Στις θυσίες αλλά και τις αγωνίες των Ελλήνων πρωταθλητών μέχρι να καταφέρουν να ανέβουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, σε ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες διοργανώσεις, αναφέρθηκε η χρυσή Ολυμπιονίκης της Βαρκελώνης και αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης, Βούλα Πατουλίδου, με αφορμή τα δύο χρυσά μετάλλια του Μίλτου Τεντόγλου στο μήκος και της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη στο βάδην.
«Τα χάρηκα τόσο πολύ τα δύο παιδιά μας. Και στον αγώνα που έδωσαν και στις δηλώσεις που έκαναν. Χάρηκα όλη τους την παρουσία, τον αυθορμητισμό και το αστείρευτο, δουλεμένο ταλέντο τους. Και μόνο που έχουν τόση ζέση για ζωή, τόση αντοχή, υπομονή και ξεκάθαρους στόχους λες πως υπάρχουν νέα παιδιά που δείχνουν τον δρόμο και ξεχωρίζουν», δήλωσε η κ.Πατουλίδου στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ – ΜΠΕ «Πρακτορείο 104,9Fm» για τις ελληνικές επιτυχίες στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μονάχου.
Με αφορμή τις δικές της εμπειρίες στον χώρο του αθλητισμού η κ.Πατουλίδου ερωτηθείσα τι χρειάζεται για να ανέβει κάποιος στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου απάντησε: «Πρέπει να είναι χαλκέντερος. Ξέρετε τι πάει να πει πρωταθλητισμός; Τι παρασκήνιο έχεις με τον εαυτό σου; Πόσες λακκούβες και σε πόσες κατηφόρες κατρακυλάς; Και σκέφτεσαι: θα σταματήσει η αγωνία και η διάθεση μου, ώστε να μπορέσω να σηκωθώ, να παλέψω και να ξαναδουλέψω για να πετύχω τον στόχο μου;».
Για τα συναισθήματα που νιώθει η ίδια κάθε φορά που βλέπει τους ‘Ελληνες πρωταθλητές να σημειώνουν επιτυχίες στον στίβο η χρυσή Ολυμπιονίκης της Βαρκελώνης ανέφερε: «Γεμίζει ο λαιμός μου και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια. Γιατί όταν έρχεται η καταξίωση όλα τα αρνητικά μικραίνουν, κονταίνουν, εξαφανίζονται από τον οπτικό σου ορίζοντα. ‘Ομως για να φτάσεις εκεί -Θεέ μου και Παναγία μου!- πόση αντοχή χρειάζεται…».
Η κ.Πατουλίδου πρόσθεσε πως πολλές φορές τα δάκρυα των αθλητών που βλέπει ο κόσμος όταν ανεβαίνουν στο βάθρο των νικητών είναι τα συσσωρευμένα δάκρυα των δύσκολων στιγμών έως την καταξίωση: «Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι να είσαι στο γήπεδο και να ψάχνεις στην κερκίδα να βρεις ένα βλέμμα, να δεις εάν σε πιστεύουν. Στο βάθρο τα δάκρυα είναι όλες αυτές οι στιγμές μαζεμένες, της απογοήτευσης αλλά και του μπορώ…».
