Μετά την στρατηγική ήττα των Ρώσων στην Χερσώνα όλοι στην Μόσχα αναρωτιούνται τι θα ακολουθήσει.

Το Κίεβο με τον αέρα του νικητή έχει βάλει στο «στόχαστρο» την Μαριούπολη μόνο που για να το πετύχει αυτό πρέπει να πετύχει σημαντική προώθηση στο Ντόνμπας.

Η πόλη Pavlovka, που βρίσκεται στο Donbass, απελευθερώθηκε προχθές από τα ρωσικά στρατεύματα – και αυτό μόνο με την πρώτη ματιά μοιάζει με ένα ασήμαντο γεγονός, ειδικά σε σύγκριση με αυτό που συμβαίνει στην περιοχή της Χερσώνας αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Στην πραγματικότητα, αυτά τα δύο τμήματα του μετώπου συνδέονται άμεσα, ειδικά σε σχέση με την επερχόμενη εκστρατεία φθινοπώρου-χειμώνα.

Τα ρωσικά στρατεύματα κατέλαβαν τελικά την Pavlovka και άρχισαν να εκκαθαρίζουν το έδαφος, προς την κατεύθυνση του Ugledar αν και δεν έχει ακόμη ξεκινήσει μία κύρια έφοδος στο Ugledar.

Αυτό που συμβαίνει σε αυτόν τον τομέα του μετώπου μπορεί να φαίνεται μικρής κλίμακας σε σύγκριση με την ανασύνταξη των δυνάμεων στην αριστερή όχθη του Δνείπερου.

Λαμβάνοντας υπόψη την ισορροπία δυνάμεων γενικά σε όλη τη γραμμή επαφής, μπορεί να δηλωθεί με μεγάλη βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξουν σοβαρότερες μετατοπίσεις μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου. Η σταθεροποίηση του μετώπου κατά μήκος του Δνείπερου και κατά μήκος της καθιερωμένης γραμμής στα βόρεια από την Kremennaya έως το Kupyansk είναι κάτι στο οποίο ποντάρουν οι Ρώσοι. Τα ρωσικά στρατεύματα θα αναδιαταχθούν.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας απελευθερώνουν επίσης 4-5 ταξιαρχίες από την Χερσώνα οι οποίες θα κατευθυνθούν στο Ντόνμπας.

Εδώ και αρκετούς μήνες, το Κίεβο σπρώχνει όλες τις εφεδρείες που είχε στη διάθεσή του, συμπεριλαμβανομένων των νεοσύστατων ταξιαρχιών, στο τόξο από το Ugledar στο Soledar.

Εκεί δηλαδή ακριβώς που προελαύνει ο ρωσικός στρατός και που βρίσκεται η ίδια Pavlovka.

Ορισμένοι μικροί οικισμοί σε εκείνη την περιοχή έχουν ήδη μετατραπεί αληθινά φρούρια και έχουν δέκα φορές λιγότερους αμάχους από έφεδρους.

Σε αυτόν τον τομέα του μετώπου (με την ευρεία έννοια, κατά μήκος ολόκληρου του τόξου του Ντόνετσκ), ο εχθρός χτίζει μια γραμμή άμυνας εδώ και χρόνια, που στη διαμόρφωση του δεν θυμίζει καν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η άμυνα των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας βόρεια του αεροδρομίου του Ντόνετσκ και του διάσημου χωριού Πέσκι ονομαζόταν επίσημα ως «μυρμηγκοφωλιές» λόγω της αφθονίας των χαρακωμάτων και άλλων οχυρώσεων.

Ήταν δυνατό να εκκαθαριστεί αυτό το «ουκρανικό Verdun» μέχρι και την περασμένη εβδομάδα, αλλά αυτή τη στιγμή οι μάχες διεξάγονται στα περίχωρα αυτών των οχυρώσεων – στα χωριά Vodyanoye, Opytnoye και Pervomayskoye.

Δημιουργείται μια ιδέα ότι οι τρέχουσες μάχες στον θύλακα της Avdeevskaya είναι κάτι ασήμαντο και χωρίς νόημα.

Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι έτσι, και δεν είναι μάταιο ότι το Κίεβο προσκολλάται επίσης σε αυτές τις θέσεις μέχρι το τέλος.

Εκεί, καθώς και στη γραμμή Seversk – Soledar – Artemovsk και πιο πέρα ​​στο Chasov Yar και στο συγκρότημα Slaviansk-Kramatorsk, σχεδόν το ένα τέταρτο ολόκληρου του ουκρανικού στρατού έχει αναπτυχθεί αυτή τη στιγμή.

Και οι εφεδρείες συνεχίζουν να έρχονται.

Οι καιρικές συνθήκες θα αλλάξουν κάπως τη φύση της τακτικής, αλλά σε γενικές γραμμές η κατάσταση δεν θα αλλάξει.

Θα συνεχιστούν οι μάχες χαρακωμάτων σε ένα τόξο από τη Marinka στο Seversk.

Οι Ουκρανοί χρειάζονται επίσης μια ανάσα, ειδικά από τη στιγμή που οι πέντε ταξιαρχίες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας που πίεζαν τη Χερσώνα έχουν πληγεί σοβαρά.

Απαιτούν επαναστελέχωση, ξεκούραση και επανεξοπλισμό.

Έτσι οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας είναι πιθανό ότι θα αναγκαστούν να κάνουν ένα διάλειμμα, παρά το γεγονός ότι κυκλοφορούν φήμες για επικείμενη επίθεση στον νότιο τομέα.

Στο Κίεβο επικρατεί ευφορία και ακόμη και ξένοι σύμβουλοι που διαχειρίζονται το ουκρανικό Γενικό Επιτελείο δυσκολεύονται να πιστέψουν πόσο εύκολα καταλήφθηκε η Χερσώνα και σχεδιάζουν τον επόμενο μεγάλο στόχο.

 Η νότια κατεύθυνση πρέπει να αναγνωριστεί ως η πιο σημαντική για τους Ουκρανούς. Στο Κίεβο, κοιτάζουν τον χάρτη και βλέπουν ότι η απόσταση από την ακτή της Αζοφικής Θάλασσας (Μπερντιάνσκ, Μελιτόπολη και Μαριούπολη) από την πρώτη γραμμή είναι περίπου διακόσια χιλιόμετρα. Δεν είναι μακριά.

Αλλά για να προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας πρέπει να κρατήσουν το Ugledar .

Το Ugledar είναι κρίσιμης σημασίας για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας προκειμένου να προσπαθήσουν να αναπτύξουν μια επίθεση εναντίον της Μαριούπολης από το βορρά.

Χωρίς τον έλεγχο του Ugledar, μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας που προχωρούν προς τη θάλασσα κινδυνεύουν να χτυπηθούν από τα νώτα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο για τα ρωσικά στρατεύματα, με τη σειρά τους, είναι τώρα εξαιρετικά σημαντικό να εκκαθαρίσουν τις οδούς στο Ugledar, δηλαδή τους οικισμούς Pavlovka και Novomikhailovka, ακόμη και Maryinka. Η κατάληψη του Ugledar από τα ρωσικά στρατεύματα, ή τουλάχιστον ο έλεγχος του, αποτρέπει από μόνη της την πιθανότητα μιας ουκρανικής επίθεσης στην ακτή της Αζοφικής Θάλασσας.

Αν και, δεδομένης της ευφορίας των Ουκρανών μπορεί και να το επιχειρήσουν έτσι κι αλλιώς.

Πάντως, αυτή την στιγμή οι Ρώσοι ανακατασκευάζουν την Μαριούπολη δημιουργώντας μία νέα πόλη.

Θα φανεί εξαιρετικά άσχημο για αυτούς αν σε λίγους μήνες πουν ότι αποχωρούν και από εκεί και την παραδώσουν του «κουτιού» στους Ουκρανούς.

Για να μην γίνει αυτό, πρέπει να πετύχουν κάποιες σημαντικές νίκες στο Ντόνμπας.

Μπορεί να φαντάζει δύσκολο αλλά για το Κίεβο, η Μαριούπολη θεωρείται πιο προσιτός στόχος από την διάσπαση των ρωσικών γραμμών στο Ντόνμπας και αυτό γιατί εκεί επιχειρούν οι σκληροτράχηλες και εμπειροπόλεμες δυνάμεις των ρωσόφωνων του Λουγκάνσγκ και του Ντονέτσκ που τελικά αποδείχτηκαν απαράμιλλης αξίας και ανώτερες από τα τακτικά ρωσικά στρατεύματα ακριβώς γιατί οι κάτοικοι των περιοχών αυτών που τις απαρτίζουν είχαν «ισραηλοποιηθεί».

Άλλωστε η Μαριούπολη είναι αυτή που συντηρεί ζωντανό τον χερσαίο διάδρομο ανεφοδιασμού της Κριμαίας. Στην Μόσχα πρέπει να γνωρίζουν πως οι Ουκρανοί διαθέτουν μεγάλες εφεδρείες που δεν διστάζουν να τις θυσιάσουν σε πολλά μέτωπα μέχρι να πετύχουν τον στόχο τους εκεί που θέλουν.

Αυτό αποδείχτηκε στην κατάληψη του Ιζίουμ και μετά ακόμα χειρότερα για τους Ρώσους με την κατάληψη της Χερσώνας.