Μέχρι τη μακρινή Νέα Ζηλανδία, στην άλλη άκρη του κόσμου, το αμπέλι και το κρασί, δώρα του θεού Διόνυσου στους ανθρώπους, αναπτύσσονται και μεγαλουργούν.

Οι αμπελώνες της Νέας Ζηλανδίας θεριεύουν λόγω της επιμονής των αμπελουργών, ενώ χάρη στην υπερπροσπάθεια των οινοποιών, σε συνδυασμό με τις σύγχρονες οινικές τεχνικές που εφαρμόζονται, τα κρασιά που παράγονται είναι εκλεκτά και εξάγονται σε όλο τον κόσμο, σε τιμές πολύ ανταγωνιστικές. Ας μην ξεχνάμε ότι η οινοποιία στη Νέα Ζηλανδία μετρά μόλις 20 χρόνια. Τα κρασιά τους έχουν μοναδικούς χαρακτήρες, με βαθύ χρώμα, πληθωρική μύτη, στόμα πλούσιο και μεγάλης διάρκειας ισορροπημένη επίγευση.

Στην περιοχή του Μάρλμπορο (Marlborough), στην ανατολική πλευρά της οροσειράς των νότιων Άλπεων που διατρέχουν το νότιο νησί, η λευκή γαλλική ποικιλία Sauvignon Blanc έχει ως φύλακα-άγγελο ένα γηγενές είδος γερακιού, το οποίο οι αμπελουργοί αποφάσισαν να εκτρέφουν ως οικόσιτο στα αμπέλια τους και να το εκπαιδεύουν προκειμένου να προστατεύσουν τον αμπελώνα τους από τις επιδρομές των άλλων πουλιών, των τρωκτικών, αλλά και όποιων αρπακτικών εξαφανίζουν τα σταφύλια.

Ξύλινοι πάσσαλοι είναι διάσπαρτοι στον αμπελώνα και κάθε γεράκι έχει τη δική του περιοχή, την οποία ελέγχει από το παρατηρητήριό του. Αν κάποιο προσπαθήσει να επέμβει σε περιοχή που ελέγχεται από άλλο «συνάδελφό» του, το ξύλο είναι ανελέητο – είναι θέμα επικράτησης. Η αρχή έγινε στη μακρινή Νέα Ζηλανδία, γεράκια όμως εκπαιδεύονται για τον ίδιο λόγο στη Γαλλία, στην Ιταλία και τελευταία στην Καλιφόρνια.

Λέτε να τα δούμε σύντομα και στους ελληνικούς αμπελώνες;

Πάντως, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με την εκπαίδευση των γερακιών και ακολούθησαν οι Μογγόλοι, οι Άραβες και πολύ αργότερα οι υπόλοιποι.

Tο κυνήγι με γεράκια είναι σήμερα απαγορευμένο στην Ελλάδα, εκτός ειδικών περιπτώσεων όπως τα αεροδρόμια. Το περίεργο είναι ότι, ενώ τα περισσότερα αρπακτικά είναι μοναχικά, τα γεράκια κυνηγούν σε ομάδες, με τα θηλυκά να είναι ισχυρότερα των αρσενικών, λόγω μεγέθους και χαρακτήρα.

Το πέταγμά τους είναι εντελώς αθόρυβο, έτσι το θήραμα αιφνιδιάζεται, και ο πομπός που έχουν στο σώμα τους προσδιορίζει την ακριβή τοποθεσία τους.

Η οπτική οξύτητα ενός γερακιού είναι οκτώ φορές ανώτερη από του ανθρώπου, επιτρέποντάς του να διακρίνει ακόμα και την πιο μικρή λεία από απόσταση πολλών χιλιομέτρων. Χάρη στις οξυμένες αισθήσεις τους, τα γεράκια είναι δυνατοί θηρευτές ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι.

Όσον αφορά την εκπαίδευσή τους, το άγριο αρπακτικό μαθαίνει σταδιακά να έρχεται στο γάντι, να τρώει, να φεύγει και να επιστρέφει με το σφύριγμα από όπου και αν βρίσκεται. Κατόπιν, συνηθίζει να στέκει στους ξύλινους πασσάλους και να είναι, μαζί με την παρέα του, άγρυπνος φρουρός.

instyle.gr