Η μητέρα ενός χήρου, η οποία φρόντιζε τον ίδιο και τα εγγόνια της, μετά την απώλεια της συζύγου του, νιώθει αδικημένη τώρα που ο γιος της ξαναέφτιαξε τη ζωή του και της ζήτησε να μετακομίσει από το σπίτι που έμεναν όλοι μαζί.
“Πριν από 3 χρόνια ο γιος μου έχασε τη γυναίκα του και έμεινε μόνος να μεγαλώνει τα τρία εγγόνια μου ηλικίας από 8 έως 14 ετών. Επειδή μόνος του δεν τα έβγαζε πέρα αποφάσισα να πουλήσω το σπίτι μου και να μείνω μαζί τους για να τους βοηθάω.
Με είχε ανάγκη όχι μόνο ο γιος μου αλλά και τα παιδιά. Ο γιος μου δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και τα παιδιά ήταν ακόμα μικρά. Έπρεπε να υπάρχει μία γυναίκα σπίτι να τα πηγαινοφέρνει στο σχολείο, να τους μαγειρεύει και να κρατάει το σπίτι.
Πέρυσι ο γιος μου άρχισε να βγαίνει με μία πολύ καλή κοπέλα και χάρηκα που επιτέλους τον είδα να χαμογελάει ξανά και να είναι ευτυχισμένος. Είναι 35 χρονών και ζούσε με τη μητέρα της μέχρι που εκείνη έφυγε από τη ζωή λίγο πριν η κοπέλα γνωριστεί με το γιο μου.
Όταν έμαθα ότι έχει χάσει τη μητέρα της πίστεψα ότι θα χαιρόταν που μένω με το γιο μου και τα παιδιά και πως αν παντρευόταν κάποια στιγμή το γιο μου – το πήγαιναν σοβαρά – θα με καλωσόριζε στην οικογένειά τους και θα ήθελε να μείνω μαζί τους. Δουλεύουν και οι δύο πολλές ώρες και χρειάζονται τη βοήθειά μου ειδικά αν έρθει ένα παιδάκι στη ζωή τους.
Για να μη σας τα πολυλογώ ο γάμος τους είναι σε τέσσερις μήνες και ο γιος μου με έπιασε τις προάλλες και μου είπε ότι σιγά-σιγά πρέπει να βρω ένα δικό μου σπίτι και να μετακομίσω. Του πρότεινα να μείνω μαζί τους να τους βοηθάω με το σπίτι, τα παιδιά και σε ό, τι με χρειάζονται αλλά μου είπε ότι η αρραβωνιαστικιά του θέλει να μείνουν μόνοι και ότι ανυπομονεί να διαχειριστεί το δικό της νοικοκυριό μετά από τόσα χρόνια που έμενε με τη μητέρα της.
Νιώθω σαν να με τιμωρούν και να με πετάνε έξω από το σπίτι ενώ εγώ τόσα χρόνια είχα δοθεί ψυχή τε και σώματι στο γιο μου που με είχε μεγάλη ανάγκη και στα παιδιά.
Θέλω να αγαπήσω και να καλωσορίσω τη νέα μου νύφη στην οικογένειά μας αλλά μου είναι τόσο δύσκολο όταν με διώχνει γιατί δεν με θέλει μέσα στα πόδια της.
Κάποτε θα καταλάβει πόσο χρήσιμη είμαι και πόσο μεγάλη ανάγκη με έχει αλλά θα είναι αργά. Φταίει πολύ και ο γιος μου γιατί τόσα χρόνια που μένω μαζί τους ήταν συνέχεια «Μανουλίτσα μου, τι θα έκανα χωρίς εσένα, δεν θα τα κατάφερνα και μη μας αφήσεις ποτέ, να μείνεις πάντα εδώ, κοντά μας» και τώρα που γνώρισε μία κοπέλα και παντρεύεται δεν έχει πια ανάγκη τη μανουλίτσα του και τη διώχνει από το σπίτι τη στιγμή που πούλησε το δικό της και δεν έχει πού να πάει.
Κάνω λάθος που νιώθω αδικημένη; Πιστεύετε ότι έχω άδικο; Πώς μπορώ να το δω από άλλη οπτική γωνία και να σταματήσω να νιώθω ότι με πετάνε σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι;
Γιώτα”
Πηγή: singleparent.gr
