Ο Θεός έπλασε τη γυναίκα και γεννήθηκε η Brigitte Bardot: Κάπως έτσι, με τον τίτλο της ταινίας που την καθιέρωσε στον παγκόσμιο κινηματογράφο και με την οποία έγινε διεθνές σύμβολο του σεξ, περιγράφεται το απόλυτο θηλυκό που γεννήθηκε σαν σήμερα, 28 Σεπτεμβρίου, πριν από 88 χρόνια.
Μύθος και σύμβολο του σεξ των δεκαετιών 1950 και 1960, ήταν σταρ παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας, μούσα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της εποχής, ενώ υπήρξε έμβλημα της γυναικείας χειραφέτησης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης, έφερε επανάσταση στα ήθη. Είναι πασίγνωστη, επίσης, με τα αρχικά της, BB. Έχει πρωταγωνιστήσει σε 50 ταινίες και έχει τραγουδήσει περισσότερα από 80 τραγούδια σε 21 έτη καριέρας. Το όνομά της έχει γραφεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του σινεμά, αν και η ίδια μίσησε αυτόν τον χώρο. Θεωρείται ως μια από τις πιο όμορφες γυναίκες στην ιστορία.
Η θρυλική BB-Μπεμπέ σήμερα γιορτάζει τα 88 της χρόνια. Θα αναρωτηθείτε, έχουν ηλικία οι μύθοι; Όχι, καθώς δεν υπόκεινται σε νόμους ή κανόνες, είναι πέρα και πάνω από συμβάσεις και συμβιβασμούς. Κάπως έτσι είναι και η Brigitte Bardot που επέλεξε να ζήσει με τον δικό της τρόπο. Εδώ και πολλά χρόνια έχει επιλέξει να ζει απομονωμένη αν και είναι ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων.
Η Brigitte Bardot γεννήθηκε στις Σεπτεμβρίου 1934, στο Παρίσι. Καταγόμενη από ένα αστικό περιβάλλον, με πατέρα βιομήχανο, ιδιοκτήτη των εργοστασίων Bardot και μητέρα που ασχολούταν με οικιακά, η νεαρή Brigitte έλαβε αυστηρή μόρφωση στο πλευρό της αδελφής της. Από πολύ μικρή, έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό για τον κλασικό χορό και έκανε τα πρώτα της βήματα σε ηλικία 7 ετών, στα cours Bourgat.
Η μητέρα της αγαπούσε ιδιαίτερα τη μόδα και τον χορό. Έτσι, η οικογένεια Bardot ήταν μέλος της υψηλής κοινωνίας και είχε επαφές με πολλούς διευθυντές του Τύπου, του θεάτρου, του κινηματογράφου αλλά και ανθρώπους της μόδας.
Το 1949, σε ηλικία 15 ετών, προσελήφθη από τη διευθύντρια των περιοδικών ELLE και Le Jardin des Modes, Ελέν Λαζαρέφ, στενή φίλη της μητέρας της. Πολύ σύντομα, η Brigitte έγινε η μασκότ του περιοδικού ELLE, στο οποίο και έκανε εξώφυλλο το 1950. Χάρη σ’ αυτό το εξώφυλλο, ο σκηνοθέτης Marc Allégret την ξεχώρισε και της πρότεινε έναν ρόλο στην επόμενη ταινία του, “Les lauriers sont coupés”. Η ταινία τελικά δεν γυρίστηκε, μα χάρη σ’ αυτήν την περίσταση η Brigitte γνώρισε έναν νέο βοηθό, τον Roger Vadim.
Το 1953, η Bardot είχε την πρώτη και μοναδική της εμπειρία στο σανίδι παίζοντας στο θεατρικό «L’Invitation au château» του Jean Anouilh σε σκηνοθεσία του André Barsacq. Τον ίδιο χρόνο, γνωρίστηκε με το πρόσωπο που θα αποτελούσε την ιμπρεσάριο της για όλη τη διάρκεια της καριέρας της: την Όλγα Χόρστιγκ. Από ‘κει κι έπειτα η Bardot έψαχνε τους ρόλους της σε μικρές ταινίες, όπως το 1953, οπότε και έπαιξε σε ηλικία 19 ετών, στην ταινία «Κίτρινο Διαβατήριο». Αλλά ήταν στο Φεστιβάλ των Καννών όπου έλαβε χώρα μια πρώτη στροφή στην καριέρα της. Η μικρή στάρλετ που ήταν ήδη εκεί, επισκίασε μεγάλες σταρ της εποχής.
Από τη στιγμή που η Brigitte γνώρισε τον Roger Vadim, οι δύο ερωτευμένοι, εκείνη μόλις 15 ετών, εκείνος περίπου 22, έγιναν αχώριστοι. Οι γονείς της δεν ενέκριναν σε καμία περίπτωση τη σχέση και προσπάθησαν, μάταια, να τους χωρίσουν. Σε ηλικία 18 ετών, ο πατέρας της έδωσε τη συγκατάθεσή του για να παντρευτεί με τον Roger Vadim. Ο γάμος τελέστηκε στη εκκλησία του Πασί, στις 21 Δεκεμβρίου 1952.
Ήταν το 1956, σε ηλικία 22 ετών, που μπήκε στο πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου και έγινε διεθνές σύμβολο του σεξ, χάρη στην ταινία του Vadim “Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα”. Υποδύθηκε τη Ζυλιέτ Αρντί, απέναντι στους Curd Jürgens, Christian Marquand και Jean-Louis Trintignant.
Όταν κυκλοφόρησε στη Γαλλία, η ταινία είχε μέτρια επιτυχία, αλλά το 1957, κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, όπου έκανε μεγάλη εντύπωση και ξεκίνησε μια αλυσίδα παθών και επιθέσεων (κυρίως από τη λογοκρισία). Απαγορεύτηκε η προβολή της σε μερικές Πολιτείες, αλλά γνώρισε τεράστια επιτυχία. Και ήταν αυτή η ώθηση από την Αμερική που εξαπλώθηκε και στη Γαλλία, μετατρέποντας την ταινία σε θρίαμβο. Αυτή η ταινία ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο του Vadim στην Brigitte. Χώρισαν λίγους μήνες μετά, με την Bardot να εμφανίζεται στο πλάι του Jean- Louis Trintignant.
Η ταινία που την καθιέρωσε ως το σύμβολο του σεξ ήταν και η αφορμή να δημιουργηθεί ο μύθος της “Μπεμπέ”.
Ανοιχτόχρωμα ξανθά μακριά μαλλιά, ή ακόμη η διάσημη κόμμωση «choucroute» (ξινολάχανο). Μάτια τονισμένα με μαύρο eye-liner, κόκκινα χείλη ή ροζ οριοθετημένα με ένα ίχνος ασορτί κραγιόν. Ρούχα σέξι και εφαρμοστά, ταγέρ, φούστες, φαρδιές ζώνες, μπαλαρίνες, τζιν, Τ-shirt, ή ακόμη το διάσημο μπικίνι που έκανε μόδα.
Μπροστά στην παγκόσμια επιτυχία, το Χόλιγουντ της κάνει εντυπωσιακές προτάσεις, αλλά εκείνη τις αρνήθηκε όλες, επιθυμώντας να μείνει γαλλική αξία. Με τον καιρό αγόρασε τη Μαντράγκ, μια έκταση στο Σαιν-Τροπέ το 1958, με τον τόπο, που ήταν ήδη γνωστός από τις δεκαετίες του 1920 και 1930 για τους καλλιτέχνες και συγγραφείς που ήλκυε, να γίνεται θρυλικός τόσο εξαιτίας της παρουσίας της εκεί όσο και των ξέφρενων πάρτι που οργάνωνε.
Της αποδίδουν μια ζωή ελευθεριάζουσα και γεμάτη εραστές, καθώς αυτή την εποχή είχε δεσμό με τον μουσικό
“Sacha” Distel. Έκτοτε, η παραμικρή της κίνηση παρακολουθείται, παραμορφώνεται και διαδίδεται, καθώς οι παπαράτσι δεν την αφήνουν ποτέ σε ησυχία. Λατρεύτηκε και μισήθηκε όσο λίγες γυναίκες της εποχής της.
Το 1959, γύριζε το «Η Μπαμπέτ πάει στον πόλεμο» του Christian Jacq, με τον Francis Blanche και έναν ηθοποιό που η ίδια απαίτησε, τον Jacques Charrier. Με αυτόν παντρεύτηκαν στις 11 Ιουνίου του ίδιου έτους «υπό τα πυρά» του παγκόσμιου Τύπου. Στις 11 Ιανουαρίου 1960, έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι, τον Nicolas Charrier. Μάλιστα η Brigitte γέννησε στην οικία της, καθώς στάθηκε αδύνατο να βγει από το σπίτι, επειδή κάθε διέξοδος ήταν μπλοκαρισμένη από δημοσιογράφους. Η γέννηση του Nicolas αποτέλεσε παγκόσμιο θέμα συζήτησης, με τον ευτυχή πατέρα και σύζυγο Jacques Charrier να ανακοινώνει στους δημοσιογράφους τις πρώτες πρωινές ώρες της 11ης Ιανουαρίου ότι το βρέφος έχει γαλανά μάτια, ζυγίζει 3.200 γραμμάρια και η μητέρα του “ενδεχομένως να θηλάσει”.
Το 1960, βγήκε στις αίθουσες η ταινία «Η Αλήθεια», με τους Charles Vanel, Sami Frey και Marie-José Nat, που πραγματεύεται ένα έγκλημα πάθους. Η καλύτερη ταινία της, όπως θα υποστήριζε η ίδια. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης Henri-Georges Clouzot, την υπέβαλε σε επίπονα γυρίσματα.
Επιπλέον, η δυσκολία της να ασχοληθεί με το παιδί της, τα προβλήματα που δημιούργησαν οι πιέσεις από όλες τις πλευρές, η προδοσία του γραμματέως της ο οποίος και μετέφερε διάφορα μυστικά της στον Τύπο, η ασφυκτική πολιορκία των δημοσιογράφων και οι άγριες διαθέσεις των θαυμαστών της την έσπρωξαν στα όριά της. Η Brigitte Bardot πραγματοποίησε μια απόπειρα αυτοκτονίας την ημέρα των γενεθλίων της, στις 28 Σεπτεμβρίου 1960. Επέζησε από θαύμα ενώ είχε πέσει σε κώμα.
Το 1963, στα 27 της χρόνια, γύρισε το αριστούργημα, «Η Περιφρόνηση», του Jean-Luc Godard, στο Κάπρι.
Το 1965, πρωταγωνίστησε με τη Jeanne Moreau στην ταινία «Viva María!», που γνώρισε τεράστια επιτυχία, ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. H Bardot έλαβε υποψηφιότητα για βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA), στην κατηγορία καλύτερης ξένης ηθοποιού.
Το 1966 ο Γερμανός πολυεκατομμυριούχος Gunter Sachs της έστειλε μια πραγματική βροχή από ροδοπέταλα για να της εξομολογηθεί τον έρωτά του και να τη ζητήσει σε γάμο. Πράγματι ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου στη 1 το πρωί της 14ης Ιουλίου του 1966 στο Λας Βέγκας, στο σπίτι κάποιου φίλου, σε μία σεμνή και απέρριτη τελετή, μακριά από το αδιάκριτο πλήθος, τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ. Την επομένη έφυγαν, οι δυο τους, για ένα δεκαήμερο ταξίδι του μέλιτος στην Ταϊτή. Ο έρωτας ανάμεσα στο ζευγάρι ήταν κεραυνοβόλος και η απόσταση από τη γνωριμία στον γάμο μόλις τρεις εβδομάδες. Ο γάμος κράτησε δύο χρόνια. Το Φεστιβάλ των Καννών του 1967, όπου μετέβη με τον σύζυγό της, αποτέλεσε την τελευταία της δημόσια εμφάνιση, με τη ιδιότητα της ηθοποιού.
Το 1967, είχε ένα ειδύλλιο με τον Serge Gainsbourg. Έγινε μούσα του, κι εκείνος της έγραψε μια δεκάδα τραγούδια, ανάμεσα στα οποία μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της: «Harley Davidson», «Bonnie & Clyde», «Contact», «Comic Strip», «Bubble Gum», «La Bise aux hippies», «L’Appareil à sous», «Je me donne à qui me plait», καθώς επίσης και το «Je t’aime… moi non plus», αλλά η Bardot, επειδή ήταν ακόμη παντρεμένη, ζήτησε από τον συνθέτη να μην το κυκλοφορήσει, κάτι που ο ίδιος δέχτηκε. Όταν χώρισαν, της αφιέρωσε ένα τραγούδι – ύμνο: Initials BB.
Το 1970, ο Michel Deville την παρουσιάζει χαρωπή και δραστήρια στην ταινία «L’Ours et la Poupée» στο πλάι του Jean-Pierre Cassel (πατέρα του ηθοποιού Vincent Cassel ). Το 1971, η Bardot εμφανίζεται στην ταινία «Η λεωφόρος των λαθρεμπόρων», του Robert Enrico με τον Lino Ventura, η υπόθεση της οποίας εξελίσσεται στην περίοδο της ποτοαπαγόρευσης. Την ίδια χρονιά γυρίζει στο πλάι της Claudia Cardinale στην ταινία «Les pétroleuses», ένα κωμικό γουέστερν. Αυτές οι τρεις ταινίες ήταν οι τελευταίες κινηματογραφικές επιτυχίες της ηθοποιού.
Το 1973, έχοντας ολοκληρώσει τα γυρίσματα για την τελευταία της ταινία, «L’Histoire très bonne et très joyeuse de Colinot trousse-chemise», της Nina Companeez, έπειτα από 21 χρόνια καριέρας, 50 ταινίες και 80 τραγούδια, μην αντέχοντας πλέον την υπερέκθεσή της στα μίντια και το ίδιο το σινεμά, η Brigitte Bardot αποσύρθηκε οριστικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Από τότε αφοσιώθηκε στην υπεράσπιση των ζώων.
Το 1986, ίδρυσε το Ίδρυμα Μπριζίτ Μπαρντό, έναν οργανισμό στρατευμένο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, τον οποίο και η ηθοποιός χρηματοδοτεί βγάζοντας σε δημοπρασία διάφορα προσωπικά της αντικείμενα και κοσμήματα. Τα κύρια πεδία δραστηριοποίησης του ιδρύματος σχετίζονται με: τη μάχη κατά της αιχμαλωσίας άγριων ζώων για την τοποθέτησή τους σε τσίρκο και ζωολογικούς κήπους, για τις συνθήκες σφαγής των ζώων, για την καταπολέμηση της ιπποφαγίας, για την κατάργηση των πειραμάτων σε ζώα, για την καταπολέμηση της κακομεταχείρισης και του παράνομου κυνηγιού, για την εξάλειψη των αγώνων με ζώα (όπως οι ταυρομαχίες και κοκορομαχίες), καθώς και την ευαισθητοποίηση σχετικά με την εγκατάλειψη των οικόσιτων ζώων. Στις 16 Αυγούστου 1992, η Bardot παντρεύτηκε για τέταρτη φορά, στη Νορβηγία, τον Μπερνάρ ντ’ Ορμάλ, έναν βιομήχανο, με τον οποίο ζει στον Σεν Τροπέ.
Μέχρι σήμερα έχει ζήσει τα πάντα και έχει απολαύσει τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό. Όπως, άλλωστε, συμβαίνει με τους μύθους. Όλα στο έπακρο, χωρίς όρια, όλα στο πολύ…
Με πληροφορίες από Βικιπαίδεια, imbd
