. Όπως μας πληροφορεί ο κ.Σουρλας : «Όταν πληροφορήθηκε πως σύντομα θα ολοκληρωθεί αυτή η προσπάθεια για τους 8.000 πεσόντες, που άρχισε πριν από δεκαπέντε χρόνια, αισθάνθηκε μια βαθιά ανακούφιση». Ο ίδιος κατέληξε: «Ήταν μία συνάντηση που προκάλεσε συγκίνηση και θαυμασμό, για τον άνθρωπο αυτόν και όσα έζησε πέντε μήνες στο μέτωπο κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο».
