63χρονος άνδρας εξομολογείται την ιστορία αγάπης που ζει με τη νεότερη, κατά 40 χρόνια, γυναίκα του, η οποία δεν είναι μαζί του για τα χρήματα.
«Ήμουν 60 ετών. Μόλις είχα πάρει σύνταξη και είχα αποσυρθεί στο εξοχικό μου σπίτι στην Δομινικανή Δημοκρατία για να περάσω ήσυχα το υπόλοιπο της ζωής μου. Τα παιδιά μου έχουν ενηλικιωθεί, με την πρώην γυναίκα μου έχουμε χωρίσει εδώ και τρία χρόνια οπότε ζούσα απαλλαγμένος από άγχη και υποχρεώσεις. Η μόνη μου ευθύνη ήταν τα οκτώ αδέσποτα σκυλιά που είχα υιοθετήσει.
Μια μέρα, χαζεύοντας μια ομάδα για φιλόζωους στο Facebook, είδα μια ανάρτηση της Alex και της έστειλα μήνυμα. Παρότι ήταν μόλις 20 ετών και ζούσε στις ΗΠΑ, μου απάντησε. Σιγά σιγά, οι διαδικτυακές μας επικοινωνίες μετατράπηκαν σε ολονύχτιες τηλεφωνικές συνομιλίες μέχρι που μια μέρα την προσκάλεσα να με επισκεφτεί.
Αφού ζήτησε την άδεια της μητέρας της, η οποία είναι 10 χρόνια νεότερή μου, πήρε την απόφαση και ήρθε να γνωριστούμε από κοντά. Σε λιγότερο από έναν χρόνο, κι αφού δεν έφυγε ποτέ από την Δομινικανή Δημοκρατία, με παντρεύτηκε!
Ωστόσο, μέχρι να ανταλλάξουμε όρκους, αντιμετωπίσαμε την αμηχανία που προκαλούσε η σχέση μας σε άλλους. Οι φίλοι μας, τόσο οι δικοί της όσο και οι δικοί μου, αναρωτιόνταν αν ήταν λογικό να προχωρήσουμε σε γάμο. Οι γιοι μου, μορφωμένοι, φιλελεύθεροι και διανοούμενοι κι οι δύο, δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν το να είναι πάνω από έξι χρόνια μεγαλύτεροι από τη νέα γυναίκα του πατέρα τους. Η μητέρα μου, πάλι, αντιμετώπισε την είδηση του γάμου μας με τρόμο και αποστροφή ενώ η μητέρα της Alex, την οποία είχα καταλήξει να λατρεύω, ήταν εξίσου ανήσυχη με την οικογένειά μου.
Αλλά αυτό που μας ζόρισε περισσότερο ήταν η στερεοτυπική εντύπωση ότι είχαμε μπει σε μια “σχέση συμφέροντος” – ότι δηλαδή προσφέρω στην νεότερη γυναίκα μου οικονομική υποστήριξη με αντάλλαγμα το σεξ. Εγώ, όμως, δεν είχα ανάγκη να παντρευτώ για το σεξ και εκείνη δεν είχε ανάγκη να παντρευτεί για τα χρήματα, παρόλο που αυτό ακριβώς σκέφτηκαν όλοι.
Μόνο οι λίγοι που μας γνωρίζουν – οι φίλοι και οι στενοί συγγενείς μας – ξέρουν την την αλήθεια. Η γυναίκα μου είναι μια επιτυχημένη ζωγράφος κι εγώ αποσύρθηκα από μια μεγάλη καριέρα στα κτηματομεσιτικά για να αφοσιωθώ, επιτέλους, στη συγγραφή.
Έχουμε σταματήσει εδώ και καιρό να δίνουμε σημασία στις μικρές ταπεινώσεις που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Δεν έχουμε πάει ούτε μια φορά σε εστιατόριο και να μη μας έχει ρωτήσει κάποιος τι θα παραγγείλει η κόρη μου. Και πού να αποφασίσει κιόλας η γυναίκα μου να κεράσει εκείνη το δείπνο, με τα δικά της χρήματα: ο σερβιτόρος δεν θα την πάρει στα σοβαρά όταν ζητήσει το λογαριασμό.
Όμως, σε μια εποχή που σχεδόν οι μισοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο, σπάνια θα αμφισβητηθεί μια μακροχρόνια σχέση που όχι απλώς επιβιώνει, αλλά είναι και ευτυχισμένη. Ελπίζω να ζήσω αρκετά για να το δω αυτό να συμβαίνει στη δική μας.
