Παρότι έχει παίκτες με ικανότητες ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι ο Προμηθέας δεν θα μπορούσε να απειλήσει τον Ολυμπιακό στον δρόμο για τους τελικούς. Οι ερυθρόλευκοι παίζουν μπάσκετ άλλου επιπέδου, διαθέτουν άλλο βάθος και γενικότερα έχουν δείξει καθ´ όλη τη διάρκεια της σεζόν, ακόμα κι όταν οι υποχρεώσεις στην Ευρωλίγκα ήταν βαριές και συνεχείς, ότι στην Ελλάδα δεν έχουν αντίπαλο.
Το ίδιο βέβαια, ίσχυε θεωρητικά και στην σειρά του Παναθηναϊκού με την Λάρισα και να που προβλέψεις διαψεύστηκαν. Οχι ότι υπάρχει περίπτωση να κινδυνεύσουν σοβαρά οι πράσινοι, αλλά και μόνο ότι μετά το 1-1 υποχρεούνται να ξαναπάνε στη θεσσαλική πόλη για 4ο παιχνίδι, είναι κάτι που προφανώς δεν υπολόγιζαν.
Η σοβαρότητα, η διάθεση και η αφοσίωση είναι στοιχεία που δεν εξαρτώνται από την δυναμικότητα του αντιπάλου. Αφορούν την ιδιοσυγκρασία μιας ομάδας, είναι ο καθρέφτης των ανθρώπων της και οφείλουν να εμφανίζονται στο γήπεδο από τα φιλικά προετοιμασίας μέχρι το Final Four της Ευρωλίγκας. Ή τα έχεις ή δεν τα έχεις.
Το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκας φάνηκε από τον περασμένο Οκτώβρη ότι θα πάει καλά. Για την ακρίβεια φάνηκε από τον τρόπο που στελεχώθηκε το καλοκαίρι, αλλά όπως και να το κάνουμε πάντα χρειάζεται η επιβεβαίωση του παρκέ. Ως οργανισμός, δεν ασχολήθηκε στιγμή με τις εντυπώσεις και το επικοινωνιακή πλευρά των κινήσεων του, δεν ασχολήθηκε με το τι γραφόταν ή λεγόταν τριγύρω.
Δεν καθυστέρησε στιγμή στις περιπτώσεις Φαλ και Γουόκαπ, γιατί ήξερε ακριβώς τι χρειαζόταν και τι θα έπαιρνε από τους συγκεκριμένους παίκτες, όπως δεν βιάστηκε για κανέναν λόγο όταν δεν έβρισκε αυτό που έψαχνε και τελικά η υπομονή του δικαιώθηκε με τον Τάιλερ Ντόρσεϊ.
Το σύνολο που δημιουργήθηκε δεν ήταν τέλειο αγωνιστικά, ούτε ιδιαίτερα φανταχτερό, ούτε έστειλε τον κόσμο στο αεροδρόμιο. Είχε, όμως, στο επίκεντρο την ουσία. Ηταν δομημένο με παίκτες που ταβάνι τους ήταν αβέβαιο, αλλά το… πάτωμά τους δεδομένο και σταθερό.
Περίμενε από κάποιους εξ αυτών θετικές εκπλήξεις (βλ. Βεζένκοφ, Γουόκαπ, Φαλ), αλλά δεν ανησυχούσε για αρνητικές. Από κανέναν. Δεν είναι πρόβλημα να μην ξέρεις πιο είναι το ανώτερο επίπεδο που μπορείς να φτάσεις, είναι όμως μεγάλο όταν δεν ξέρεις την μίνιμουμ εικόνα που θα έχεις στο γήπεδο.
Κυλώντας ο καιρός και με εξαίρεση τον Ιανουάριο που ουσιαστικά καθορίστηκε από αστάθμητους παράγοντες (πέρασαν κορονοϊό όλοι οι παίκτες), ο Ολυμπιακός μετέφερε τα αγωνιστικά του όρια προς στα πάνω. Τόσο το χαμηλότερο, όσο και το υψηλότερο.
Τα στάνταρ του αυξάνονταν σταδιακά, με αποτέλεσμα ο μεγάλος στόχος της επιστροφής στην 8άδα να γίνει κρυφός πόθος για πλεονέκτημα έδρας και στην συνέχεια σε όνειρο για πρόκριση στο Final Four. Το οποίο τελικά πήρε σάρκα και οστά και λίγο έλειψε να μετατραπεί σε έπος. Και μόνο η πίκρα που τύλιξε την ομάδα μετά από τον χαμένο ημιτελικό δείχνει και πόσο πίστευαν όλοι ότι μπορούσαν να τα καταφέρουν.
Αυτή ακριβώς η πίκρα γεννούσε και αμφιβολίες για την επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα και τον μεγάλο στόχο του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός ξεπέρασε σε 40 λεπτά το μετατραυματικό σοκ και στα 120 που ακολούθησαν ήταν απλά απολαυστικός.
Η τελευταία παράσταση στην Πάτρα συνοδεύτηκε από διψήφιο αριθμό διακριθέντων, αφού όσο κι αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας άνοιγε το ροτέισον η ένταση δεν έπεφτε και η εικόνα δεν χαλούσε. Είναι φανερό ότι οι παίκτες του, πιο ενωμένοι και ομαδικοί από κάθε άλλο σημείο της σεζόν, δεν θέλουν να πατήσουν το φρένο.
Ο Ολυμπιακός θα τελειώσει τη δουλειά το Σάββατο και θα ετοιμαστεί για τους τελικούς. Για το φινάλε που του αξίζει…
