«Ο Γιώργος είναι πολύ καλά, δεν μένει πλέον στην Ελλάδα αλλά στο εξωτερικό και δεν δραστηριοποιείται καθόλου εδώ. Κινείται μεταξύ Βρετανίας και Αμερικής και δεν ανακατεύεται πολύ με επενδύσεις πλέον. Αυτό το κάνουν περισσότερο τα πέντε παιδιά του, η Σταυρούλα, ο Βασίλης, ο Κώστας, η Αγγελική και ο Αντρέας».
Τάδε έφη Σταύρος Κοσκωτάς σε κουβέντα που είχε πριν κάποιους μήνες κάπου στον Πειραιά εγκατεστημένος πλέον στην Ελλάδα, αφού πάντοτε όσοι τον συναντούν τον ρωτάνε για τον «πρόεδρο».
Αυτόν που ζει πλέον μόνιμα στο εξωτερικό εδώ και χρόνια και έρχεται περιστασιακά στην Ελλάδα για λίγες μέρες, χωρίς να το φωνάζει και χωρίς να φαίνεται. Προφανώς έχει τους λόγους του και είναι πολλοί…
Τέτοιες μέρες του Νοέμβρη, για την ακρίβεια στις 23 του μήνα πριν από είκοσι τρία χρόνια παίχθηκε το ρέκβιεμ του Γιώργου Κοσκωτά, στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ, όταν συνελήφθη.
Σήμερα ο πρώην τραπεζίτης που ταρακούνησε την Ελλάδα με το περίφημο σκάνδαλο παρακολουθεί απλά τα όσα συμβαίνουν εδώ, αφού η Ελλάδα παραμένει στην καρδιά του.
Όταν έρχεται πάντως δεν τον αντιλαμβάνεται κανείς πλην ελαχίστων δικών του ανθρώπων που τον αποκαλούν ακόμη πρόεδρο, ενώ αποφεύγει τις πολλές δημόσιες εμφανίσεις.
Ίσως για να μην ξύσει παλιές πληγές από μια διαδρομή που τα είχε κυριολεκτικά όλα στον υπερθετικό βαθμό και μια διαδρομή που έμεινε αξέχαστη σε όλους.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Γιώργος Κοσκωτάς δεν θέλει να επιστρέψει μόνιμα στη χώρα που συντάραξε συθέμελα με την ιλιγγιώδη άνοδο και την κατακόρυφη πτώση του.
Αυτή που τον οδήγησε στη φυγοδικία πριν συλληφθεί στις ΗΠΑ βάζοντας τους τίτλους του τέλους σε ένα πολιτικοκοινωνικό θρίλερ που θα μπορούσε άνετα να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη.
Οι πράκτορες του FBI δεν δυσκολεύτηκαν να εντοπίσουν τον Γιώργο Κοσκωτά εκείνο το βράδυ Τετάρτης 23 Νοεμβρίου του 1988, που το κρύο ήταν αρκετά τσουχτερό.
Όταν τον πλησίασαν, ο πρώην πλέον τραπεζίτης κατάλαβε ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει και άπλωσε τα χέρια του ενώ το βλέμμα του ήταν ωχρό.
Ξεφύσησε μια-δυο φορές και ανέπνεε ακανόνιστα ενώ οι χειροπέδες που του πέρασαν πόναγαν τα παχουλά του χέρια και ο ίδιος είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου, από την στιγμή που οι Ομοσπονδιακοί πράκτορες τον συνέλαβαν στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ.
Ήταν ο τελευταίος του σταθμός, εκεί όπου κατέφυγε φυγόδικος από την Ελλάδα μετά τα αποκαλυπτήρια του σκανδάλου με την Τράπεζα Κρήτης και έπειτα από μια σύντομη στάση στη Βραζιλία.
Ο πρώην πρόεδρος του Ολυμπιακού, ιδιοκτήτης μιας τράπεζας που κανείς δεν κατάλαβε πώς κατέληξε στα χέρια του και μιας μηντιακής αυτοκρατορίας ήταν πλέον κρατούμενος.
Στην Ελλάδα το πάρτι στα ΜΜΕ ξεκίνησε λίγες ώρες αργότερα, όταν η είδηση έγινε γνωστή, με τη συνήθη φρενίτιδα να ακολουθεί.
Η εικόνα του πρώην πανίσχυρου τραπεζίτη και προέδρου του Ολυμπιακού πίσω από τα κάγκελα, ήταν το πιο καυτό θέμα των ημερών σε μια Ελλάδα που «έβραζε» στα απόνερα του σκανδάλου.
Ο Κοσκωτάς ήταν εκείνες τις ημέρες η τρανή απόδειξη του «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις», έχοντας διαγράψει μέσα σε εννιά χρόνια μια πορεία που άλλοι θέλουν δεκαετίες για να την πραγματοποιήσουν.
Από διευθυντής συναλλάγματος στην Τράπεζα Κρήτης το 1979, έφτασε το 1984 να ελέγχει το 56% των μετοχών της και λίγο αργότερα το 82%. Με απλά λόγια ήταν δικιά του και τα όσα ακολούθησαν συνθέτουν ένα συγκλονιστικό αφήγημα, αφού κανείς δεν τον ρώτησε πού βρήκε τα κεφάλαια για να αγοράσει τις μετοχές.
Ήδη από το 1982 ήταν και μηντιάρχης ελέγχοντας έναν όμιλο, την περίφημη «Γραμμή Α.Ε.» που περιλάμβανε το ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ, την εφημερίδα «Καθημερινή», την εφημερίδα «24 Ώρες»-την έβγαλε στα πρότυπα της USA today με το πιο ακριβό και καλό χαρτί που υπήρχε-την «Εβδόμη», τη «Βραδυνή» και έξι περιοδικά.
Όταν το 1987 αγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του Ολυμπιακού, οι επιχειρήσεις του στο σύνολό τους, απασχολούσαν 4.000 εργαζόμενους!
Η ευτραφής φιγούρα του ήταν παντού, η γυναίκα του Κάθι κυκλοφορούσε με πανάκριβες βιζόν και κοσμήματα και όλοι ήθελαν να βρεθούν δίπλα του για λίγο.
Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο, η αποκαθήλωση του Κοσκωτά δεν χρειάστηκε παρά λίγα 24ωρα για να εκφραστεί σε όλο της το μεγαλείο.
Αυτοί που μέχρι χθες τον προσκύναγαν, εξαφανίστηκαν όπως τα ποντίκια σε ένα πλοίο που είναι έτοιμο να βυθιστεί.
Ξαφνικά τον απέφευγαν όλοι και κανένας δεν σήκωνε το τηλέφωνο, ακόμη και αυτοί που είχαν «ευεργετηθεί» από το παχουλό αγόρι μιας οικογένειας από τον Ασπρόπυργο, που μεγαλώνοντας στην Αμερική, πίστεψε ότι θα μπορούσε να κάνει τα πάντα.
Τα έκανε μέχρι την ημέρα που κατάλαβε ότι έχασε την παρτίδα και κανόνισε να την κάνει, διαισθανόμενος ότι ο κλοιός της δικαιοσύνης είχε στενέψει επικίνδυνα γύρω του.
Την νύχτα που έφυγε με το ιδιωτικό lear jet του Αργύρη Σαλιαρέλη από το Ανατολικό αεροδρόμιο, μπορεί και να ήταν σίγουρος ότι δύσκολα θα ξανάβλεπε τα φώτα της πρωτεύουσας.
Είχε φροντίσει να έχει χρήματα, πολλά χρήματα, ώστε να μη χρειαστεί να δουλέψει ξανά και η Βραζιλία όπου κατέφτασε αρχικά, ήταν μάλλον η ιδανική χώρα για να κρυφτεί.
Μόνο που πολύ γρήγορα αποφάσισε ότι δεν του άρεσε και έτσι ρίσκαρε ένα ταξίδι στην Αμερική, τη χώρα που πάντα λάτρευε για να κάνει εκεί μια νέα αρχή.
Μόνο που δεν υπολόγισε ότι ήταν πολύ νωρίς για να τον έχουν ξεχάσει και έτσι ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη πλέον μοίρα του εκείνη την κρύα ημέρα του Νοέμβρη στη Μασαχουσέτη.
Ο ίδιος, παραδόξως, ήταν ιδρωμένος…
